"Nieodnaleziona" - Remigiusz Mróz [ brak logiki]

Obiecałam sobie, że Remigiusza Mroza porzucam, że nie będę wydawała ani pieniędzy, ani nie będę marnowała czasu. Jednak pewien list otwarty i cała dyskusja sprawiły, że podjęłam decyzję iż tę konkretną książkę przeczytam. Nie ma opcji. Chociażbym miała ogłosić bankructwo. Przemoc domowa to tematyka obecnie coraz częściej pojawiająca się w literaturze. Pisze o niej i Natalia Nowak-Lewandowska i Elżbieta Rodzeń, jak z tematem poradził sobie Adonis polskiej literatury? Literacki Midas, który wszystko co tknie zamienia w złoto. Nie wiedziałam o akcji nic, prócz tego, że książce opisana jest przemoc domowa. Podobno miała być opisana fatalnie, co sprowadziło na autora srogi gniew publiki. Zaczęłam czytać.

Pierwszy polski thriller psychologiczny na miarę największych światowych bestsellerów!
Gdybym oświadczył jej się chwilę wcześniej, nigdy by do tego nie doszło. Nie napadnięto by nas, ja nie trafiłbym do szpitala, a ona nie zniknęłaby na zawsze z mojego życia.
Dziesięć lat po zaginięciu narzeczonej, Damian Werner jest pewien, że nigdy więcej jej nie zobaczy. Pewnego dnia trafia jednak niespodziewanie na ślad ukochanej – ktoś zamieszcza jej zdjęcie na jednym z profili spotted, szukając dziewczyny.
Werner jest gotów przyjąć, że to przypadkowe podobieństwo, spotter wgrywa jednak drugie zdjęcie. Zdjęcie, które zrobił jej sam Werner na kilka dni przed zaginięciem – i którego nikomu od tamtej pory nie pokazał.
Kto szuka dziewczyny? I czy to naprawdę ona pojawiła się po dziesięciu latach?Damian znał swoją narzeczoną od dziecka, spędzali ze sobą każdą chwilę. Szukając odpowiedzi na kolejne pytania, odkrywa jednak, że nie wiedział o niej wszystkiego...

Życie Damiana skończyło się, gdy dziesięć lat temu, tuż po oświadczynach grupa chuliganów jego pobiła, a jego narzeczoną na jego oczach zgwałciła. Gdy chłopak odzyskał przytomność, po dziewczynie nie było śladu. Całe jego życie uległo przedefiniowaniu. Całe swoje wysiłki skupił na poszukiwaniu ukochanej. I nagle w sieci pojawia się zdjęcie, które ma pomóc w poszukiwaniu  spotkanej na koncercie dziewczyny. Damian rozpoznaje na zdjęciu Ewę. Później wypływa zdjęcie, które tylko on miał na karcie. Następuje ciąg zdarzeń, dziwnych przypadków. Co się stało z Ewą? Kto tak naprawdę kręci całą ta intrygą i dlaczego minęło tyle lat?

Mam tyle zarzutów, że nie wiem od czego zacząć.

Może zacznijmy od przemocy domowej. Autor przykłada się, aby opisy agresji były bardzo obrazowe, a jednocześnie odbiera czytelnikowi możliwość żalu nad ofiarą, czyni z niej osobę antypatyczną. Przy ogromie okrucieństwa, sprawia, że nie możemy współczuć ofierze. Owszem pokazuje, że przemoc domowa nie jest domena patologii z komunalnych bloków, ale pozbawia tę historię głębi. To nie jest studium przemocy domowej, to jest wykorzystanie jej w sposób instrumentalny i wciśnięcie nowego wątku, który jest nieprzemyślany i niedopracowany.

Teraz mogą mi się wypsnąć spojlery, bo możliwe, że nie dam rady o pewnych rzeczach nie pisać zdradzając za dużo.

Zacznijmy od fundamentu, czyli od pojawienia się zdjęcia dziewczyny która zaginęła. Prędko dowiadujemy się, że cała ta akcja była zaplanowana na szeroką skalę. Tak! Ktoś zaplanował, że pojawi się na koncercie tego zespołu, bo przyjaciel bohatera szaleje na jego punkcie, pojawia się w koszulce z motywem mającym kojarzyć się z pewnym epizodem na drugim końcu świata, że bohater ten epizod skojarzy. Że wysnuje wniosek. Że nikt nie przemówi mu do rozsądku, że to być może przypadek. Później, gdy akcja się rozwija, zastanawia nas skąd konstruktor tego planu znał takie szczegóły. Skąd wiedział jak brzmi glos bohatera, bo pada takie stwierdzenie. Skąd miał zdjęcie, które było w posiadaniu jedynie bohatera. Akcja książki opiera się na planie, który ma miliard dziur, na wielu, bardzo wielu założeniach, które nie są pewniakami. Przypominają obstawienie kuponu na mecze i postawieniu na samych faworytów, ale do przegranej. Kupon z dwoma takimi meczami ma jakieś szanse, natomiast zakładać, że gdy postawimy na dwadzieścia takich meczy, to raczej nie wygramy. Tymczasem tutaj, nikt nawet się nie zastanawia. Przy takiej stawce. Dużo jest nieścisłości, dużo wątków wprowadzonych na chwilę, których autor później nie tłumaczy. Ot było. Nie wspomnę o tym, że znowu, znowu mamy te schematy, z Forsta, czy Behawiorysty.  

Książkę czyta się piorunem, więc czytanie jej pod chmurką w taką ładną majówkę zleciało migiem. Jednak wartości dodanej tej powieści brak. Jest bardzo, bardzo przekombinowana. I gdyby autor w połowie przypadków pohamował swoją fantazję i zrezygnował z części tych zbiegów okoliczności i szalonych pomysłów, byłaby to strawialna powieść. Bo do dobrej to jej bardzo daleko.