"Zimowe panny" - Cristina Sánchez-Andrade [realizm magiczny w Galicji]

Dacie wiarę, że nie jadłam fig? Tak to jest, jak się mieszka na prowincji, mirabelka prosto z drzewa – tak, ale figa? Najwyżej figa z makiem. Okładka była tak apetyczna, że zachorowałam momentalnie. No i blurb. Jestem hiszpanofilką, rzecz się dzieje w Galicji, tej hiszpańskiej, a ja mieszkam w polskiej Galicji. Autorka zaś przyszła na świat w Santiago de Compostelli, co było dla mnie dodatkową zachętą. Nie ukrywam więc, że książkę brałam z powodów moich dodatkowych zainteresowań. No i te figi na okładce. Gdyby nie ryzyko, że Mężczyzna kupi mi zamiast fig np. czosnek (bo podobne), to wydałabym już dyspozycję. : P Okładką jednak się nie najem, w sensie duchowo-czytelniczym. Trochę się bałam, bo w komentarzach mi napisano o realizmie magicznym. A ja ogólnie uważam, że to określenie w elegancki sposób skrywa plątaninę w oparach absyntu i mówi się tak, gdy tak naprawdę niewiadomo o czym jest książka. Lub wiersz.

Wspaniała powieść, w której pobrzmiewają echa klasyków literatury hiszpańskiej.
Galisja, lata pięćdziesiąte ubiegłego wieku. Dwie siostry po wieloletniej nieobecności wracają do małej wioski Tierra de Chá. Wiąże je przysięga milczenia – muszą zachować w tajemnicy pewien mroczny czyn, którego dopuściły się w przeszłości – oraz zainteresowanie kinem i życiem hollywoodzkich gwiazd. Wracają do domu dziadka, z którego musiały uciekać jako małe dziewczynki.
W Tierra de Chá niby nie zmieniło się wiele, a jednak zmieniło się wszystko. 
Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu powrót sióstr kładzie się cieniem na spokojnej egzystencji mieszkańców wioski. Dlaczego nikt nie chce rozmawiać z nimi o ich dziadku, don Reinldzie? Co takiego wydarzyło się podczas wojny? Czemu nikt nie powie im prawdy? 
Powoli siostry odnajdują jednak swoje nowe miejsce. W toku opowieści, prowadzonej w atmosferze na poły baśniowej, gdzie przeszłość i teraźniejszość krzyżują się i zlewają w jedno, dowiadujemy się, kim był don Reinaldo, co zrobił i dlaczego jego wnuczki musiały uciekać. Odkrywamy również tajemnicę sióstr, która skłoniła je do powrotu do zabitej dechami rodzinnej wioski.

Jak już mogliście przeczytać, akcja dzieje się w Galicji, a więc jednym z regionów Hiszpanii. Akcja to dużo powiedziane, jak na tak w sumie niespieszną opowieść. Po dłuższej absencji do wsi, w której się wychowały, wracają dwie siostry. Owe tytułowe Zimowe panny, przed laty wywędrowały z rodzinnej wsi, a ich mikrokosmos się zmienił. W międzyczasie umarł ich dziadek, a ponieważ przed śmiercią podpisał z mieszkańcami wsi dziwne umowy, do Zimowych Sióstr puka praktycznie cała wieś. Książka przypominająca mi klimatem Czekoladę, taka magiczna i nierzeczywista.

Powieść jest bardzo niespieszna, takim lśniącym witrażem z soczystymi opisami. Czy to jest realizm magiczny? Nie wiem, chyba musiałam być na polskim wtedy zakochana i nie uważałam. Ale książka ma w sobie magię słowa. Zwłaszcza, gdy postaramy się wczuć w atmosferę opisywanego kraju. W Polsce mało o tym wiemy, ale hiszpańska wojna domowa była jedną z bardziej wyniszczających i krwawych. Destrukcyjny potwór, którego próbowali opisać Wielcy Mistrzowie Słowa jak Orwell czy Hemingway. Łatwiej z tą świadomością zrozumiemy ludzi i ten opisywany świat. Zrozumiemy atmosferę strachu, te wszechobecne tajemnice. Nie każdą książkę można czytać w oderwaniu od znajomości historii.

Na początku bałam się tej powieści. Absolutnie niesłusznie. Ona jest bardzo specyficzna, spokojnie uwierzę, że nie podbije każdego, ale sądzę, że prawdziwi wielbiciele dobrej literatury po prostu się nią zachwycą.

Ja osobiście polecam.