"Dom na Skraju Nocy" - Catherine Banner

Są książki, które hipnotyzują, okładką, tytułem, człowiek widzi taki egzemplarz i wie, że chce przeczytać. Chociaż blurb jest lakoniczny i w sumie to nie wiedziałam czego się spodziewać. Ale ta okładka, ten głęboki, niebieski kolor, który kojarzy się z zimową nocą, rozświetloną tylko skrzącym się śniegiem i milionem gwiazd. Akurat akcja dzieje się we Włoszech, więc z zimą to wiele wspólnego nie będzie miało.  To taka niespieszna powieść rzeka, saga rodzinna, będąca opowieścią o mikrokosmosie. Lubię takie książki i lubiłam poranki spędzane z tą powieścią.

Porywająca saga rodzinna. Cztery pokolenia, miłość i tajemnice, których świadkiem jest tylko urzekająca mała wyspa.

Lekarz Amedeo Esposito, podrzutek z Florencji, przyjeżdża na Castellamare w poszukiwaniu pracy. Nieoczekiwanie znajduje tam przyjaciół, dom, rodzinę i swoje miejsce na ziemi, gdzie czas odmierza coroczna procesja Świętej Agaty, patronki wyspy. 

Amadeo otwiera bar w Domu na Skraju Nocy. Choć miejscowi uważają ten budynek za przeklęty, właśnie to miejsce stanie się sercem wyspy. Tutaj urodzi się czwórka dzieci Amadea i Piny, a później ich wnucząt i prawnucząt. 

Castellamare wraz z czterema pokoleniami energicznych Espositów żegluje przez burzliwe stulecie, poddając się zmianom niesionym przez wojnę, recesję i… turystów. Zmieniają się reżimy, wychodzą na jaw zdrady, zawiązują się nieoczekiwane przyjaźnie, a Dom na Skraju Nocy trwa niezmiennie pośród szumu morza.

Opowieść zaczyna się w środku nocy, gdy doktor z pięciomilowej wyspy zostaje wezwany do porodu żony hrabiego. Lekarz jest bardzo niezadowolony, bo jego własna, żona też ma bóle i spodziewa się rozwiązania w każdej chwili. Żona hrabiego odmawiała leczenia się u doktora. Tej nocy tajemnica niechęci ma się wyjaśnić, gdy hrabina wykrzykuje, że ojcem noworodka jest nie kto inny jak doktor. Dwójka dzieci urodzonych tej samej nocy, niemal w tej samej chwili, z tego samego ojca. Skandal wstrząsa całą wyspą. Następnie cofamy się w czasie i poznajemy historię doktora, który jako dziecko został podrzucony do przytułku i tylko fartem wykształcił się na lekarza, ale nim dostał pracę na wysepce, tułał się i z trudem wiązał koniec z końcem. Od dziecka doktor miał słabość do opowieści, podań i baśni i całe życie będzie zbierał i spisywał najróżniejsze historie. Finalnie osiądzie na wyspie, po konflikcie z hrabią otworzy bar w Domu na Skraju Nocy, cieszącym się złą sławą i da początek niezwykłej rodzinie dzięki której będziemy mogli obserwować sto lat życia na odciętej od lądu wyspie rządzącej się własnymi prawami.

Tak jak wspomniałam, Dom na skraju nocy to niespieszna opowieść o urokliwym miejscu w którym czas się zatrzymał, a wszystkie zmiany zachodzą ze sporym opóźnieniem. Kultywuje się wiekowe tradycje, niechętnie i nieufnie spogląda się na wszelkie nowinki. W tak małej społeczności nic się nie ukryje, a życie płynie leniwym i niezmiennym rytmem. Jednak wielka historia nie omija także malutkiej wyspy, wojny, kryzysy odciskają mniejsze lub większe piętno na mieszkańcach.

To taka powieść z gatunku moich ulubionych, opowiada o życiu i mijającym czasie. O czekaniu,

tęsknocie i cierpieniu. O małych radościach o drobnych sukcesach, które dodają skrzydeł. Jest ciepła i otulająca jak polarowy kocyk. Gdy ją czytałam, czas się zatrzymywał i było mi po prostu dobrze.

Idealna!!! Na obecną pogodę, po wieczornym spacerku, z termoforem i kocem, stanowi idealne trio. Polecam serdecznie!