"Siedem dni razem" - Francesca Hornak

Powieści o tematyce świątecznej mają swój uniwersalny czar i urok, nawet, gdy po świętach zostało błogie wspomnienie dobrze je się czyta, zwłaszcza, gdy za oknem śnieg, a na chodniku mamy coś na kształt lodowiska. Okładka tej powieści ma urzekającą okładkę, jakby sama zapraszała, do tego by zapalić świeczkę, wziąć kubek gorącej herbaty i owinąwszy się kocem, oddać się lekturze. Trochę się z jej czytaniem spóźniłam, ale naprawdę dobre historie można czytać przecież niezależnie od sezonu. A miałam nadzieję, że ta historia taką właśnie będzie.

Dowcipna, pełna celnych obserwacji powieść o tym, co czeka rodzinę, gdy podczas świąt zmuszona jest odbyć tygodniową kwarantannę…
Rodzina Birchów wyjeżdża na święta Bożego Narodzenia do podupadającej wiejskiej posiadłości. Będą odcięci od świata przez siedem dni. A że w Weyfield nawet wi-fi pozostawia sporo do życzenia, są więc skazani na własne towarzystwo. Winny temu jest wirus haag i Olivia, która leczyła w Afryce ofiary epidemii i musi odbyć tygodniową kwarantannę – tym razem wspólnie z rodziną. Emma i Andrew cieszą się, że święta spędzą wreszcie z dwiema córkami, bo Olivia, starsza z nich, rzadko gości w domu. Młodsza córka, Phoebe, zajmuje się wyłącznie sobą i swoim ślubem, który planuje dopiero za rok. Andrew zamyka się w gabinecie, gdzie pisze złośliwe recenzje restauracji i wspomina dni dawnej chwały, gdy pracował jako korespondent wojenny. Emma ukrywa tajemnicę, która wywróci życie rodziny do góry nogami.
W narzuconej, nie zawsze wygodnej bliskości nic nie może pozostać długo w ukryciu. Gdy na światło dzienne wychodzą kolejne sekrety i zadawnione urazy, największym wstrząsem okaże się niespodziewany gość, który nagle stanie na progu.

Przenosimy się do Anglii, tuż przed świętami, pewna dosyć specyficzna rodzina ma spędzić przymusowo święta razem. Otóż Olivia – córka, wraca z Afryki, gdzie była narażona na działanie groźnego wirusa, bo pracowała wśród chorych, profilaktycznie ona, a z nią i cała rodzina mają się poddać kwarantannie. Będzie to ciężkie siedem dni. Ojciec rodziny, niegdyś reporter wojenny, dowiaduje się, że ma nieślubnego syna, matka tej rodziny – pochodząca z arystokracji dowiedziała się, że ma raka, tylko Phoebe, najmłodsza córka cieszy się swoimi zaręczynami i planuje ślub. Od dawna wszyscy nie mieli być skazani na siebie na tak długo, na jaw wyjdą sekrety, trudności z komunikacją i chociaż święta to w tej rodzinie czas uświęcony wielopokoleniową tradycją, to na pewno za łatwo nie będzie. Zwłaszcza, że zbliża się ów nieślubny syn, który nie zraził się tym, że ojciec nie odpowiedział na mejle.

Jest to taka przyjemna czytanka na okres świąteczny, ale niekoniecznie, bo chociaż same przygotowania, choinka i prezenty mają tam dużo miejsca, to jednak książka zasadniczo opowiada o czymś innym. Opowiada o ludziach, którzy są rodziną, kiedyś musieli być sobie bliscy, ale życie i czas odsunęły ich od siebie. Kwarantanna zmusza ich do przebywania ze sobą i daje okazję do wzmożonej obserwacji, a co za tym idzie, bohaterowie dochodzą do ciekawych wniosków. Nie jest to taka cukierkowa powieść, chociaż kończy się dosyć tendencyjnie, niemalże widzę wielkie płaty śniegi, słyszę te dzwoneczki, ale chyba czasami potrzebujemy wiary, że wszystko się ułoży i że nieważne jak pokłócimy się z rodziną, to, że jednak drogę do pojednania i wzajemnego zrozumienia znajdziemy.