"Zalotnice i wiedźmy" - Joanna Miszczuk

Kontynuacja fascynujących losów bohaterek powieści „Matki, żony, czarownice”. Pochodzimy ze wspaniałego rodu. Nasze prababki były mądrymi, a niekiedy znanymi i wielkimi kobietami. Miały cudowną moc, która pozwalała im pomagać ludziom. Ta moc wywodzi się z miłości. Dlatego jeśli przydarzy Ci się coś dziwnego lub magicznego, nie obawiaj się, kochanie. To tylko miłość, to część naszego dziedzictwa.” „Zalotnice i wiedźmy” to książka o miłości, pasjach życiowych i wielkiej tajemnicy. To historia zwyczajnej kobiety z rodu kobiet niezwykłych. Ich inteligencja, ambicje i głód wiedzy miały zapewnić im sukces. Ale nie zawsze tak było. Główna bohaterka Asia, zmuszona sytuacją życiową, wyjeżdża z córką do Berlina, gdzie jeszcze raz zaczyna wszystko od nowa. Sprawy układają się pomyślnie do momentu, kiedy w jej bezpieczne, spokojne życie wkracza były mąż. W tym samym czasie dzięki dokumentom odziedziczonym po prababce Lavernie Asia poznaje zaskakujące losy kolejnych kobiet ze swojej rodziny. A są to historie pełne niespodzianek, namiętności i pasji. Historie, przez które, jak mantra, przewija się prawdziwa, wielka miłość... Czy jest też pisana Asi?

Dokładnie rok temu czytałam i recenzowałam książkę „Matki, żony, czarownice”. W roku 2012 przyszedł czas na kontynuację tej książki, która wywołała u mnie spore emocje i sprawiła, że miałam problem z jednoznacznym ocenieniem.

I rok temu, i dziś z Mama(bo obie czytałyśmy) miałyśmy sprzeczki, Mama była bardzo zadowolona, ja trochę mniej. Ona entuzjastyczna, ja sceptyczna. Czy taka książka może się podobać tylko Pani na emeryturze? Nie wiem, zauważyłam że wśród moich rówieśniczek zbiera raczej sceptyczne recenzje. 

Pierwszy tom drażnił mnie tym ciągłym wciskaniem zdania o pierścieniu miłości i przebaczenia przy każdej okazji oraz nadużywaniem zwrotu Ave Maria. Tym razem to nie rzucało się tak w oczy, nie utrudniało odbioru, ale… zastanawia mnie motyw powstania tej książki, bo gdyby „Zalotnic” nie było, nie odczułabym pustki, pierwszy tom – moim zdaniem nie wymagał kontynuacji. Inna sprawa, że mi w pamięć, jakoś silnie nie zapadł, więc nawet nie miałam wrażenia że kontynuuję, jakąś sagę. Być może były jakieś niekonsekwencje, niedoróbki. Nie wiem. Nie pamiętam, aż tak pierwszego tomu.

Pamiętam jednak, że pierwszy tom, mimo chociażby, tych wspomnianych wyżej, drażniących punktów wciągał, poruszał, wywoływał żywsze emocje, tak tom drugi… Tom drugi nie wzbudzał już emocji.

Czyta się go poprawnie, Autorka umie pisać – to się czuje, ale wydaje mi się, że kontynuowanie sagi o Rudych Kobietach z Pierścionkiem, to nie jest dobry pomysł. Niedługo otrzemy się o absurd, chociaż czuję że w poszukiwaniu przodków dojdziemy do Marii Magdaleny.

Książka to ciąg dalszy Asi, której życie się komplikuje raz, za razem. Ale Kobieta dzięki swojej sile, uporowi oraz duchowemu wsparciu antenatek dzielnie brnie do przodu.

Autorka tradycyjnie przenosi Nas w czasie i przedstawia losy, wcześniejszych pokoleń, począwszy od córki spalonej na stosie czarownicy, dzięki której – pośrednio – do rodziny trafił pierścień nazywany od tamtej pory Pierścieniem miłości i przebaczenia. Zwiedzimy kilka miast europejskich, poznamy ludzi znanych nam z Wielkiej Historii.

Tak jak wspomniałam książkę czyta się nieźle, nasuwa mi się słowo – poprawnie – ja nie odczuwałam mocniejszych uczuć podczas lektury. Czytałam, jakby, od niechcenia. Natomiast Moja Mama, wielbicielka również tomu pierwszego, była zachwycona, książkę połknęła błyskawicznie i jak mniemam nie miałaby nic przeciwko tomowi trzeciemu.