"Godzina pąsowej róży" - Maria Kruger

Szesnastoletnia Anda została nagle w czarodziejski sposób przeniesiona w dziewiętnastowieczną przeszłość. W jednej chwili znika cały znany jej świat: elektryczność, tramwaje, samochody. Zmieniają się stroje i fryzury. Anda zamiast wygodnych spodni nosi długą sukni, a pod nią sztywny gorset. Najgorsze jednak, że w nowej rzeczywistości panują zupełnie przestarzałe obyczaje, z którymi naszej rówieśniczce niełatwo jest się pogodzić. Anda, choć wygląda inaczej, wciąż mówi i zachowuje się jak współczesna dziewczyna, co prowadzi do wielu komicznych sytuacji, bo to, co normalne dzisiaj, okazuje się nie do przyjęcia w wieku XIX. Ta podróż w czasie, choć nie zawsze przyjemna, wiele Andę nauczyła. Prawdą jest, że podróże kształcą... także podróże w czasie!
W 1963 r. powstała filmowa adaptacja "Godziny pąsowej róży" w reżyserii Haliny Bielińskiej. Film cieszył się ogromną popularnością, został doceniony także przez krytyków - w 1963 r. zdobył główną nagrodę na MFF dla Dzieci i Młodzieży w Wenecji (Złoty Lew), a w 1964 r. przyznano mu Wyróżnienie Honorowe na MFF dla Dzieci i Młodzieży w Cannes.

Nawet największego mola książkowego dopada kryzys czytelniczy. Kryzys się pogłębia, gdy zamiast dobrej książki dostajemy tabletkę nasenną, okraszoną lawendą…  Z nadejściem września odczułam silną potrzebę powrotu do książek mojego dzieciństwa, młodości. Może uśmiechniecie się, czytając, że panna po dwudziestce pisze o młodości. Od pewnego czasu dochodzę do wniosku, że wiek, jak i czas, są pojęciami względnymi… ja czuję się stara jak Ent… mam wrażenie, że czasy mojej mentalnej młodości przeminęły z wiatrem… liście żółkną, wszystko przemija… a ja chciałam znowu poczuć się dziewczynką. Dlatego z półek wytargałam wszystkie książki, które czytałam jako dziecko, cierpliwie podsuwane przez Mamę. Zamarzył mi się powrót do jednej z ukochanej książek „Godziny pąsowej róży”. Daaawno temu Mama mi ją podsunęła. Stare, rozlatujące się wydanie, oklejone taśmą… przez te kilkanaście lat, chyba całkiem się rozsypała… kupiłam nową, z filmową okładką(filmu jeszcze nie widziałam). A książkę emerytkę znajdę…

Mamy lata sześćdziesiąte XX wieku, nastoletnia Anda, ma problemy, jak tysiące jej rówieśników,  dwója z matmy, nauczyciel który się uwiziął, rodzice goniący do nauki. I pewnego popołudnia, gdy próbuje wymknąć się na pływalnię, zamiast uczciwie zasiąść do lekcji, uruchamia niespodziewany łańcuch zdarzeń, w efekcie czego cofa czas o osiemdziesiąt lat, do lat osiemdziesiątych XIX wieku. Kobiety noszą gorsety, ogoniaste i bufiaste suknie, kapelusze są ozdobione jak wystawy sklepowe. Inne są nie tylko stroje, ale również myślenie, słownictwo i obyczaje. Anda, która w tej epoce zwana jest Anusią, musi się przestawić i zrozumieć Epokę. Nie będzie to łatwe, bo dziewczyna traktuje to wszystko jako niedorzeczny psikus i umówmy się – wcale się nie stara…

Cudowna klasyka książek dla panienek…

Przyznajcie się, kto z Was nie chciał przenieść się w czasie. Na pewno wielbiciele powieści historycznych mają problem z udzieleniem odpowiedzi na pytanie w jakie lata chcieliby się przenieść, do jakiego kraju. Swój urok mają krynoliny, piękne suknie, wytworni panowie, zwiewne panie. Anda swe myśli kierowała zwykle w stronę przyszłości, w której miałą odnosić sukcesy jako mistrzyni pływania. Nigdy nie zastanawiała się nad przeszłością, więc trafia tam, w ogóle nie rozumiejąc czasów w których się znalazła. Dopiero, coraz to nowe perypetie, uczą ją pokory, uczą doceniania tego co ma. Chociaż trzeba przyznać, że uczy się bardzo powoli…

Kiedyś to była świetna książka dla nastolatek, teraz sądzę, że panienki w wieku lat kilkunastu znudzą się opowieścią o tym, że pokazywanie i mówienie o nodze powyżej kostki jest nieprzyzwoite, nawet Anda z lat `60 ich znudzi… serio? Dziewczyna martwi się, że rodzice nie zastaną jej w domu po powrocie? Kto by się tym przejmował. No i zaplamiona spódniczka atramentem, która wszystko rozpoczęła – czysta abstrakcja. : P

Dla mnie to jedna z ukochanych książek dzieciństwa i cieszę się, że moja Kochana Najlepsza z Matek mi ją podsunęła, a ja chociaż początkowo się wzbraniałam… bo ja wtedy głupi pędrak byłam, a tu litery małe, obrazków zero, kartki żółciutkie… co może być fajnego… A tymczasem przeczytałam jedną z książek mojego życia… teraz mam dwa egzemplarze i będę sobie do niej wracać. Kto powiedział, że trzeba mieć porcelanowy zegar i prababkę w ogoniastej sukni w ramach z zielonego pluszu?

Wystarczy dobra książka i mamy podróż w czasie.