"Miłość w kasztanie zaklęta" - Monika A. Oleksa

Miłość w kasztanie zaklęta to opowieść o miłości kobiecej i słabościach zwykłego człowieka. O podejmowaniu trudnych decyzji i umiłowaniu życia. To książka o dostrzeganiu niedostrzegalnego. Marta, samotna trzydziestoparoletnia nauczycielka, ma przyjaciół, plany i marzenia, ale nie ma nikogo bliskiego, z kim mogłaby się nimi dzielić. Przedwczesna śmierć rodziców, a potem odejście ukochanej babci pozostawiły w niej głęboki ślad oraz poczucie ulotności i kruchości ludzkiego życia. Marta wie jednak, że wszystko ma swój czas, i dlatego czeka na księcia z bajki. Niespodziewanie w jej życiu pojawia się Piotr. Kim jest jednak tajemnicza kobieta, która zaklęła w kasztanie swą miłość do Piotra i do małego Miłosza? Czy ich losy, w zadziwiający sposób wplecione w życie Marty, się połączą? Czy Marta jest gotowa na przyjęcie wszystkiego, co przyniesie jej przyszłość?

Ojej. Wróciłam z lokalnej pielgrzymki, mam jakieś 18 km w nogach, chociaż oficjalnie pielgrzymka(od wyjścia z domu, do dojścia za bramę Sanktuarium) wg mojego GPS-u ze Stefana zamknęła się w skromnej 16,28 kilometrów… nie jest to dystans imponujący, na Pielgrzymce na Jasną Górę to zwykle połowa dziennego dystansu. Przy dobrych wiatrach. Noga chora boli. Gardło zdarte… Szczerze, teraz marzy mi się ziemne piwo i relaks. Ale nie musiałam rozkręcać koło od roweru. Tym sposobem nabyłam nową umiejętność, aczkolwiek dziś jakby wszyscy uparli się podnieść mi ciśnienie.  Od wczoraj raczę się melisą. Może będą efekty.

"... przechyla się ku jesieni Ziemia"

Ale nie chcę Wam opowiadać, ani o melisie, ani o nowych herbatkach których kosztuję, nie chcę się nawet rozpisywać o pielgrzymce. Chcę Wam opowiedzieć o niezwykłej książce, którą przeczytałam i która dogłębnie mnie poruszyła. Wygrałam ją ongiś w konkursie na blogu Autorki, chciałabym Jej w tym miejscu podziękować, za te wszystkie uczucia które mną targały, za łzy i za uśmiech. Za wspomnienie Lublina.

Marta dawno już przekroczyła trzydziestkę, ma wiernego przyjaciela, którego kocha, bez śladu namiętności i pożądania, chociaż jego matka chętnie widziałaby w Marcie synową. Od pewnego czasu Marta po pracy w szkole idzie do parku i siada na tej samej ławce obserwują, przystojnego mężczyznę, zbierającego kasztany. Irracjonalnie zaczyna ją on fascynować, chociaż na jego serdecznym palcu lśni obrączka, to w jego oczach kryje się niezmierzony smutek. Nieszczęśliwy wypadek sprawia, że drogi Marty i tajemniczego nieznajomego się krzyżują. Okazuje się że Piotr, jest lekarzem, ginekologiem, który niedawno pochował Marię, żonę, która była miłością jego życia, spotkaną po przejściach. Niełatwą miłość przerwał rak, najpierw Maria wygrała walkę z nowotworem, aby potniej ją przegrać, gdy była najbardziej potrzebna swojemu mężowi. Ciężko walczyć z duchem żony, tak uwielbianej, gloryfikowanej, która strata wciąż jest otwartą raną. Marta jednak wierzy, wierzy w Boga, w celowość Jego działań, wierzy w to, że wszystko w naszym życiu dzieje się po coś, że żadne spotkanie nie jest prawdziwe. Czeka na swojego Księcia i czeka na miłość, bo jej życie było jej pozbawione, śmierć rodziców, choroba babci, dzieciństwo w sierocińcu, ogromna potrzeba miłości.

Życie to nie jest bajka o królewnach i królewiczach, zwykła proza życia niesie nam wiele niespodzianek. Nie zawsze są one pozytywne i tak będzie i w przypadku Marty i Piotra…

pączki, nowa herbata i książka. Pączki mojej roboty. Przepis kiedyś był na blogu :)
Z okazji pielgrzymki tak sobie "dogodziłam"
Ciasto z 1,2 kilograma mąki, lekko nie było :P
Ale Babcia mi robiła pączki na pielgrzymkę...

Nie chcę zdradzać za wiele, chociaż tutaj akurat spojlery nie mają AŻ tak wielkiego znaczenia, największym atutem nie są nagłe zwroty akcji, ale styl Autorki, która przepięknie opisuje uczucia. Nie mogłam zwalić na hormony, na złą pogodę, na nadmiar alkoholu. Ta książka po prostu masakruje duszę. Nie mogę rozgryźć jej fenomenu, nie mogę odpowiedzieć na pytanie, dlaczego zrobiła na mnie takie wrażenie. Przecież nie za sprawą Lublina, który miałam przed oczami.  Temat, główny wątek jest ciekawy, łzogenny, ale nad tą książka nie tylko się płacze, ale przeżywa wszystkie targające nimi uczucia. Odczuwa się rozpacz, smutek, radość, pustkę i stratę. 

Przyznam się, że nie oczekiwałam wiele po tej książki,  ot jesiennej lektury, na chłodniejszy wieczór, przy kubku dobrej herbaty, a tymczasem zanurzyłam się w oceanie uczuć, targana wichrami emocji.  Wiem, że jak najszybciej muszę dorwać kolejną książkę Autorki. Jeśli jest tak samo dobra jak ta… to będzie niezwykłe doznanie.

Cieszą mnie takie książki, które udowadniają, że WARTO czytać POLSKICH autorów, że warto sięgnąć po coś bez polecanek, bez recenzji, bo odkrywa się takie perełki.

Polecam Wam z całego serca.

Chyba oglądnę teraz przedpremierowy odcinek Czasu Honoru i wypiję meliskę i padnę. Jestem skonana. I chora stopa mi dokucza, a struny głosowe mam w strzępach, a tak zawsze szczyciłam się akademickim głosem i gardłem, nie do zdarcia. Czyżby przyszła kryska?