"Córka rzeźnika" - Yaniv Iczkovits [zawód roku?]

 W połowie września przyszedł czas na losowanie kolejnego trupa do czytania. Padło na Córkę rzeźnika, co mnie bardzo ucieszyło. Książka była popularna jakiś czas temu. Ma cudną jesienną okładkę i kojarzyło mi się, że kto czytał, ten się zachwycał. Oczekiwałam cudownego klimatu, wciągającej historii. Czytałam ją ponad tydzień, a jak żaliłam się w SM że wolno mi idzie dostałam informacje, że inni też narzekali. Czy coś się poprawiło…? Na pewno dalej będę losowała i czytała… zostało mi raptem sześć trupów z tego roku… Ostatnio rozwijałam wszystkie losy, bo po roku już zapomniałam co tam wrzuciłam… Oj będzie ciekawie.

 

Fania Kajzman – oddana żona i matka pięciorga – szokuje mieszkańców swojego miasteczka, Motolu, gdy opuszcza w środku nocy dom i rozpływa się w mroku. Wprawdzie mężczyźni znikają w tej okolicy od lat, ale żony i matki? Nigdy. To niedorzeczne. Jak mogła to zrobić?

Z pewnością nie ma żadnego powiązania pomiędzy Fanią Kajzman i osobliwym morderstwem na skraju drogi do miasteczka Telechany. To byłoby jednak aż zbyt niesamowite. Prawda?

To wciągająca i niezwykle bogata powieść o miłości, poświęceniu i o tym, do czego możemy się posunąć w obronie najbliższyc

Zaczyna się od tego, że Minda – matka dzieciom idzie kupić opał. Wysłali ją teściowie, a jej mąż przepadł. Minda wpada w przedziwny stan w miasteczku. Widzi całą swoją sytuację z całą mocą, w szale jakimś wydaje pieniądze, na stroje, na wytworne jedzenie, a później gdy wraca do normalności… strasznie żałuje. Minda jest córką rzeźnika, na polskich rubieżach pod zaborami, w carskiej Rosji. Z siostrą wychowały się bez matki, a jej młodsza siostra Fania swego czasu bardzo chciała być rzeźnikiem jak ojciec. Tata, tolerancyjny nawet dopuszczał córkę do tak nie-kobiecych zajęć. Jednak w końcu Fania musi realizować swój los, żony, matki. Chociaż się buntuje. Pewnej nocy opuszcza rodzinę, bo dlaczego tylko mężczyzna może iść w świat szeroki. Oficjalnie Fania idzie szukać męża siostry, nieudacznika i nygusa. Powieść drogi, snująca się jak opary kadzidła. Egzotyczna i muszę przyznać, że dziwna.

 

Boże mój jak ja mordowałam tę książkę. Jest dziwna, jest rozwlekła, skacze po tematach. Sam punkt wyjścia, mała żydowska społeczność, miejsce kobiet, wydaje się być świetnym i bardzo aktualnym tematem, ale wykonanie jest nader siermiężne. Naprawdę jestem na siebie zła, że przed zakupem nie sprawdziłam dokładniej, jakie ludzie mają zdanie o tej książce. Chociaż tak naprawdę na portalach książka oceniana jest albo bardzo wysoko, albo nisko. Mnie niestety nie zachwyciła, najbardziej podoba mi się okładka, pasująca do września. Doczytałam ją do końca cudem i siłą woli. Nie miałam nawet ochoty do niej siadać. Chaotyczna, jakby w oparach absyntu pisana. Miało być finezyjnie dla mnie wyszło topornie.