"Zapiski nosorożca. Moja podróż po drogach, bezdrożach i legendach Afryki" - Łukasz Orbitowski

Republika Południowej Afryki. Dzikość przyrody, ruchliwe ulice wielkich miast i bezdroża w głębi kraju. Turystyczna rzeczywistość zderzona z brawurowo zreinterpretowanym światem afrykańskich mitów. 
„Nie rozumiem tych trzech tygodni, tak jak nie pojmuję woli pchającej na drzewo ciało pawiana, silne i pocieszne, nie mam pojęcia, jaką tajemnicę skrywały oczy antylop i spojrzenie tego prześmiesznego stworzenia, kręcącego się po nocy wokół naszego namiotu w Parku Krugera. Nie znam sekretu gór i sztucznego jeziora. Nigdy nie dowiem się, co ludzie, tak serdeczni w pierwszym kontakcie, naprawdę o nas myśleli. Przeczuwam, że wioska w Zululandzie, gdzie zgubiliśmy się w nocy, była najbliżej prawdy, tej prawdziwej Afryki, jaką dane było zobaczyć nam, bogatym turystom, oglądającym świat przez szyby samochodu. Przeczuwam, ale nie wiem. Nie wiem nic. Poza jednym. Coś tam się zdarzyło.” 
Każda podróż jest darem. Podróż w mentalność tak odległą jest darem szczególnym. Co otrzymaliśmy? Opowieść o jednym z najbardziej fascynujących krajów świata czy szczere wyznanie pisarza, że nie wyjaśni nam Afryki? Ascetyczny dziennik podróży? A może zmysłową, na wpół baśniową włóczęgę przez świat magii i archetypów Czarnego Lądu? Jedno jest pewne: Orbitowski w "Zapiskach Nosorożca" mówi o Afryce w sposób, w jaki nie zrobił tego nikt do tej pory.

Lubię podróżować, niestety jestem człowiekiem wygodnym, nie lubię upału, arktycznego zimna, robactwa, obcych – potencjalnie niebezpiecznych, ludzi, chorób, terrorystów, itp. Dlatego podróżuję raczej książkowo. Niestety nie każdy reportaż z podróży do mnie trafia. Autor musi mieć to COŚ, bo co z tego, że opisuje cudowne miejsca, które na pewno na żywo zapierają dech w piersiach – jak ja tego nie widzę, nie czuję. „Zapiski nosorożca” to książka o podróży do Afryki Południowej. Nie byłam w Afryce, nawet Północnej. Zwierzęta opisywane w książce widziałam w ZOO, maksymalne temperatury jakich doświadczam to te lipcowo-sierpniowe. A masy  dzikich ludzi można doświadczyć w Stalowej Woli, w sobotę na rynku, którego unikam.

„Zapiski nosorożca” to opowieść o podróży młodych ludzi, zakorzenionych w konkretnej rzeczywistości, znanej młodym czytelnikom, którzy złapią metafory autora, wczują się w jego język. Autor jest normalnym człowiekiem, nie jedzie tam: zbawiać świata, odkrywać nowego wejścia na jakąś górę, nie szuka Atlantydy. Jedni jadą do Ustki, inni do Afryki – wolny świat i rynek. Ze swadą Łukasz Orbitowski opisuje poznawanie Afryki, z jej pięknem i ciemniejszymi stronami. Bawią opisy małp, zatrważają opisy biedy, blaszanych osiedli. To w sumie gadanie o niczym, ot opisywanie poszczególnych etapów podróży. Autor ani nie zabiera nas w miejsca do tej pory niedostępne, ani nie odkrywa Ameryki, a jednak czyta się jednym tchem. Lekki, przyjemny styl, inteligentny humor, współczesny język to chyba podstawa tego sukcesu.

Fajnym dodatkiem są, etniczne bajki, legendy z Afryki, które – przynajmniej niektóre – sprawiają, że człowiek czuje się, jakby opił się absyntu, zielonej wróżki, świat spowija kolorowa mgła z której wyłaniają się cienie bohaterów. Opowiastki zupełnie w nowym, dla Europejczyka, klimacie. Super sprawa.

Moim zdaniem ten reportaż jest książką dla ludzi młodych, autor nie pisze do zgredów, zdarza mu się zakląć, ale nie rzuca mięchem, może raz, czy dwa uznałam, że obyłoby się bez wulgaryzmu. Dzięki temu autor jest prawdziwy. Może niezbyt elegancką, ale naturalną reakcją, gdy wjedziemy w inne auto, samochodem z wypożyczalni, rzucimy soczystą kurwą a nie motylą nóżką. Pisze o sprawach przyziemnych, życiowych. Nie dywaguje nad przyszłością Afryki, nie sieje propagandy,  nie uprawia demagogii. Pisze prosto, dla ludzi. Pokazuje jak to jest podróżować po Czarnym Lądzie. Super anegdotki, jak chociażby o Królu Julianie, gonionym przez Julie i zmuszanym do rozmnażania. Bo lemurki żyją w matriarchacie. Perełki.

Jestem zachwycona tą książką, może przydałoby się więcej zdjęć(wklejka w środku), ale to takie czepianie się dla zasady. Świetnie się czyta, lekko, szybko. A na tapetę mojego komputera zaraz wskoczą hipopotamki