"Zapiski z Annopola" WIesława Bancarzewska

Anna stara się nie myśleć o współczesnym świecie, który opuściła na dobre. Jej życie jest teraz w Annopolu w latach trzydziestych, u boku ukochanego męża i córeczki Walentynki. Zajmuje się domem, odwiedza przyjaciół, zaczyna robić karierę jako autorka książek dla dzieci. Niespodziewanie dostaje niezwykłą szansę od losu, szansę na odzyskanie rodziny. Już niedługo spotka tatę, ciocię Marysię i babcię Duszkowską. Jedno jednak nie daje jej spokoju – zbliżająca się wojna…

"Zapiski z Annopola" to barwna opowieść o miłości i sile rodzinnych więzi. Autorka sugestywnie kreśli obrazy miast i miasteczek przedwojennej Polski. Przede wszystkim jednak

przypomina o wadze międzyludzkich relacji, tęsknocie za ciepłem domowego ogniska, spokojem i prostotą.

"Zapiski z Annopola" to porywająca kontynuacja losów Anny Duszkowskiej, opisanych przez Wiesławę Bancarzewską w "Powrocie do Nałęczowa".

Nawet nienabita strzelba, podobno raz do roku wystrzeli, tak i ja, pomimo rygorystycznego doboru lektur, na chałę trafię. Od czasu do czasu. Sama jestem sobie winna. „Powrót do Nałęczowa” nie zachwycił mnie – przeciwnie nawet, ale ponieważ kupiłam od razu dwa tomy :uderza głową w najbliższą ścianę:, to chciałam odfajkować. No i naiwnie myślałam, że po tak słabej książce może być tylko lepiej :naiwność oscylująca w okolicach wiary w bociana:.

Przeżyjmy to jeszcze raz. Anna Duszkowska, teraz żona administratora Olbryckiego, pędzi sobie leniwe i anielskie życie w Annopolu. Dalej swobodnie przemieszcza się pomiędzy współczesnością, a latami trzydziestymi. Jest rok `38, Anna ma męża i córeczkę – Walentynkę – jej główną troską jest to iż 1939 przyniesie znaczną zmianę w sytuacji Polski i Europy. Gdy się nie martwi, to układa życie wszystkim dookoła, szuka swoich krewnych i jest tak wkurzająca i infantylna, że od zgrzytania zębami, całkiem mam starte szkliwo, a od prychania moja warga przypomina wielbłądzią. Tak złej książki nie czytałam – nie pamiętam od kiedy. Męczyłam się z nią z 1,5 miesiąca i skończyłam ją nie wiem… z masochizmu, dla zasady, bo chwilowo oszalałam. Nie wiem.

Chyba każda kobieta lubiąca filmy kostiumowe, chciała kiedyś przenieść się w czasie. Pożyć w czasach powłóczystych sukien, dobrych obyczajów. Zaczytywałyśmy się „Godziną pąsowej róży” i „Małgosią kontra Małgosią”, chciałyśmy też przeżyć taką przygodę. Albo przynajmniej jeszcze o niej poczytać. W dobrym stylu. Niestety „Zapiski z Annopola”, to nie jest tylko zła książka o podróży w czasie, według mnie jest to tak naiwna, infantylna i płytka powieść, że brakuje mi słów by to nazwać, bo wcześniejsze wyrazy są eufemizmem.

Główna bohaterka jest tak irytująca i infantylna, że aż nie do uwierzenia, do tej pory myślałam, że taka kumulacja występuje tylko w gimnazjum – później się z tego wyrasta, a niedostosowane jednostki giną w gąszczu ewolucji.  A jednak!! Anka toczy rozmowy przy których te z telenoweli zachwycają głębią. Ponieważ zna przyszłość, chce zmienić przeszłość, namawia cnotliwe panny to puszczenia się z narzeczonym, w celu przyspieszenia ślubu, urządza spa, wprowadza równouprawnienie. Podróż w czasie nie ma konsekwencji bo Anna może swobodnie zmieniać miejsce swego przebywania, raz prawie ją traci, ale ponieważ ma więcej szczęścia niż rozumu, odnajduje swój portal i może nadal szukać w necie informacji czy przeżyje wojnę, albo zawieźć psa z `39 roku do weterynarza. Kto bogatemu zabroni.

Drugi tom – tak jak i pierwszy, nie udzielił mi odpowiedzi, po jakiego czorta ta książka powstała, nie po to aby opisać klimat lat trzydziestych, bo tego autorka nie czuje za diabła, zrobienie z Anki pisarki, działaczki społecznej, cytującej stare artykuły, nie czyni klimatu, nawet kręcenie lodów. Po to, żeby opisać relację rodzinną? Tego też nie ma! Jest przesłodzony kogel – mogę, samo ćwierkanie, picie sobie z dziobków, zero realizmu. Po to by przestrzec przed marzeniami? Również nie. Nie rozumiem. Według mnie ta książka jest zła i jest to jedna z nielicznych książek, co do których uważam, że szkoda papieru na którym ją wydrukowano. Jest o niczym, takie szkice w swoich komputerach ma 95% czytelników, jak nie w komputerach, to w głowie. Co ja gadam, 95% ma opowiadania lepszej jakości, bo to jest takie mamlanie bez sensu.

Ot i tyle. Książka z I tomem wylatuje na strych, a dlaczego nie do kosza? Bo książek się nie wyrzuca, a ja muszę mieć znak widomy, że wydawnictwa i to duże wydają czasami buble.

Nie polecam, nawet więcej – szczerze przestrzegam!