Hazel (Shailene Woodley) i Gus (Ansel Elgort) to para nastolatków, których połączyła błyskotliwość, niechęć do tego, co przeciętne i wielka miłość. Ich związek jest wyjątkowy - poznali się na spotkaniu grupy wsparcia dla osób chorych na raka. Hazel ma 17 lat i nadopiekuńczych rodziców, których bardzo kocha, mimo że czasem ją irytują. Z Gusem łączą ją nie tylko podobne doświadczenia związane z chorobą, ale także miłość do książek. Dziewczyna marzy, aby poznać autora ulubionej powieści, Petera van Houtena (Willem Dafoe). Wielokrotnie próbowała nawiązać z nim kontakt, ale bezskutecznie. Wytrwałość Gusa zostaje nagrodzona. Udaje mu się dotrzeć do pisarza i zostaje zaproszony na spotkanie w Amsterdamie. Postanawia zabrać ze sobą Hazel...
Nie jestem już nastolatką, ma to
swoje plusy i minusy, do plusów zaliczyć muszę fakt, ze nie grożą mi zagrożenia
na semestr, luksus samodecydowania o
sobie, a minusami wiekowe niedostosowanie do filmów i literatury młodzieżowej,
która obecnie przeżywa renesans. Gdy z moimi młodszymi znajomymi wychodzimy
gdzieś i ja nie chcę pójść z nimi wymawiając się, że jestem stara, słyszę że
wszyscy jesteśmy 20+, niestety ja jestem ewidentnie 30- i to widać. Między
innymi po tej ekranizacji. O dziwo… książka przecież mi się podobała
>>>KLIK<<<
Hazel ma 17 lat żyje z wyrokiem.
Rak tarczycy przerzucił się do płuc ograniczając jej możliwości oddechowe i
zapewnił jej życie na wulkanie. Hazel wie, że długo nie pożyje, a wszędzie musi
ruszać się z butlą tlenową. Zaniepokojeni rodzice wysyłają ją na spotkania
grupy wsparcia osób z rakiem w Dosłownym Sercu Jezusa. Tam Hazel poznaje nieco
starszego Augustusa, który żyje z protezą nogi, pomiędzy nimi rodzi się
pokrewieństwo dusz, które przekształca się w zakochanie i miłość. Relację tę
ułatwia fakt, że oboje mierzą się z rakiem, wiedzą co to cierpienie i lęk przed
śmiercią, nie domyślają się – wiedzą.
Hazel czyta w kółko jedną i tą samą książkę, AUgustus kontaktuje się z
autorem i wykorzystuje swoje marzenie(analogicznie do polskiej fundacji Mam
Marzenie), na wizytę w Amsterdamie… pamiętajcie tylko, że książka jest o
dzieciakach z rakiem, nie może mieć happy endu.
O ile na książce prawie się
popłakałam, o tyle film oglądałam beznamiętnie… ba krytycznie patrząc, bo film
jest robiony pod publiczkę, z zastosowaniem tak amerykańskich i przewidywalnych
chwytów, że momentami, aż boli. No dobra, ale dlaczego pisałam o nieszczęściu
bycia już nie-nastolatkiem, ano dlatego, że gdybym miała te naście lat może w
oko wpadłby mi bohater grający główną rolę, ale on jest tak chłopaczkowaty, tak
nieletni i niemęski!!! Że to było awykonalne. Justin Biber. Hazel zaś wygląda
staro, ale jest ładna…
Nie chcę krytykować ludzi, którym
film się podobał, ale on jest tak komercyjny, że przez to wyprany z wszystkich
emocji. Hazel nie jest dzielną dziewczyną, ale rozkapryszonym bachorem, który
ma pretensje do rodziców, że nie powiedzieli jej że znaleźli sobie zajęcie na
czas, gdy ona już umrze. O wiele bardziej utożsamiam się z poglądami
Pisarza-dupka.
Moim zdaniem film nie zachwyca
niczym, ani muzyką, ani zdjęciami, ani nowatorstwem… jest spłyconą wersją
książki. I tyle.
Przykro…
41/52
plakat i opis z filmweb
Niezmiennie książka mnie intryguje, czytałam i słyszałam naprawdę wiele pozytywnych opinii na jej temat. Co do filmu już nie jestem tak bardzo przekonana, ponieważ zawsze boję się oglądać ekranizację powieści - niestety, z reguły są o wiele gorsze...
OdpowiedzUsuńbo to jest niezła książka dla młodzieży... pokazująca życie z innej strony. Nastolatki o normalnych marzeniach, a stojące na krawedzi...
UsuńA ja mam zupełnie inne zdanie, film bardzo mi się podobał. Idealnie współgra z książką, nie ma tam dużych zmian (coś zostało pominięte, ale można to wybaczyć, w końcu film nie może trwać w nieskończoność), wiele dialogów bohaterów to dokładne fragmenty książki. Moim zdaniem jest naprawdę bardzo dobrą ekranizacją, aktorzy zagrali bardzo dobrze, spłakałam, się strasznie i nawet ścieżka dźwiękowa mi się podobała, choć to jednak trochę nie moje muzyczne klimaty. Jedyne, co mnie trochę raziło, to mama Hazel, w książce była trochę inna i bardziej realistyczna.
OdpowiedzUsuńI ja Eru broń nie krytykuję Twojego zdania. W mój gust nie wpasował, jest hollywoodzki i przewidywalny, schematyczny.
UsuńZ chęcią sięgnę po tę książkę. Mam jeszcze 17 lat, ale już za parę dni to się zmieni :>
OdpowiedzUsuńMłodzinko :*
UsuńNastolatką to i ja już nie jestem i chyba coraz bardziej to odczuwam, bo coraz rzadziej czytam powieści dla młodzieży. Mimo to chyba przeczytam tytułową powieść i kto wie, czy na tej komercyjnej ekranizacji nie zawieszę oka.
OdpowiedzUsuńzawiesić to oko można, czas szybciej zleci... ja z młodzieżówek chyba będę sięgała li i jedynie po klasykę
UsuńTeż nie jestem nastolatką ale po literaturę młodzieżową sięgam masowo. Tej książki nie czytałam choć wszędzie o niej słychać. Nie wiem co mnie powstrzymuje. Chyba zawsze miałam wrażenie że to taka podróba Szkoły uczuć. Wyciskacz łez i tyle. Pewnie najpierw obejrzę film a później przeczytam książkę choć tego nienawidzę;P
OdpowiedzUsuńPozdrawiam!
pokolenie-zaczytanych.blogspot.com
Ale Szkołą uczuć była o kilka klas lepsza, chociaż też była wyciskaczem, jak Love story ;)
UsuńZarówno książka, jak i film jeszcze przede mną;) aż się boję czytać, tak się wszyscy zachwycają tą książką;)
OdpowiedzUsuńFilm oglądałam, podobał mi się średnio, ale podobał. Nie byłam zawiedziona. Niedługo zaś będę miała okazję przeczytać książkę i jestem bardzo ciekawa jak mi się spodoba. :-)
OdpowiedzUsuńAa, ciekawe czy mnie by się ta książka spodobała - jak znam siebie to pewnie pojechałabym po niej jak po łysym koniu, więc wolę nawet nie sięgać ;)
OdpowiedzUsuń