"Jak oddech" - Agata Czykierda-Grabowska [ kontynuacja "Jak powietrze"]

 

Dawno nie czytałam żadnej książki, takiej domyślnie zimowo-świątecznej. Nawet nie pamiętam od kiedy ta książka u mnie jest(sprawdziłam – od listopada 2021), co chciałam ją czytać to była jakaś ciepła pora roku i uznałam, że to nie pasuje do tego ostrokrzewu, chociaż nie jest to taka stricte świąteczna powieść, nie chodzi w niej o cud pod choinką, chociaż jest w niej sporo śniegu, zimy, trochę ozdób, ale to przede wszystkim kontynuacja Jak powietrze, chociaż można ją czytać całkowicie osobno, bo opowiada po prostu o Hani, siostrze Dominika. Nie pamiętacie szczegółów? To nic, mi też przez lata uleciały z głowy, ale pamiętałam, że kiedyś byłam zauroczona i chciałam koniecznie powtórzyć takie zaczytanie z emocjami.

 

Książka zaczyna się w mocny sposób, od sceny na oddziale onkologicznym, gdy ukochany Hani powoli odchodzi, leczenie stało się bezcelowe i młody chłopak po prostu musi umrzeć. Mija parę lat, dziewczyna poukładała sobie życie, chociaż ciągle żyje trochę w zawieszeniu, nie umie się zakochać, ucieka w pracę i w studia. Pewnego śnieżnego dnia w kawiarni w której pracuje dochodzi do napadu, zamaskowany sprawca zabiera jej utarg z kasy(niewielki) i kradnie kolczyki. Później dowiemy się, że tym włamywaczem jest Leo, młody chłopak w kryzysowej sytuacji, ma chorego na białaczkę brata, matkę bez pracy, sam dostał wypowiedzenie, a mają problemy finansowe, a jednak coś każe mu oddać pieniądze i kolczyki i tak znowu się spotykają. Hania zauważa u niego pewien szczególny drobiazg, który traktuje jak omen i leci do niego, trochę jak ćma do ognia, a on chociaż wie, że dziewczyna momentalnie może wydać go policji, to nie przestaje za nią chodzić. Pojawia się między nimi głęboka fascynacja, na przekór zdrowemu rozsądkowi, bo przecież są z dwóch światów, ale oboje mieli okazję doświadczyć życiowych problemów. No czyta się jednym tchem.

 

Zaczytałam się fest, ale nie płakałam, nawet nie byłam blisko, chociaż uczciwie powiem, że zagrała mi ta książka na emocjach, ma kilka takich fragmentów, że wgniata w fotel. Agata Czykierda-Grabowska potrafi pisać tak, że są motylki, że współodczuwamy z bohaterami. Kibicowałam Hani i Leo, chociaż zakładałam, że ten happy end musi nastąpić. Podoba mi się klimat w tej książce, z jednej strony mamy taką ciepłą i rodzinną atmosferę u Hani, z drugiej pełnego lęki Leo, który musi sobie ze wszystkim radzić sam, przez co mamy taki dosyć schematyczny podział na dziewczynkę z dobrego domu, chowaną pod kloszem, nad którą skaczą bliscy jej faceci, a z drugiej mamy chłopaka z blokowiska, który traktuje przedmiotowo kobiety z którymi sypia, no i który dźwiga na barkach ciężar swojej rodziny. Cieszę się, że przeczytałam tę książkę właśnie teraz, miałam chociaż namiastkę śniegu, no i miałam dużo emocji i oderwania się od codzienności.