"Powiew ciepłego wiatru" - Edyta Świętek [ wiatr odnowy wiał]

Nawet najlepsze sagi dobiegają końca, chyba że jest to opera mydlana w stylu Mody na sukces, którego końca nie dożyjemy.  Niestety nasz spacer po AleiRóż w Nowej Hucie dobiega końca. Ostatni tom jest tym, w którym będzie się dużo działo. Zasadniczo ta seria obejmuje pięć dekad, pół wieku, czyli tak naprawdę na tom wypada dwie dekady, ale jest to oczywiście bardzo uproszczone, zresztą przyznam Wam, że nie zajmowałam się obliczaniem lat, bo tutaj wciąga nas akcja, a wyznacznikiem tego w jakich czasach to się aktualnie dzieje, są aktualne wydarzenia, nawet nie potrzeba informacji na początku rozdziału. Przykro mi się żegnać z tą serią, z jej bohaterami, bardzo wczułam się w ten świat.

W powieści Powiew ciepłego wiatru Edyta Świętek po raz ostatni zabiera czytelników na Spacer Aleją Róż. Tym razem udajemy się na przechadzkę trwającą od końca lat 70 po upadek władzy ludowej. Obywatele zmagają się z uciążliwościami stanu wojennego. W najmłodszej dzielnicy Krakowa regularnie dochodzi do brutalnych starć mieszkańców z jednostkami ZOMO. Rodziny Szymczaków i Pawłowskich płacą wysoką cenę za pragnienie wolności, lecz ich nadzieje i walka w końcu znajdują oczekiwany finał. Pod koniec 1989 roku z alei Róż znika znienawidzony pomnik Lenina, a młodzi ludzie po raz ostatni wciągają w płuca powietrze przesycone gazem łzawiącym. Na tle historycznych wydarzeń płynie codzienne życie obfitujące w zaskakujące wydarzenia. Miłość i nienawiść, narodziny oraz śmierć splatają się mocno ze sobą, tworząc wiarygodny obraz przeciętnej polskiej rodziny.Jak bohaterowie powieści przetrwają kolejne zawirowania historii? Kto poniesie krwawą ofiarę za marzenia o wolności? Czy w końcu nastanie dla nich czas szczęścia i spokoju?

To w tym tomie będziemy świadkami stanu wojennego, transformacji ustrojowych, pierwszych zalążków kapitalizmu. Dzieci i wnuki bohaterów, którzy są z nami od pierwszego tomu, będą wchodziły w życie, będą próbowały się odnaleźć w świecie, bez drogowskazów, bo chyba nigdy w dziejach, tak bardzo dzień następny nie był znakiem zapytania. Bohaterowie będą brali udział w walkach, sprzymierzą się z opozycją, za co zapłacą wysoką cenę. To także tom, który przyniesie sporo zgonów ludzi których zabiła ciężka praca, ale i życie w prlowskiej rzeczywistości. Nudzić się nie będziecie, a jestem pewna, że emocjonalnie bardzo się zaangażujecie.

Powiew Ciepłego wiatru nie ustępuje jakością poprzednim tomom, przeciwnie, chyba ten najmocniej do mnie przemówił ze względu na czasy, które znam najlepiej z opowieści. Akurat ja jestem dzieckiem schyłku PRLu więc nie pamiętam kartek, kolejek, ZOMO, to moja Siostra występuje we wspomnieniach o niedzieli bez Teleranka. Tutaj osoby w moim wieku mogą w pełni zobaczyć grozę tamtych czasów, internowanie, strach o najbliższych których nie ma, niewiadomo co się z nimi stało. Nie każdy wytrzymywał to napięcie, niektórych proza życia przygniatała do ziemi. To jest siłą tej książki, bohaterowie tej powieści nie są bez skazy, może Julia, może Bogusia są takimi kobietami idealnymi, pięknymi i dobrymi, ale pozostali mają wady, nie zawsze są wierni ideałom, czasami ulęgają, magii pieniądza, żądzom. Po prostu życie. Cieszę się, że odbyłam tę podróż. Cała ta saga to naprawdę literatura w dobrym stylu. Polecam wszystkim miłośnikom sag rodzinnych.