"Cesarz wszech chorób. Biografia raka" - Siddhartha Mukherjee

Uwielbiam książki o tematyce medycznej. Gdy zobaczyłam ten reportaż w empiku napaliłam się okrutnie. Oczywiście ze względu na cenę nie było szansy, żebym kupiła bez promocji, więc poczekałam, poszukałam i kupiłam. Odczekała swoje, zdążyła stać się trupem na półce, a konkretnie pod biurkiem bo wolałam nie mieć jej nad głową. W końcu zaczęłam ją czytać i chociaż wciągnęła mnie od pierwszej strony wiedziałam, że nie jest to książka do czytania na raz, założyłam sobie że do końca października ją skończę, o ile nie będzie większych perturbacji i faktycznie po lżejszych lekturach, znikałam dla świata a oddawałam się lekturze. Nie jest to książka łatwa, bywa przygnębiająca, ale jeśli ktoś lubi takie naukowe klimaty – to po prostu świetna.

"Lissy" - Luca D’Andrea [ jest dreszczyk]

Jakiś czas temu pojawiła się wiadomość, że Wydawnictwo W.A.B organizuje konkurs w której stawką jest praca marzeń(przynajmniej dla wielu), czyli zaszycie się w pensjonacie w górach i czytanie książek połączone z recenzowanie, wiadomość ta poprzedziła premierę nowej powieści z tegoż wydawnictwa a mianowicie Lissy długo myślałam, że to kontynuacja wydanej w podobnej szacie graficznej Istoty zła, ale okazało się, że łączy je tylko podobna okładka i osoba autora, że nie jest to cykl, ale po lekturze Lissy nie wiem czy nie nie chcę przeczytać tamtej książki, bo podoba mi się styl. Bardzo lubię powieści w klimacie oblężonej twierdzi, widmo zbliżającej się katastrofy, pustkowie. Zwłaszcza, że w tej książce sytuacja zmienia się z chwili na chwilę i naprawdę będzie się działo.

"Dreamland. Opiatowa epidemia w USA" - Sam Quinones [ Ameryka uzależniona od opiatów ]

Przeglądałam sobie asortyment księgarni Gandalf i okazało się, że prócz świetnych powieści w oczy rzuciła mi się książka z serii, którą zaczęłam zbierać. Nowość na rynku wydawniczym czyli Dreamland. Opiatowa epidemia w USA[kliknij tuuuutaj], lubię tego rodzaju reportaże. Tak naprawdę kocham wszystkie książki, które pokazują mi świat, którego nie znam, uchylają mi drzwi do wiedzy, poszerzają horyzonty. Nie mam znajomych narkomanów, a przynajmniej o tym nie wiem, a sama uważam nawet z tabletkami przeciwbólowymi. Raz w życiu dostałam morfinę, ale byłam w takim stanie, że okazało się że mój ból w żaden sposób nie zmniejszył się po podaniu tego narkotyku, dlatego cały szum mnie dziwi. Później idąc na druga pielgrzymkę, gdy wiedziałam jak może być ciężko miałam zamiar poprosić lekarkę o pięć dawek(pielgrzymka trwa dziewięć dni), ale w końcu poszłam tylko ze słoiczkiem ketonalu(tego słabszego). Byłam więc ciekawa o co chodzi z tą epidemią uzależnienia od opiatów.

"Świeża krew" - Joanna Opiat Bojarska [ premiera 31 października]

O Joannie Opiat-Bojarskiej słyszałam już wcześniej. Nie miałam jak nadrobić wcześniejszych powieści, dlatego, gdy usłyszałam, że zaczyna nową serię to od pierwszego tomu chciałam się zapoznać z tym jak ta autorka pisze. Reklama na okładce, porównanie do Pitbulla, który jest bardzo znany(ja nie widziałam), podobno powieść miała być ostra, bardzo mocna, pokazywać policję bez cenzury.  Pokazywanie prawdy o grupach zawodowych stało się ostatnio modne. Policja jest grupą zawodową która ludzi ciekawi i większość chce widzieć raczej wady policjantów, bo wtedy łatwiej wytłumaczyć kolejny mandat, albo i sprawę w Sądzię. Opiat-Bojarska w swojej powieści pokazuje świat policjantów, antyterrorystów a ponadto uchyla drzwi do Biura Spraw Wewnętrznych Policji, czyli tych którzy walczą z nadużyciami w policji. Zapowiadało się ciekawie.

"Profesor Weigl i karmiciele wszy" - Mariusz Urbanek [pierwszy raz film na YT a dopiero teraz teks]

Nie kryję się z tym, że książki Mariusza Urbanka uwielbiam, dawkuję sobie książkę o krasnoludkach, bo czy pisze dla dzieci, czy dla dorosłych, to Jego książki są złotem. Tym razem, po melancholijnej biografii Makuszyńśkiego, znowu przyszła kolej na Lwów, na świat nauki i na opowieść o człowieku, którego zna świat, a Polska skazała na infamią na podstawie plotki, a że był częścią polskiego Lwowa to dodatkowo musiał zginąć w otchłani niepamięci. Profesor Rudolf Weigl, rekordzista noblowskich nominacji, człowiek który życie spędził na walce z tyfusem plamistym. Ta książka to opowieść o mieście, które przeminęło, o czarze i uroku Galicji, o wielkich umysłach zatopionych w dyskusji podczas karmienia wszy w okupowanym, wojennym mieście. Niezwykła książka.

"Ukryty rękopis" - Lauren Belfer [ książka z muzyką Bacha w tle]

Czasami zdarza się tak, że książka która ma się okazać wartościowa, umyka nam pośród powodzi nowości, na Ukryty rękopis zwróciłam uwagę, bo ta zieleń, później okazało się, że przez tę książkę przewija się motyw mojego ukochanego kompozytora. Uważam, że Jan Sebastian Bach to kompozytor wybitny, którego muzyka dla mnie to brzmienie wspomnień, właśnie takiej jesiennej, gdy kiedyś odkryliśmy z moim takim jednym, że tak samo kochamy ten majestat i to cudowne  brzmienie. Cała fabuła tej powieści przesycona jest muzyką Bacha, nie brakuje też,  dużej dozy smutku, ale niesie też pewne katharsis, naprawdę niezmiernie się cieszę, że udało mi się tej powieści jednak nie przegapić. A pochłonęłam ją dosłownie jednym tchem.

"Popielate laleczki" - Hanna Greń

Zwykle bardzo pilnuję by książki w danym cyklu czytać po kolei, nie przepadam za czytaniem wyrywkowym i chociaż wiem, że niektórzy zaczynają lekturę od końca, czy od środka moja nerwica natręctw przeciwko takim sposobom się buntuje. Niestety czasami, z nieświadomości i mnie spotyka taka wpadka. Tak było w przypadku Popielatych laleczek, opis wydawcy tak mnie zaintrygował, że nie sprawdziłam i proszę. Miałam właśnie wrażenie, że coś mi nie gra, że brakuje mi wiedzy, która dopełniłaby całość wrażeń, ale cóż, pewnych rzeczy nie cofnę, a nieznajomość poprzednich części nie sprawia, że lektura dużo traci. Niemniej warto zachować kolejność.

"Drzazgi" - Joanna Bartoń

Staram się w miarę możliwości czytać powieści polskich autorów. Raz na jakiś czas specjalnie sięgam po nazwiska autorów o których wcześniej nie słyszałam. Wiem, że to jedyny sposób, by odkryć książkowe perełki. Czytając opis książki Drzazgi spodziewałam się solidnej powieści, która mną wstrząśnie, która  zagwarantuje mi długie godziny wyczerpującej emocjonalnie lektury. Tymczasem dostałam książkę cienką, nieobszerną, a gdy ją zaczęłam czytać, wiedziałam, że objętość to nie wszystko, książka nie musi mieć tysiąca stron, aby porządnie czytelnikiem wstrząsnąć.

"Kobiety nieidealne. Magda" - Magdalena Kawka, Małgorzata Hayles

Literatura kobieca, chociaż często deprecjonowana odgrywa tak naprawdę ważną rolę. Jest dla kobiet taką terapią, ma dodawać skrzydeł, skłaniać do rozmyślań. Ma uświadamiać kobietom, że w swoich problemach nie są osamotnione, bo czasami taka świadomość jest najbardziej dołująca. Bardzo rzadko spotyka się, że tego rodzaju książki pisane są przez dwie osoby. Publikacje zbiorowe zwykle są domeną literatury specjalistycznej, podręczników, naukowych monografii. Chyba ciężko jest pisać powieść z kimś. Czytałam już takie powieści, wychodziło różnie, jak będzie w tym przypadku? To się okaże. Dla mnie priorytetem było, żeby dobrze się czytała, żeby ożywiła mnie w te ponure jesienne dni, kiedy uwielbiam zawijać się w kocyk i uciekać w fikcję literacką.

"Pani od obiadów. Lucyna Ćwierczakiewiczowa. Historia życia" - Marta Sztokfisz [ o modzie na gotowanie i lajfstajlu w XIX wieku]

O książce Lucyny Ćwierczakiewiczowej usłyszałam pierwszy raz oglądając Top Chefa, uczestnicy mieli przygotować danie z Karasiów, diablo ościstych ryb. Tego się u nas nie jada, a mnie się otworzyły uszy. Tak się złożyło, że nie słyszałam do tej pory o tej legendzie kuchni polskiej, u mnie w domu kobiety gotowały z głowy, a Mama się wyłamała i ze Lwowa przywiozła opasłą kuchnię polską, która uczy nawet jak odpierzyć drób. Gdy więcej zaczęłam czytać o pani Lucynie, chciałam nawet nabyć jej słynne 365 obiadów za pięć złotych i może kiedyś zrealizuję ten zamiar. To byłoby super wyzwanie, jak z bloga Julia&Julie w którym autorka odtwarzała przepisy Julii Child, zresztą do tej legendarnej kucharki nawiązuje autorka książki Pani od obiadów. Uwielbiam biografie, jeszcze bardziej sobie cenię książki o ludziach oryginalnych, herosach codzienności, czy taką była Lucyna Ćwierczakiewiczowa? Czy może to pozory?

"Kontratyp" - Remigiusz Mróz [ o pytaniach fundamentalnych ]

Chociaż zdecydowałam już, że nowych książek Remigiusza Mroza nie będę kupowała, bo już mnie nie ciągnie, z różnych powodów, ale serii o Chyłce jestem wierna. Od kilku lat wiernie czytam i wiem, że tej walki nie wygram.  Kolejny tom tej serii, nigdy długo nie czeka na półce, tym razem minęło dokładnie osiem godzin, bo książka przyszła do mnie tuż przed pracą, a czytać zaczęłam ją jak tylko wróciłam do domu. Kontratyp(zobacz)  to książka inna niż poprzednie z tej serii, dzieje się dużo i moim zdaniem logiczniej. Moim zdaniem styl ma o wiele lepszy niż kilka wcześniejszych, ale pewne odkrycia wytrąciły mnie z kontenansu. A że księgarnia Gandalf(do której mam wielki sentyment) ma ksiażkę w swojej ofercie, to przepadłam z tą książką na weekend.

"Mr. President" - Katy Evans

Ostatnio śledzę nowości nie tylko pod kątem reportażu, czy tematów, które mnie interesują. Ostatnio mam fazę na romanse, a jako że kampania wyborcza atakuje mnie zewsząd to naturalnym wyborem miał być Mr. President, wprawdzie kaliber wyborów zupełnie inny, ale jednak było to formą eskapizmu. Potrzebowałam lżejszej powieści, powieści, która sprawi, że będę mogła się po prostu rozerwać. Powieść zapowiadana jest, jako pierwsza z cyklu Biały dom, słynna rezydencja rozpala wyobraźnię wielu, politycy marzą by zasiąść tam i rządzić światem. Czy w świecie wielkiej polityki jest jeszcze miejsce na uczucia?

10, 15, 20

Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam jesień. Nie mogę się napatrzeć na te kolorowe liście, szum spadających liści ma coś hipnotyzującego. Zapach palonych liści kojarzy mi się z przemijaniem, gdy czuję ten zapach(a jest to jeden z rozlicznych plusów mieszkania na wsi), to mam ochotę zawinąć się w koc i z kubkiem herbaty na kolanach i patrzeć na świat zapadający w letarg. A co jest najlepszego w jesieni? Więcej siedzenia w domu i więcej książek. 

"Łowca. Sprawa Trynkiewicza" - Ewa Żarska

Sprawą Trynkiewicza żyła cała Polska, najpierw trzydzieści lat temu, gdy zabił, a później cztery lata temu, gdy okazało się, że dwadzieścia pięć lat, które miało być eonem minęło i najbardziej znienawidzony człowiek schyłku PRLu wyjdzie na wolność. Cała Polska żyła ustawą o bestiach, Trynkiewicz zaś posiadł najwyraźniej dar multilokacji bo widywano go w najróżniejszych miejscach. Sporo na ten temat czytałam, uczniowie i studenci mieli sporo pytań a i ja byłam rozdarta pomiędzy emocją a praworządnością. Nie ukrywam, że nie jestem zagorzałą przeciwniczką kary śmierci, uważam, że Mariusz Trynkiewicz został skazany na karę śmierci i powinno się ją wykonać. Jakiekolwiek machinacje przy karze, przedłużanie jej, dodatkowe sankcje są sprzeczne z naszym systemem. Mariusz Trynkiewicz po odbyciu kary miał prawo wyjść z więzienia i cieszyć się wolnością jak każdy obywatel(chociaż sentencja pozbawiała go praw publicznych na zawsze). Nie można kary przedłużać w nieskończoność. Niestety, państwo prawa ma swoje zalety, które zamieniają się niekiedy w wady. Pomimo tego całego sporu, tak naprawdę nie wiedziałam dokładnie o okolicznościach tej sprawy, toteż z ciekawości sięgnęłam po reportaż, licząc że dowiem się więcej. Gdy sprawą Trynkiewicza żyła cała Polska, Piotrkowem targała trwoga, ja uczyłam się siadać.

#ktochcesieuczyckaszubskiego

Chyba o własnym kraju wie się najmniej. Z własnego doświadczenia widzę, że potrafię powiedzieć więcej o historii Bawarii, czy Kraju Basków, niż o moim regionie. Wiem więcej o wielonarodowym charakterze innych krajów, niż o tym jak to wygląda w Polsce. Oczywiście, wiem, że mamy Ślązaków, bo mój kolega był takim prawdziwym Ślązakiem, dumnym z regionu, uważającym, że Śląsk lepiej poradziłby sobie bez reszty Polski. A Kaszuby, Kaszuby były dla mnie niewiadoma.

Później poznałam koleżankę, która pochodzi z Kaszub i od Niej dowiedziałam się, że to trochę tak jak z Baskami(do których mam sentyment), że nie wolno było mówić po kaszubsku. Jednak to premiera filmu Kamerdyner to tak naprawdę szansa dla całej Polski by się dowiedzieć jak to było.

"Spowiedź polskiego kata" - Jerzy Andrzejczak

Tytuł od razu wpadł mi w oczy. Samo słowo spowiedź  ma coś takiego, że wywołuje ciekawość, w końcu to mają być szczere wyznania. Tytuł sugeruje, że będziemy słuchać opowieści tego kto wykonywał kary śmierci. Okazuje się, że w Polsce był oficjalny kat, którego tożsamość była tajemnicą. Praca niezbyt warta pozazdroszczenia, ale w końcu gdy jest wykonywana kara śmierci, tam musi być kat. Jak to jest pozbawiać życia w majestacie prawa? Co mówią więźniowie w ostatniej chwili, a co z tymi którym memorandum ocaliło życie i pozwoliło uciec z szubienicy? Ta książka umożliwia nam wejście za kraty i oglądanie tej ponurej strony świata.

"Hitler. Biografia" - Peter Longerich

Są biografie, które z góry wiemy jak ocenimy. Bo czy biografia Stalina, czy Hitlera mogą zmienić nasze zdanie o 180 stopni? Czy jest coś co usprawiedliwi uczynki dyktatora? Więc po co powstają takie książki? Może dlatego, że wokół Hitlera narosło wiele stereotypów. Rzadko skupiamy się na postaci dyktatora. Może w innych krajach więcej się o tym mówi, sądzę, że w Polsce wiele osób miało by problem z poprawnym wskazaniem daty jego śmierci. Przyjaciel opowiadał mi, że na spotkaniu młodych wykształconych z ambicjami, niewielu potrafiło skojarzyć Ewę Braun z Hitlerem. Umówmy się więc że w Polsce biografia Hitlera jest potrzebna. Sama w domu mam biografię dyktatora z czasów PRL bodajże napisaną przez radzieckich historyków.

"Królowa cukru" - Natalie Baszile [ jak niezmienne jest Południe ]

Lubię, gdy moja intuicja czytelnicza przemawia. Widzę okładkę i wiem, że chcę przeczytać.  Wydawnictwo Literackie daje niejako rękojmię dobrej książki. Królowej cukru byłam ciekawa, chociaż nie czytałam opisów, recenzji, niczego, nie wiedziałam więc o czym będzie. Okładka sugerowała mi powieść osadzoną w XIX wieku, może w czasach niewolnictwa? Tymczasem okazało się, że książka jest współczesna.  Opowiada o nowym życiu i trudnych początkach. Przenosimy się na Południe i to, co mnie nigdy nie przestaje fascynować, to że Południe jest tak konserwatywne, pomimo upływu czasu podziały rasowe są tak silne i uwielbiam o tym czytać, poznawać świat, który mimo wszystko omijają zmiany.  Powieść budząca silne emocje, miałam ochotę kogoś zabić.

"Cienie przeszłości" - Edyta Świętek

Podczas ostatnich dni złapała mnie ostra faza na prozę Edyty Świętek, wyczytywałam z półek co tylko było. Po wciągającej dylogii, a jeszcze wcześniej po genialnej sadze o Nowej Hucie, autorka miała bardzo wysoko postawioną poprzeczkę. Nie są to debiuty, bo okazuje się, że pisarka na rynku jest znana, a jej powieści są wznawiane. Na półce ostały mi się jeno Cienie przeszłości, trochę się bałam, bo naprawdę Edyta Świetek przyzwyczaiła mnie do mega wysokiego poziomu. W końcu taka bańka musi pęknąć. Czy pęknie przy okazji tej książki? Starałam się ani nie nastawić na ósmy cud świata, ale i nie zniechęcić. Poszło szybko, jak zwykle.

"Dziennik 2003 - 2004" - Krystyna Janda

Prowadzenie dziennika wymaga szeregu cech charakteru, których ja nie posiadam. Potrzebne są pokłady systematyczności i z charakteru dziennika do którego przywykliśmy potrzeby refleksji, wewnętrznego monologu. Tak naprawdę te blogi, obecne stosunkowo od niedawna wprowadzają nową jakość. Czasami myślę, że są mniej osobiste niż te niegdysiejsze, chowane pod obluzowaną deską podłogi(serio ktoś miał takie schowki??). Pisząc w Internecie samocenzurujemy myśli i nikt mi nie powie, że wpis tworzony ze świadomością tego że przeczyta to nasz sąsiad, są tak samo szczere i prawdziwe, jak te pisane sto lat temu, gdy jedyne co groziło skrybie, to, że tekst stanie się przedmiotem badań za wiele dekad.

"niebo jest nieskończone nade mną ogromne"

Jesień panie sierżancie. Wieczory i ranki witają nas przymrozkiem. Po chodniku stukają zeschłe liście. Kocham jesień. Już widzę, że muszę dokupić herbatę, bo earl grey mi wychodzi, a nie ma nic lepszego niż solidny kubek z odrobiną cytryny. Mam nadzieję, że limit choroby wyczerpałam, ale obyło się bez antybiotyku, więc muszę wzmocnić system immunologiczny. Wrzesień był ciekawy,były jakieś koncerty, wyjścia, końcówka roweru, ale teraz mogę się zagrzebać w domu, przy świeczkach i w zasięgu dzbanka z wymyślnymi herbatkami. Zapas seriali jest. Mogłabym napisać, że dokupię książek, ale ci z Was co śledzą mnie na instagramie, czy na facebooku wiedzą, że na braki nie cierpię.