"Ty jesteś moje imię" - Katarzyna Zyskowska-Ignaciak

Trwa wojna, zniewoleni mieszkańcy Warszawyżyją w cieniu łapanek i ulicznych egzekucji.Gruzy pozostałe po kampanii wrześniowej,wszechobecne cierpienie i strachto nie najlepsza sceneria dla miłości.
Jednak właśnie wtedy krzyżują się drogiBasi i Krzysztofa.
Dziewiętnastoletnia dziewczyna i piękny poeta.Trochę nieśmiali, odrobinę zagubieni, bardzo zakochani.Ponad czarną otchłanią okupacji,w czasach najtrudniejszych wyborów,rozkwita niezwykła miłość, biała magia.

Dziś miał być stos, ale chciałam jednak na gorąco opowiedzieć Wam o książce, na którą długo miałam ochotę, długo nie mogłam jej zdobyć, ale w końcu udało się i przeczytanie jej zajęło mi mniej niż 24 godziny… a czytałam w każdej wolnej sekundzie.

Znam Katarzynę Zyskowską-Ignaciak z dwóch książek. „Upalne lato Marianny” i „Upalne lato Kaliny”, obie cudowne, klimatyczne, w swoim czasie uwiodły mnie i znalazły się nawet w rankingu najlepszych książek roku 2013. Nie czytałam niestety żadnej współczesnej powieści autorki, a słyszałam też same zachwyty, więc pewnie się to zmieni. Oczekiwałam po tej powieści wiele, chociaż czy w roku siedemdziesiątej rocznicy wybuchu Powstania można przeczytać coś nowego, coś co nas poruszy jeszcze bardziej?

„Ty jesteś moje imię” to zbeletryzowane losy Basi z Drapczyńskich Baczyńskiej i jej męża, poety Polski Walczącej, Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Autorka wybierając taką formę opowiedzenia tej historii, mogła zapełnić białe plamy na mapie ich losów. Książka zaczyna się w sierpniu `44 roku, gdy ukrywająca się w piwnicach z rodzicami Basia, podczas szalejącego dookoła Powstania, zamartwia się o męża. Nie może poradzić sobie z tym lękiem, bezradnością. Dodatkowo odmienny stan, dokłada jej zmartwień. Ucieka we wspomnienia, do pewnego zimowego dnia, gdy na wykładzie z logiki poznała Krzysia, poetę, którego wiersze czytała już wcześniej i była pod ich ogromnym wrażeniem. Ich spotkanie było typowym „gromem z jasnego nieba”, przeskoczyła iskra, zadziałała chemia. Dwie wrażliwe istoty spotkały się w mrozie okupowanej Warszawy i świat się zatrzymał. Oboje doświadczyli iluminacji, że oto znaleźli swoją drugą połowę, androgyne. Pokrewieństwo dusz. Obie rodziny młodych,  chociaż różne od siebie zgadzały się, że pomysł ślubu, niemalże tuż po poznaniu nie jest najlepszy. Najbardziej sprzeciwiała się matka Krzysztofa, która swojego jedynaka darzyła toksyczną, wręcz destrukcyjną miłością.

Warszawa pogrążona jest w mroku okupacji, a jej ulicami podążają Basia i Krzyś, zapatrzeni w siebie, zakochani.  Oboje nadwrażliwi mają świadomość niepewności jutra, dlatego spieszą się kochać, spieszą się żyć…  Nad ich codziennością wisi żelazna pieść niepewności i lęku, która oddala się tylko gdy są razem, wtedy doświadczają poczucia nieśmiertelności.

My wiemy jaki finał ma ta historia. Los Basi i Krzysia nie jest ewenementem, jest raczej smutną normalnością tamtych czasów, a jednak Zyskowska-Ignaciak tchnęła w posągowego Krzysia  i jego żonę nowe życie. Po pierwsze historia koncentruje się na Basi, na tej zapomnianej, pomijanej Basi, która była muzą poety i rywalką jego matki. Basia, którą przedstawia nam autorka jest fantastyczną kobietą, córką swojego pokolenia, ludzi niezłomnych, wychowanych do wolności. Basia jest nieśmiała, wycofana, ma problemy z nawiązywaniem znajomości, ale przy Krzysiu rozkwita, on wydobywa z niej pasję, odwagę, dzielność. Nieśmiałą Basia dla męża jest w stanie toczyć boje o jego poezję. Jednak nawet miłość do Krzysia nie jest w stanie znieść obecności matki Krzysztofa. Chociaż nie… problem relacji synowa-teściowa oraz syn-matka, jest ważnym problemem, w tej książce, no może w jej fragmencie. Autorka pokazuje jak bardzo zafiksowana na punkcie syna była Stefania Baczyńska, jak bardzo jej miłość jest toksyczna, momentami chora.  We wszystkich testach o K.K Baczyńskim, przynajmniej między wersami można było przeczytać o tym jak problemogenna była matka poety, ale to Zyskowska-Ignaciak decyduje się wyłożyć kawę na ławę.

Jak wspominałam, miałam ogromne oczekiwania co do tej książki, ale odrobinę się zawiodłam. Moim zdaniem jest nierówna. Faktycznie, początek i okres tuż po ślubie Baczyńskich jest fantastyczny, przepełniony emocjami, później robi się jałowo, miejscami nudnawo, później znów robi się ciekawie, a później znowu akcja robi się przydługa. Nie posądzajcie mnie o znieczulicę, to nie jest tak, ale gdy czyta się ileś książek o wojnie, o okupacji i gdy rynek jest zalewany takimi książkami, to aby przyciągnąć uwagę czytelnika naprawdę trzeba czegoś wyjątkowego. Czegoś, czego mi zabrakło, abym mogła książkę nazwać idealną. Znamienne jest również to, że się nie popłakałam.

Reasumując, uważam że książka jest naprawdę ciekawa, chociaż nierówna, o wiele bardziej podobały mi się poprzednie powieści autorki. Czytało mi się ją szybko, byłam żywo zainteresowana fabułą, chociaż znałam zakończenie… niepokoiła mnie interpretacja niektórych faktów z życia poety, ale w końcu to zbeletryzowana biografia a więc musi być jakaś licentia poetica. Nie żałuję jakoś strasznie pieniędzy wydanych na książkę, wcale nie żałuję czasu poświęconego na lekturę. Czy polecam? Raczej tak, miewa naprawdę fantastyczne momenty