"Dziecko szczęścia" - Philippa Gregory

Kontynuacja dziejów rodu Leceyów. Majątek Wideacre popadł w ruinę, zaś okoliczni wieśniacy żyją w ubóstwie. Dla występnej Beatrice, której losy opisuje Dziedzictwo, miłość do ziemi okazała się siłą i zgubą. Oto wkracza w życie następne pokolenie. Dzięki niezwykłym talentom Julii Lacey, współdziedziczki majątku, posiadłość zaczyna odzyskiwać dawny blask. Jaką rolę los wyznaczy jej kuzynowi Richardowia

Nie umiem się uczyć na błędach.  Zaczynam dobrą książkę i łudzę się, że poczucie obowiązku wygra. Ono wygrywa, gdy mam nóż na gardle i to też jest częściowa, a nie bezwarunkowa kapitulacja. Pyrrusowe zwycięstwo raczej. No, ale skąd miałam wiedzieć, że „Dziecko szczęścia”, książka w którą długo nie mogłam się wczytać porwie mnie aż tak? No nie mogłam. Dlatego teraz przezornie, żadnej książki nie zacznę, póki nie skończę chałturzyć. Bo inaczej nigdy się nie wyrobię.

„Dziecko szczęścia” jest kontynuacją powieści tej samej autorki pt: „Dziedzictwo”, którą czytałam, z trzy lata temu jakieś, więc jak słusznie się domyślacie fabularne szczegóły uleciały z mej pamięci. Nie trzeba więc znać „Dziedzictwa”, aby rozsmakować się w „Dziecku szczęścia”, jak we wstępie wspomniałam, początek szedł mi jak po grudzie, skutkiem czego książka kilka tygodni przeleżała na nakastliku, czekając na czytanie, w końcu wzięłam ją do pociągu i skutecznie przepadłam. „Dziecko szczęścia” opowiada o dziedzicach majątku Wideacre z którego legendarna Beatrice zdjęła majorat. Dlatego dzieci dziedziczą po połowie są to Richard chory z ambicji syn Beatrice i Julia córka brata Beatrice, która mieszkańcom jawi się jako wcielenie swojej ciotki z czasów zanim opanowała kobietę żądza ziemi i posiadania. Julia jest łagodniejsza, ale posiada to samo, co Beatrice wyczucie tej ziemi. Wiele wskazuje na to, że klątwa wisząca nad okolicą i martwa, głodna cisza w końcu ustaną. Gdy wraca ojciec Richarda i robi nowe porządki we wszystkich wstępuje nadzieja. Niestety Richard tłumi pod skórą buzującą ambicję, zły duch jego matki przetrwał w tym chłopcu i prędzej czy później sprowadzi tragedię, tym bardziej że Julia, którą matką uparcie wychowuje na damę nie skarży się i chroni kuzyna, gdy pierwsze przejawy zła zaczynają wychodzić na jaw.

O słodki Eru! Jak mnie ta książka wciągnęła. Zapomniałam, że Gregory potrafi tak hipnotyzować, przykuwać czytelnika do książki niewidzialnymi kajdanami. To jest jak uzależnienie, nie znajdziesz spokoju dopóki nie dowiesz się jaki będzie koniec. Nie pierwszy raz Gregory mi to zrobiła i mam nadzieję, że jeszcze wielokrotnie tak mnie uwiedzie.

Ta książka jest przewrotna. Pamiętając mroczny koniec poprzedniej dziedziczki, ale mgliście pamiętając akcję, przez sporą część powieści mamy wrażenie, że wszystko się odwróci, pomyślność powróci nad Fenny, trzeba tylko pozbyć się tego Richarda, który jest tak irytujący, że miałam ochotę włożyć ręce w książkę i potrząsnąć bachorem. Niestety wszyscy głównie wysiłki skupiają na tym by z Julii zrobić damę, a przymykają oczy na niepokojące sygnały ze strony Richarda.

Z jednej strony polubiłam Julię i kibicowałam jej ze wszystkich sił, ale to jak ulegała swojej damskiej naturze, zamiast posłuchać instynktów mnie wkurzało, sama biegnie ku zatraceniu…

Powiem wam szczerze, że na początku chciałam przeczytać tę książkę dla zasady, żeby zamknąć cykl, który rozpoczęłam, teraz cieszę się, że uległam magii autorki. Gdybym nie znała tej powieści byłabym uboższa o przemyślenia o całą masę emocji. To wielka sztuka tak zaangażować czytelnika, zwłaszcza takiego jak ja, który poznał już setki historii, mało co go zaskakuje, porusza aż tak. Ta książka to zrobiła, bo jest po prostu dobra.  Napisana pięknie, ze starannymi opisami angielskiej wsi i pór roku z przejmującymi opisami ludzkich losów, z całym ich splątaniem. Z jasnymi stronami miłości, tkliwością i motylkami oraz z mroczną stroną duszy, okrucieństwem i czystym złem, które nie wiadomo skąd pochodzi.

Bardzo, bardzo polecam!!