"Wiosna w Różanej Przystani" - Debbie Macomber

Debbie Macomber powraca z nową powieścią.
Pamiętacie Jo Marie, bohaterkę "Pensjonatu wśród róż", która po stracie męża przeniosła się na prowincję i znalazła na niej ukojenie? Na kartach "Wiosny w różanej zatoce" poznacie jej dalsze losy, a także historie dwóch innych kobiet: Anne – młodej dziewczyny, która właśnie zerwała zaręczyny oraz Mary – kobiety w średnim wieku walczącej z nowotworem piersi i pragnącej odnaleźć ukochanego, którego porzuciła szesnaście lat wcześniej.

Po serii książek wzruszających, przy czytaniu których łkałam jak dziecko, wzrok mój napotkał „Wiosnę w Różanej Przystani”. Książka ta trafiła do mnie jakiś czas temu, ale na fali, któryś tam porządków została wciśnięta w kąt bardzo specyficznej półki.  Miałam nadzieję na lekką ciepłą opowieść, z motylkami i z odmóżdżeniem. Tak na wieczór po pracy z piwkiem, pod kołdrą(gdy łapie jesienne przeziębienie).

„Wiosna w Różanej Przystani” to kontynuacja powieści „Pensjonat wśród róż”, któraż to ongi ujęła mnie swoją klimatyczną okładką i okazała się czarowną powieścią o nowym życiu, przebaczeniu i miłości. Przypomnijmy zarys, po roku małżeństwa Jo Marie zostaje wdową, gdy jej ukochany mąż ginie w Afganistanie. Kobieta chce zacząć nowe życie, kupuje pensjonat, w miejscu zacisznym i oddaje się nowemu hobby. Wiadomo, pensjonat to ruch, ludzie którzy uciekają przed problemami, szukają wytchnienia od nich. „Wiosna w Różanej Przystani”  opowiada trzy historie, trzech kobiet. Po pierwsze – właścicielki pensjonatu, która wciąż musi mierzyć się z koszmarem wypadku w którym zginął jej mąż. Okazuje się, że tak naprawdę wierzy ciągle, że jakimś cudem on żyje, tymczasem pojawia się szansa by przekonać się o tym z całą pewnością i perspektywa tej beznadziejnej pewności tak przeraża  Jo Marie. Kolejną bohaterką jest Mary, kobieta ma raka, przeszła mastektomię i postanawia odwiedzić miejsce  w którym kiedyś była szczęśliwa. Miejsce, gdzie kochała i była kochana, ale porzuciła to dla swej pracy, dla własnej niezależności. Mary sama nie wie czy chce spotkać mężczyznę, którego kiedyś porzuciła, ale to nie jest jedyny powód do odwiedzin w tej okolicy… Trzecią kobietą jest Annie, która dopiero zerwała zaręczyny z mężczyzną, który ją zdradzał, a teraz nie przyjmuje do wiadomości opcji rozstania. Annie urządza dziadkom jubel na pięćdziesiątą rocznicę ślubu i marzy o takiej miłości, trwałej, wiernej i czułej.

Ta książka jest wprost wymarzona, na coraz już chłodniejsze jesienne wieczory. Są motylki, jest ciepło, pomimo smutku jaki otula serca nocujących w Pensjonacie. Kobiety  mają w swoim sercu ciernie, mają swoje troski, ale zawsze jest nadzieja na happy end. Chociaż autorka nie raczy nas słodko-mdlącym happy endem, bez realizmu. Daje nam zakończenie otwarte, sugerujące że różnie jeszcze może być i jeszcze wielokrotnie bohaterki zapłaczą. Bo droga życia nie jest usłana różami.

Bardzo lubię takie książki. Ta jest motylkowa, tak jak lubię, subtelna… czyta się ją bardzo szybko i momentalnie zżywamy się z bohaterkami, wchodzimy w ich życie, patrzymy na świat ich oczami.

Naprawdę polecam lekturę „Wiosny w Różanej Przystani” może ta książka nie zmieni Waszego życia, ale lektura będzie przyjemna : )