"Bez słów" - Mia Sheridan [ jestem martwa w środku ]

Rzadko zdarza się, żebym aż tak uległa jakiejś modzie. Tymczasem świat nie przestaje mnie zaskakiwać, a ja skuszona dziesiątkami zachwytów nad Mią Sheridan, postanowiłam sprawdzić co elektryzuje polskich blogerów książkowych. Fejsbuk tonął w zachwytach, a że ja doszłam do wniosku, że potrzebuję lekkiego, odprężającego romansu, to w sumie dlaczego nie. Wszyscy zachęcali, zacznij od Bez słów bo petarda, dosłownie tornado. No to zaczęłam czytać… Robię romanse, mniej i bardziej ambitne, to zależy… od nastroju, więc właściwie byłam bardzo pozytywnie nastawiona. Co miało mnie czekać, czy mało ambitne romansidło, w stylu harlequina, czy naprawdę poruszająca opowieść o miłości?

Czy są takie rany, których miłość nie zdoła uleczyć?
Archer, obarczony niewypowiedzianym cierpieniem, mieszka w swojej samotni blisko lasu. Jest przekonany, że tylko tyle mu zostało.Do sennego, pobliskiego miasteczka przybywa Bree. Dziewczyna liczy na to, że w końcu odnajdzie rozpaczliwie poszukiwany spokój. Gdy spotyka Archera, jej początkowa nieufność zamienia się w rosnącą fascynację outsiderem. Próbując przedrzeć się przez warstwy niedostępności i dzikości, jakimi Archer przez lata zasłaniał się przed innymi, Bree powoli rozbiera go z kolejnych tajemnic.Czy budzące się w ciszy uczucie uwolni ich od bolesnej przeszłości?

Bree porzuca swoje dotychczasowe miejsce zamieszkania i jedzie w kraj szukając szczęścia. Wybiera przypadkowe miasto, które kojarzy jej się ze szczęśliwymi chwilami i postanawia tam zamieszkać. Zamieszkać i zapomnieć, wrócić do równowagi. Życie Bree(za każdym razem gdy czytałam to imię, miałam ochotę na solidny kawałek sera pleśniowego!!), nie było może sielanką, ale do niedawna wiodła uporządkowane, stabilne życie, które kochała. Teraz straciła poczucie bezpieczeństwa, towarzyszą jej halucynację, dlatego(to przecież bardzo logiczne) chce zmienić miejsce zamieszkania. Przyjeżdża do małego amerykańskiego miasteczka. Znacie je na pewno z amerykańskich filmów, to miasteczko w którym wszyscy się znają od pokoleń, pełno jest rodzinnych biznesów i nic się nie da ukryć. Przyjazd Bree również nie zostaje przeoczony, dziewczyna prędko zaprzyjaźnia się z sąsiadką, dostaje pracę i… zakochuje się w tajemniczym facecie, który pod marketem pomaga jej pozbierać migdałowe batoniki i tampony. Okazuje się, że tajemniczy Adonis, to miejscowy parias, niemowa, z którego wypadkiem w dzieciństwie wiąże się tragedia i tajemnica. Całe miasteczko, jakby się zmówiło by go ignorować, tymczasem jego kuzyn – policjant zaczyna startować do Bree.

Oj powiem Wam, że jestem w szoku. Jestem zaskoczona, że książka, którą opisywano mi jako literacki cud, który nie pozwoli mi zasnąć, zmusi do zarwania na nocy okaże się książką aż tak przeciętną. Nie złą, jedynie przeciętną, którą owszem puszczę w dalszy obieg, ale raczej nie zapamiętam na dłużej. Miały być porywające opisy uczuć, emocji, są przeciętne akapity i oklepane erotyczne wstawki.

Miało być wyjątkowo, jest schematycznie. I nie, nie uważam, że schematy  w tego rodzajach powieści są złe, bo w gruncie rzeczy romanse są zwykle powielaniem jakichś schematów, ich mieszaniem, ale nie spodziewałam się, że autorka tak gloryfikowana, aż tak pojedzie po bandzie, że dostanę książkę w gruncie rzeczy pozbawioną głębi. Tak, niby jest o miłości, uczuciu które wyprowadza do światła, do ludzi, ale tak naprawdę jest to historia schematycznej, idealnej dziewczyny, która zakochuje się w bosko pięknym facecie, z mroczną historią i wrażliwym wnętrzem. Naprawdę nieźle się to czyta, ale nie znalazłam oczekiwanych fajerwerków.  Na pewno przed kolejną książką Sheridan zrobię sobie dłuższą przerwę….

Co ze mną jest nie tak, albo jakiś mityczny marketingowy potwór tak nadmuchał balon fejmu tej powieści, albo z moją wrażliwością jest coś nie tak. Irena zaraz napisze, że nie mam serca.

Bez słów, Archer`s Voice, Mia Sheridan, tłumaczyła: Martyna Tomczak, liczba stron: 384