"Eugeniusz Bodo. Już taki jestem zimny drań" - Ryszard Wolański [ umówiłam się z nim na dziesiątą]

W niedzielę na ekrany naszej polskiej telewizji wszedł serial o gwieździe międzywojnia – Eugeniuszu Bodo. Szczerze Wam powiem, że ja aż taką fanką jego urody nie jestem, widziałam go w kilku piosenkach, może w filmie, Mama jest fanką, wyniosła to z domu. Bo Zresztą Mama wyniosła z domu miłość do dobrej muzyki, którą zarażała, ale żebym straciła serce do Eugeniusza Bodo to nie mogę powiedzieć. Nie mój styl. Dlatego biografia była raczej pod Mamę, a ja chciałam przeczytać, ot z ciekawości. No, bo gdy słowo wstępne pisze Bogdan Łazuka, to czy można odmówić takiemu zaproszeniu?

Rzetelna, a miejscami wręcz wstrząsająca opowieść o życiu wszechstronnego artysty, Eugeniusza Bodo
"Gra pan jak Bodo! Dlaczego? Bo do du...". To tylko żartobliwy kalambur Adolfa Dymszy, prawda bowiem była zupełnie inna. Eugeniusz Bodo grał "jak z nut", chociaż ich nie znał. Dwa etapy jego życia upłynęły mu śpiewająco. Otaczała go wtedy miłość rodzinnego domu, sława zdobyta w warszawskich kabaretach, wreszcie uwielbienie kinowej widowni za ekranową wszechstronność. I kto wie, jak potoczyłyby się jego artystyczne losy, gdyby nie wojna. Tragiczna, niesprawiedliwa i okrutna. O tym właśnie opowiada ta książka.
"Sądziłam, że będzie to jeszcze jedna biografia w dorobku Ryszarda Wolańskiego. Nie miałam wątpliwości, że będzie świetna i bardzo rzetelna, bo autor słynie z dokładności, skrupulatności i umiłowania archiwaliów. Jednak to jest coś więcej niż doskonała biografia Eugeniusza Bodo, to książka, która ujawnia fakty zupełnie nieznane. Rozdział o wojennych losach Bodo jest wstrząsający. Protokoły z przesłuchań aktora przez NKWD obnażają całą podłość sowieckiego systemu. Nie chce się wierzyć, że to mogło się zdarzyć.
Moja babcia była zafascynowana międzywojenną Warszawą, nazywała ją »Paryżem północy«. Czytając książkę Wolańskiego, wierzy się, że tak rzeczywiście było. Udało mu się uchwycić atmosferę i czar tamtego miasta, którego Bodo był królem. Już nic więcej Państwu nie powiem. Trzeba to koniecznie przeczytać. Gratulacje, Rysiu!".
Maria Szabłowska

Eugeniusz Bodo, syn Szwajcara i Polki. Od dzieciństwa zaznajomiony ze sceną za sprawą ojca, dosyć szybko przekonał się, że to artystyczne powołanie go wzywa, na widok krwi mdlał – medycyna odpadała, miał problemy z rachunkami, prawo było za trudne. Może pracowałby na kolei, no ale uciekł z domu, akurat pociągiem. Chociaż w czasie wojny milczą muzy, to jednak małe sceny doskonale działały. Po odzyskaniu niepodległości szybko zawisło widmo wojny z bolszewizmem i Bodo nawet wstąpił do wojska, ale walczyć nie zdążył. Wzywała go scena, sława, barwna droga ulubieńca międzywojennej Polski z końcem, który nie daje mi spokoju.

Nie tak dawno oglądałam coś z Mamą o retro muzyce i tak po sznurkach dotarłam do Bodo, zaczęłam o nim czytać i w oczy rzuciło mi się zdjęcie z więzienia NKWD, ten konterfekt był tak różny od tej twarzy którą znałam. Uwodzicielskiej twarzy amanta, że aż mnie zamurowało. Patrzyłam na ostatnie zdjęcie człowieka, który czarował pokolenie moich prababek i brakło mi tchu. Straszne i niezapomniane(zdjęcie jest w książce również), postanowiłam czegoś o tej książce i o samym bohaterze się dowiedzieć. Bo trzeba mieć wielkie szczęście, żeby zdobyć taką nieśmiertelną sławę i wielkiego pecha, by tak skończyć.

Książka nie jest pisana przez laika i wydaje mi się, że prócz zainteresowania się Eugeniuszem Bodo, trzeba również interesować się bardzo sztuką dwudziestolecia międzywojennego, tytuły sztuk, kabarety, teatry, filmy, na początku strasznie ciężko mi się przez to przebijało. Ja nie chciałam poznać Bodo –artysty, chciałam Eugeniusza Bodo – człowieka. Później to się nieco zmienia, ale jednak styl tej książki nie do końca zwojował moje serce. Ciężko się czyta. Chociaż, moja Mama zaczęła i musiałam ukradkiem Jej zabierać. Więc może to tylko ja jestem taka wredna?

Książka jest bogato ilustrowana, zdjęcia przybliżające klimat, pozwalające wczuć się w epokę. Piękne plakaty. Naprawdę cymes. Autor nie snuje sobie tej opowieści tak sam z siebie, obficie cytuje ludzi, którzy Eugeniusza Bodo znali, dzięki temu książka jest autentyczna.

Mnie ona do końca nie podbiła, bo oczekiwałam chyba czegoś innego, ale jednak lektura była ciekawa i moim zdaniem dla osób bardziej zainteresowanych będzie idealnym prezentem!

Książka recenzowana na portalu: