"Zwykła przyzwoitość" - Wojciech Chmielarz

Książka numer 97 A.D 2024 została przeczytana jednym tchem, trochę w  saunie, a trochę w nocy. Pamiętam gdy Wojciech Chmielarz opowiadał o serii o Bezimiennym na spotkaniu w bibliotece. Przyznam, że koncepcja książki, a co dopiero serii z bohaterem, którego imienia nie ma w książce i my go nie znamy, wydała mi się abstrakcyjna. Jednak im bardziej wsiąkam w tę serię( a wsiąkłam bezdyskusyjnie i już czytam tom czwarty – najnowszy – wydaje mi się to nader oryginalnym chwytem i naprawdę pasuje do Bezimiennego, który jest człowiekiem z cienia.

 

Kiedy bohater wraca do domu na warszawskich Włochach, w którym wynajmuje pokój, spotyka tam dwóch bandziorów. Mężczyźni grożą panu Henrykowi, właścicielowi domu, więc Bezimienny staje w jego obronie. Ale kiedy w wyniku kolejnego zastraszania starszy mężczyzna trafia do szpitala, bohater uznaje, że miarka się przebrała. I w ten sposób wkracza w sam środek wielkiej afery związanej z rynkiem nieruchomości, nielegalnym przejmowaniem mieszkań i niebotycznych chwilówek branych na nieświadomych niczego ludzi. Przeciwko sobie ma bezwzględnych gangsterów, którzy nie cofną się przed niczym, żeby dopiąć swego. Ale jeszcze groźniejsi są ludzie, którzy stoją w ich cieniu.

Do walki Bezimienny nie staje sam. W próbie rozbicia szajki pomogą mu Aldona, bratanica pana Henryka, komornik i grupa aktywistów. Po raz kolejny brutalna siła i przemoc przestępców zderzą się z umiejętnościami walki i dedukcji bezimiennego bohatera.

Zaczyna się kłopotami Bezimienny godzi się na walkę za pieniądze, ale ją przegrywa, prócz straty zarobku, traci mieszkanie i musi szukać czegoś nowego. Znajduje pokój w domu na peryferiach u starszego pana, który jest raczej niechętny wynajmowaniu. A nie, wybaczcie prawdziwa historia zaczyna się od starszej pani, której ktoś chce odebrać mieszkanie, nie mamy dat, wiec nie wiemy czy to mafia wywłaszczeniowa czy o co chodzi, starsza pani postanawia się zabić. Bezimienny pewnie szedłby swoją stroną, gdyby nie stał się świadkiem próby zastraszenia swojego gospodarza, spuszcza wpierdziel jednemu opryszkowi, a później musi dzwonić po pogotowie, bo starszy pan dostaje zapaści. W domu pojawia się bratanica Henryka i razem z Bezimiennym, a później z młodym chłopcem próbują rozwikłać tajemnicę wielkiego długu człowieka, który żyje bardzo oszczędnie, wręcz skąpo. Okazuje się, że cała ta sprawa jest bardzo złożona, wielowątkowa, by wszyscy wyszli z tego cało potrzeba będzie cudu.

 

 

Powoli ta seria awansuje na ulubioną serię autorstwa Wojciecha Chmielarza. Podoba mi się jak poszczególne wątki łącza się w całość, jak poszczególne puzzle wskakują na swoje miejsce i chociaż jest w tej książce sporo zbiegów okoliczności, to nie mam – w przeciwieństwie do wielu innych autorów, takiego niedowierzania, czy złości, że idą autorzy na łatwiznę decydując się na jakąś szaloną woltę. Świetnie ten tom wprowadza w tom Rodzinny interes, który na szczęście mam i już zaczęłam czytać. Zwykła przyzwoitość to książka, która ma fantastycznie wykreowanych bohaterów, a tych ważnych mamy tu więcej niż wcześniej, a to naprawdę spore wyzwanie, by nie zlali się w jedno, lub by ich nie przejaskrawić. Bardzo polecam na długie zimowe wieczory.  Uciekam do Rodzinnego interesu. A i co wrażliwszych uprzedzam – kotu Henryka nic się nie dzieje, na całe szczęście dla autora, bo bym pomściła!