"Sezon zamkniętych serc" - Wioletta Leśków - Cyrulik

Czasami nie wiem, co mnie skłania by sięgnąć po konkretną książkę, dlaczego zapragnęłam poczytać tę książkę wiem. Zachwyciła mnie okładka, jest cudownie zimowa, z wspaniałym grzbietem w kolorze lapis lazuli.  Okładka mówi, że to magiczna powieść, a jeszcze ta Islandia… Byłam zaskoczona rozmiarem tej książki, cieniutka, ale przecież dobre książki nie muszą mieć objętości Wojny i pokoju.  Blurb zaś obiecywał i wszystko i nic. Pozostało tylko zacząć czytać.

On kocha ją, a ona jego – tak mogłaby się zacząć historia o miłości. Jednak gdy w grę wchodzą lęki z przeszłości, może to nie wystarczyć do ułożenia sobie życia, mimo najlepszych nawet chęci i starań. Agnieszka ma za sobą bolesne doświadczenia. Darek, który wiele lat temu, kierując się odruchem serca, pomógł jej i wciąż stoi obok, z biegiem czasu czuje, że zaczyna brakować mu sił. Mężczyzna postanawia zorganizować im życie od nowa i raz na zawsze uzyskać odpowiedź na pytanie, czy ich wspólna przyszłość jest w ogóle możliwa. Wyjazd na dwuletni kontrakt do Oslo ma im w tym pomóc, jednak ostatecznie docierają do Vopnafjörður, niewielkiej islandzkiej miejscowości.
W nowym miejscu Agnieszka szybko zaprzyjaźnia się z Hanną, z pochodzenia Słowaczką, którą zastępuje w szkole. Poznaje Rinke i Jóna, właścicieli salonu fryzjerskiego. Nowo poznani ludzie wprowadzą spore zamieszanie w życie bohaterów. Czy jednak to wystarczy, by wymazać z pamięci złe wspomnienia i pokonać lęk? Czy miłość może uleczyć wszystkie rany?

Dość nietypowy początek powieści, Agnieszka kocha Darka, Darek kocha ją, wspólnie wyjeżdżają na Islandię. Dziwne prawda? Zwykle książki tak się kończą, a nie zaczynają. Wyjazd bohaterów, związany z pracą Darka jest początkiem nowego życia. Mroźna Isladnia, stanie się również początkiem dla Agnieszki, która wbrew uprzedzeniom i planom znajduje pracę na zastępstwo i poznaje nowych ludzi, bo wyjazdy łączą ludzi. Ta podróż, nowe przyjaźnie, nowe miejsce będzie sprzyjało powrotom do przeszłości, otwieraniem się z pozoru zabliźnionych ran. Wszystko zaś w akompaniamencie myśli bohaterów.

Nie mogę powiedzieć, aby ta książka przypadłą mi do gustu, jest zbyt leniwa. Bohaterowie mają zbyt dużo przemyśleń, które momentami kojarzą się z agitacją i przekonywaniem czytelnika do swoich racji.

Jak dla mnie jest zbyt nudno, kilometry opisów, zero akcji. Nie polubiłam bohaterów, więc ani mnie nie interesowały ich dylematy, co najwyżej drażniły, dialogi też moim zdaniem są nienaturalne.

Pomysł na powieść jest na pewno ciekawy, Skandynawia jest w Polsce modna, a o Islandii nie wiemy zbyt wiele, więc chętnie poczytałabym coś więcej o życiu na tej wyspie, szkoda, że tego też nie dostałam. Książka ma swoje momenty, gdy czyta się ją dobrze i gdy przeżywałam perypetie bohaterów, ale jednak jak dla mnie to za mało. Niestety. Oczywiście, książka porusza fundamentalne i uniwersalne problemy, jak walka z problemami, demonami przeszłości, próby ucieczki od samego siebie, ale jak dla mnie nie ma tam nic takiego odkrywczego.

Chociaż jak widzę, jestem dosyć osamotniona w tej opinii. Co mnie cieszy, wolę gdy ludzie się ze mną nie zgadzają, gdy książka mi się nie podoba.