"Bajki, które zdarzyły się naprawdę. Historie słynnych kobiet" - Anna Moczulska

I żyli długo i szczęśliwie? Takie rzeczy to tylko w baśniach, powiecie.
Okazuje się jednak, że czasem bajki zdarzają się naprawdę. Niektóre królewny i księżniczki przeżywały historie rodem z baśni…
Zofia Jagiellonka na przykład zaczęła chorować. „Puchnie ze staropanieństwa” – orzekli medycy. I tak oto w jej życiu pojawił się niemłody – i niewierny – książę brunszwicki. Ona jednak, choć niczym Śpiąca Królewna do życia zbudziła się późno, postanowiła zawalczyć o siebie.Niepiśmienna dziewczyna ze wsi rozkochała w sobie cara Piotra I i z dnia na dzień, jak Kopciuszek, została carycą Katarzyną I. Owinęła sobie męża wokół palca. „Oto, do czego prowadzi rozpusta”, westchnęła tylko, kiedy zazdrosny car sprezentował jej głowę kochanka w słoju.Elżbieta Bawarska, zwana Sissi, nie dała zatruć sobie życia „Złej Macosze” – swojej teściowej Zofii. Buntowała się na każdym kroku. Urządziła nawet w cesarskim pałacu… salę gimnastyczną ze sprzętem do ćwiczeń.Anna Moczulska swojej książce opisuje baśniowe scenariusze, które rozegrały się naprawdę w życiu kobiet znanych z kart historii: Anny Jagiellonki, Marii Tudor, Barbary Radziwiłłówny, Joanny Szalonej i wielu innych.

Niedawno wyszła książka o dorosłych wersjach baśni braci Grimm, ktoś zagrał na nazwisku, na marce. Tak łatwiej.  Po co pracować i tworzyć coś nowego. Na szczęście w Polsce wydano prawdziwe bajki, dla dorosłych. Anna Moczulska opisuje losy postaci historycznych, które w jakiś sposób wpasowują się w bajkowe standardy chociaż nie zawsze następuje happy end. W tym trudnym dla mnie czasie, ta książka była ucieczką, wspaniałym odpoczynkiem i porywającą przygodą. Od razu na wstępie napiszę, jeśli ktoś się waha, niech przestanie, książka jest bardzo wartościowa i ze wszech miar godna polecenia. Autorka jest blogerką, pewnie więc spłynie, już zaczyna zresztą spływać środowiskowy hejt, mam nadzieję że się tym nie przejmie, bo książka – świetna.

"Blady przestępca" - Philip Kerr

Lata trzydzieste, Niemcy i śledztwo, które zawiedzie detektywa w kręgi najwyższych sfer – hitlerowskich elit władzy...Rok 1938, dwa lata po wydarzeniach opisanych w Marcowych fiołkach, Bernhard Günther pracuje ze swoim kolegą Stahleckerem, również byłym policjantem. Interes kwitnie, obaj wspólnicy mają mnóstwo zleceń. W czasie pewnej sprawy partner Günthera zostaje zamordowany.Już następnego dnia po śmierci Brunona Bernhard otrzymuje propozycję nie do odrzucenia – wezwany przed oblicze samego gruppenführera SS Reinharda Heydricha. Bernie ma wyśledzić i ująć szaleńca grasującego w Berlinie, którego ofiarami są nastolatki o blond włosach, w typie aryjskim. Do tej pory zabójca dziewczynek pozostaje nieuchwytny, a cała berlińska policja jest bezradna.Günther tkwi po uszy w kłopotach i już nikomu nie może ufać. Szuka zabójcy lub zabójców dziewczynek i zarazem oprawcy Brunona Stahleckera. Niebezpieczne śledztwo zaprowadzi go w kręgi najwyższych sfer – hitlerowskich elit władzy...

Kryminały Kerra, bardzo lubię i staram sobie bardzo dawkować, ten połknęłam w sumie w jedną noc – dla mnie najdłuższą  w życiu, chociaż zaczęłam czytać tydzień temu, jednak inne książki wygrały. Ta książka jest drugim tomem, ale naprawdę nie trzeba czytać chronologicznie, chociaż wiadomo, że w ten sposób człowiek pozbawia się pewnych smaczków i drobnych elementów zaskoczenia, jeśli chodzi o prywatne perypetie głównego bohatera. Muszę dać sobie na wstrzymanie teraz niestety, bo w domu mam jeszcze tylko jeden tom, a mnie wciąż przygody Berniego bawią i wciągają.

"Bezcenny" - Zygmunt Miłoszewski

Autor bestsellerowych kryminałów na tropie największej tajemnicy XX wieku!
1945. Niemcy przegrywają wojnę, każdy myśli tylko o sobie. Generalny Gubernator Hans Frank ukrywa najcenniejsze łupy, a wraz z nimi bezcenny sekret, który ma zapewnić mu nietykalność po wojnie. Skarb ginie bez śladu w tajemniczych okolicznościach.
1946. Do Polski powracają zrabowane dzieła sztuki z "Damą z gronostajem" Leonarda da Vinci na czele. Brakuje "Portretu Młodzieńca" Rafaela Santi, który od tej pory pozostaje najcenniejszym zaginionym na świecie dziełem sztuki i symbolem grabieży dokonanych w czasie II wojny światowej. W Muzeum Czartoryskich w Krakowie od ponad sześćdziesięciu lat na Rafaela czeka pusta rama.
Współcześnie. Doktor Zofia Lorentz, historyk sztuki i urzędniczka Ministerstwa Spraw Zagranicznych, próbująca sprawić, aby do Polski wróciło choć kilka z ponad 60 000 zaginionych dzieł, zostaje wezwana do kancelarii premiera. Sprawa jest pilna i ściśle tajna. Arcydzieło Rafaela zostało w końcu namierzone, a ona musi odzyskać je dla Polski. Legalna droga nie wchodzi w grę. Jedynym możliwym sposobem jest kradzież. Zofia podejmuje się zadania. Do jej zespołu dołączają cyniczny młody marszand, świeżo emerytowany oficer służb specjalnych i legendarna szwedzka złodziejka, specjalnie w tym celu wyciągnięta z więzienia.
"Bezcenny" to międzynarodowy thriller łączący najlepsze cechy prozy Dana Browna, Arturo Perez-Reverte i Umberto Eco. W miejsce każdej rozwiązanej zagadki pojawia się kilka następnych, zwrot akcji goni zwrot akcji, a bohaterowie w poszukiwaniu zaginionego arcydzieła wpadają na trop tajemnicy, która najnowszą historię świata wywróci do góry nogami. Możni tego świata zrobią wszystko, aby nie ujrzała ona światła dziennego."Bezcenny" to pełne błyskotliwej erudycji kompendium wiedzy o sekretach historii sztuki. O genialnych artystach, o szalonych kolekcjonerach, o chciwych marszandach, o wielkiej grabieży z czasów okupacji, a także o szwindlu, jakim jest dzisiejszy rynek sztuki.
"Bezcenny" to także komentarz do rzeczywistości w ironicznym, prześmiewczym i bezkompromisowym stylu, do którego przyzwyczaił nas autor "Uwikłania" i "Ziarna prawdy".

 Ciężko mi pisać po tak złej nocy… ale nie chcę zalewać prywatą… postaram się jednak najobiektywniej i najlepiej opisać książkę, której słuchałyśmy z Mamidłem wyszywając. Uważam, że wyszywanie na sucho jest stratą czasu, lubię haftować oglądając powtórki seriali, ale akurat miałam same nowości, a nie da się śledzić filmu i odczytywać nadziubdziane schematy… Dlatego wybrałam audiobooka, Bezcennego mam i w wersji papierowej, nawet kiedyś zaczęłam czytać, ale jakoś mnie nie wciągnął. Postawiłam więc na przymusowe słuchanie. Kilka dni i z głowy… a jak wrażenia?

#84 noc książkolubnych - a co czytać?

Szwarc mydło i powidło. Ano u mnie to norma. Akurat stos jest ubożuchny, bo jestem na książkowym odwyku jestem, czyli nie kupuję... Chociaż powinnam być szczera i napisać, że przyszło ich wiele, ale już przeczytane, upchane zostały na półkach, lub czekają na czytanie i leżą w stosach, ułożone w kolejności do czytania. A co przybyło pod okienko? Ano cuda Panie, cuda. A co było czytane, też widzieliście, bo już jest na blogu :P Chociaż chłam też się trafia, nie powiem, że nie. Ale to ryzyko... dziś właśnie zaryzykowałam i oglądnęłam ekranizację Ziarna prawdy... ehhhh a mogłam haftować. Bo haftuję zakładkę... wkleję zdjęcie - pracochłonna, ale naprawdę urocza.

"Śmierć w chmurach" - Agata Christie

źródło okładki i opisu

W samolocie ginie starsza pani podróżująca z Paryża do Croydon. Sposób dokonania morderstwa jest egzotyczny, a zawód ofiary predestynuje ją do przysparzania sobie wrogów. Jeden z pasażerów, Herkules Poirot, zostaje niemal zatrzymany pod zarzutem popełnienia zbrodni. Tego nie można puścić płazem!Powieść ciekawa także z punktu widzenia rozwoju gatunku: zapożycza ze Znaku czterech A. Conana Doyle…apos;a, a na niej z kolei wzorował się Joe Alex. Przy okazji garść nowych na tamte lata problemów: psychoanaliza i narkotyki.

Nie da się ukryć, że ostatnio porwała mnie jazda rowerem oraz haft krzyżykowy. Niestety na czytanie czasu mniej(ale podczas haftowania słucham audiobooka, więc niebawem znowu coś opiszę). A wieczorem jak się kładę to padam, no dobra parę stron czytam :P Na przełamanie takiego marazmu czytelniczego mam jeden sposób; dobra, wciągająca książka. A czy może być coś lepszego niż powieść z Poirotem? No way!! Zwłaszcza, że książka naprawdę jest dobra. To kolejna powtórka, kiedyś w wersji audio, dziś tradycyjnie!

"Zobaczyć Sorrento i umrzeć" - Katarzyna Kwiatkowska

Konstancja Radolińska, młoda Polka podróżująca po Europie, płynie do Neapolu na spotkanie ze swym prawie narzeczonym, Janem Morawskim, bohaterem Zbrodni w błękicie. Mężczyzna jednak w ostatniej chwili zmienia plany i rozżalona dziewczyna zaczyna podejrzewać, że Janowi na niej nie zależy. Przypadkowo Konstancja wpada na trop spisku anarchistycznego, którego pierwszym aktem był udany zamach na króla Włoch. Bez wahania postanawia rozwikłać tę zagadkę i ostatecznie podbić serce ukochanego. Trafia do luksusowego hotelu w Sorrento, w sam środek międzynarodowego zgromadzenia arystokratów i awanturników, ale to, co miało być wakacyjną rozrywką, wkrótce zmienia się w tragedię, gdyż dochodzi do morderstwa. Dziewczyna bynajmniej nie rezygnuje i do zadania wytropienia spiskowców dokłada sobie nowy cel – upolowanie zabójcy. I nawet nie podejrzewa, że to jeszcze nie koniec niespodzianek. W pogoni za przestępcami Konstancja zagłębia się w zaułki Neapolu, wspina na Wezuwiusz, zwiedza Pompeje, wędruje wokół Sorrento i płynie na Capri. Poznaje także nowe fakty z przeszłości Jana, a przede wszystkim odkrywa samą siebie. W tle tych wydarzeń nieustannie ścierają się dwie rzeczywistości: rodowitych Włochów i turystów okupujących Południe. Ta pierwsza to świat kontrastów – nędzy i ekstrawagancji, żarliwego katolicyzmu i zabobonów, wiary w świętych i w loterię; to nory biedoty w półmilionowym mieście i pizza jedzona na ulicy. Ta druga – to codzienność wypełniona podróżami parowcami, pociągami i powozami; to ekskluzywne hotele i pieczone przepiórki na obiad. Z jednej strony chaos i hałas, z drugiej – etykieta i bedeker.

Może dziwić, to że deklarując tak wielkie umiłowanie dla prozy Katarzyny Kwiatkowskiej, dopiero teraz, tak długo od premiery opisuję książkę „Zobaczyć Sorrento i umrzeć”, czy dlatego, że bohaterką jest Konstancja a nie cudowny Jan? Nie powód jest o wiele bardziej prozaiczny. Otóż książkę przechwyciła Rodzicielka, a że Ona też jest fanką kryminałów Katarzyny Kwiatkowskiej, bezwstydnie ją zaanektowała. Nie było dyskusji. Ponieważ Matkosia ma w zwyczaju przerywać lekturę, to przed końcem nie mogłam jej odzyskać, a później chciałam sobie zostawić coś do czytania. Teraz zaś już nie mogłam się powstrzymać. Ot i cały sekret :P Właściwie książkę powinnam opisać już kilka dni temu, ale tym razem to ja podłapałam nowe hobby, czyli haft krzyżykowy. Krzyżykuję, a właściwie ślepnę przy robocie urokliwej zakładki, na którą chorowałam parę lat, a dopiero teraz dorwałam wzór… Ciężkie jest życie książkoluba.  A książka zasługuje na uwagę!! Naprawdę! Znowu się nie zawiodłam, a przecież miałam wysokie wymagania.

"Podróżniczka" - Diana Gabaldon

Jest rok 1746. Szesnastego kwietnia armia króla Jerzego II rozgromiła wojska Karola Edwarda Stuarta w bitwie pod Culloden w Szkocji. Po walce Anglicy przeczesali pole bitwy, dobijając rannych. Większość tych, którzy przeżyli, stracono w Anglii, a tysiąc jeńców sprzedano jako niewolników do pracy na amerykańskich plantacjach bawełny.
Rok 1968. Claire, zagłębiając się w dokumenty z epoki i drżąc o Jamiego, usiłuje odgadnąć koleje jego losu. Czy „Czerwony Jamie” przeżył masakrę pod Culloden? Tak właśnie przypuszcza i powraca w wiek XVIII. Razem z Jamiem okrętują się na statek płynący z ładunkiem na Karaiby. Po niezwykle niebezpiecznej podróży morskiej, licznych przygodach i ucieczkach, docierają do brzegu nieznanego lądu. Okazuje się, że przybyli do Nowego Świata…

Taak, seria książek Outlander wzbudza albo wielki entuzjazm, albo… to ja ją czytam. Mam guza i podejrzenie wstrząsu mózgu, od rytmicznego uderzania czaszką, w różne powierzchnie. Nie chcę być niesprawiedliwa, bo tom drugi naprawdę mi się podobał, za to trzeci… z tego powodu czwarty tom leży i czeka… na Godota? Nie wiem… Podróżniczka, była bardzo specyficzną książką, podczas lektury, której usnęłam z milion razy… w różnych pozycjach. Dobrze, że nie czytałam jej w środkach komunikacji zbiorowej, bo strach pomyśleć, gdzie bym zajechała… Panie i panowie… dalsza część sagi o chędożeniu, czyli podróży w czasie Claire i jej męża, rudego Jamiego, który najwyraźniej jest niezniszczalny.

"Rzeka przeznaczenia" - Elizabeth Hanran

Kolejna książka z bestsellerowego australijskiego cyklu znanej i lubianej autorki. Joe Callaghan, właściciel parowca pływającego po rzece Murray, wpada w poważne tarapaty finansowe. Z pomocą spieszy mu mieszkająca do tej pory w Melbourne jego piękna córka Francesca. O jej względy zabiega trzech mężczyzn; Francesca od pierwszego wejrzenia zakochuje się w przystojnym kapitanie statku, ale po to, by wydobyć ojca z kłopotów, zgadza się poślubić bogatego Silasa. Okazuje się, że ojciec skrywa przed Francescą wstrząsającą tajemnicę; świat pięknej dziewczyny przewróci się do góry nogami, a uczucia, którymi do tej pory obdarzała najbliższe osoby, będą musiały ulec przewartościowaniu.
Wciągająca akcja, namiętność i nienawiść, zdrada i lojalność.
Doskonałe połączenie romantycznej historii z powieścią przygodową.

Jestem fanką Elizabeth Haran, każda książka, która jest wydawana, trafia niejako z automatu na moją listę mustread,  nie mam jakiejś australijskiej, antypodowej obsesji, ale styl autorki po prostu mi leży, to nie tylko powieści o miłości, ale mają zwykle drugie dno, jakiejś przesłanie, dla którego z chęcią będę wciąż po nie sięgać. A ostatnio wzięło mnie na romanse… słucham smętnych piosenek, patrzę w niebo wypatrując deszczu i mam ochotę czytać o wielkich uczuciach…

"Nieprzewidziane konsekwencje miłości" - Jill Mansell

Królowa romansu Jill Mansell w nowej wciągającej historii! Opowieść o miłości, która, gdy przychodzi, nie pyta nas o zdanie!Josh – były członek sławnego zespołu Go Destry, który po trzech latach spektakularnej kariery się rozpadł, postanawia opuścić Kalifornię i wrócić do rodzinnej Kornwalii. Przez przypadek poznaje Sophie, piękną fotografkę. Zauroczony, bez wahania proponuje jej kolejne spotkanie, lecz ona uparcie odmawia, twierdząc, że nie umawia się na randki. Chłopak nie daje za wygraną i próbuje poznać przyczynę takiego zachowania dziewczyny.Myślicie, że to jedyny wątek romansowy w tej sympatycznej opowieści? Babcia Josha też się zakocha. I kilku innych bohaterów. Jednym słowem, Jill Mansell w najlepszej formie - pełna miłości, zaskakujących zbiegów okoliczności i odrobiny szaleństwa opowieść pióra bestsellerowej brytyjskiej autorki.

Każda obsesja ma swój kres. Po fazie na kryminały(ostrej i beznadziejnej), zapragnęłam romansu, dobrego, motylkowego, bez epatowania pornografią. Nieprzewidziane konsekwencje miłości, spadły mi jakby z nieba. Autorka jest podobno bardzo popularną autorką romansów, dla mnie to było pierwsze spotkanie z jej twórczością, mało tego nigdy wcześniej o niej nie słyszałam. No, ale jak to mówią, lepiej późno niż wcale, a ja miałam swój romans i to nie jeden.

"Krasiczyn" - Jakub Puchalski

Około 1600 roku ziemie polskie rozkwitły pięknem pałaców. Wśród wzniesionych w tych latach budowli Krasiczyn – zamek Marcina Krasickiego ufundowany w jego dziedzicznych włościach pod Przemyślem – zajmuje miejsce szczególne. Manierystyczno-barokowa rezydencja, z jej nietypowym układem przestrzennym i wyjątkową dekoracją sgraffitową, była nie tylko siedzibą magnata, ale i manifestacją jego postawy, w której prym wiodła służba ojczyźnie, królowi i religii.
Przez stulecia zamek w Krasiczynie wpisał się w pejzaż polskiej kultury i historii. Przechodząc kolejno w ręce Modrzewskich, Tarłów, Mniszchów, Pinińskich, stał się ostatecznie rezydencją Sapiehów, którzy przenieśli tutaj swoją siedzibę w 1835 roku. Rozpoczął się wielki renesans zamku, z którym wiąże się i fundacja słynnej biblioteki sapieżyńskiej, i gromadzenie wyposażenia, w dużej mierze zdobiącego dzisiaj wnętrza Wawelu i Pieskowej Skały, i założenie rozległego parku w stylu angielskim, z zabytkowym już dziś bogatym drzewostanem. W cieniu tych drzew i zamkowych baszt powstawały dzieła dla kultury polskiej wiekopomne, jak choćby szkice Jana Matejki do „Bitwy pod Grunwaldem”.
Piękno zamku i jego otoczenia pokazujemy w najnowszym albumie, zarówno na fotografiach współczesnych, jak i archiwalnych.

Do tej pory miałam problem z albumami… tzn. wcale nie zwracałam na nie uwagi. Po pierwsze, zwykle odrzucała mnie cena, po drugie – format, gdzie ja zmieszczę takie tomiszcza? Po trzecie, uważałam, że album ma się nijak do zwiedzania, że zawsze lepiej na żywo a jak już się widziało na żywo to po co album, a jak się na żywo nie widziało, to album jest zaiste trafionym prezentem. I tak trwałam w tym przekonaniu, aż w ręce wpadł mi album o Krasiczynie, pięknym zamku nieopodal Przemyśla, położonym w urokliwym parku, skąd wywodził się chociażby Książe Niezłomny, opiekun Karola Wojtyły – słynny Kardynał Sapieha.  Mam to niezwykłe szczęście, że w Przemyślu i w okolicach mam bardzo fajną rodzinę i widziałam sporo rzeczy na, że tak powiem żywo. Zresztą moja Matkosia od dzieciństwa najmłodszego jeździła do Krasiczyna, mamy nawet zdjęcie, na którym widać charakterystyczne mury, chociaż w opłakanym stanie. Teraz Krasiczyn wygląda o wiele lepiej, wyremontowany, piękny… możemy się tylko domyślać co było siedemdziesiąt lat temu… ale nie chcę smęcić, bo to miejsce jest tak piękne… że chociaż tym albumem chcę się tam przenieść.

"Zatrute pióro" - Agata Christie

Połamany lotnik Jerry Burton przyjeżdża do Lymestock, aby "prowadzić życie roślinne". Cicha mieścina jest dotknięta plagą anonimowych listów rujnujących życie jej mieszkańców.Policja i Jerry nie dają sobie rady, więc pastorowa wzywa na pomoc Jane Marple, specjalistkę od ludzkich charakterów.A właściwie dlaczego jesteśmy złego zdania o autorach anonimów? Powstała przecież znakomita powieść przesycona wytrawnym angielskim humorem, który jeszcze długo potem musuje w głowie jak szampan.

Długo zbierałam się do tego tekstu, bo książka przeczytana od tygodnia, leży na półce. Z kryminałami Christie jest jak z każdą książką, albo trafi się arcydzieło, albo książka przeciętna – którą dobrze się czyta, albo słabizna – takie też są. Nie jestem tak zakochana w autorze, żeby obstawiać, że pisze same arcydzieła, aczkolwiek jak się zadurzam w jakimś facecie miewam okresy, że najgłupszą jego wadę zamieniam w zaletę – ale to przechodzi i moje papiery wciąż są białe ; ). Jak na obecną chwilę moje przygody z panną Marple, można opisać za pomocą wzorowej sinusoidy… mam nadzieję, że wyczerpałam wszystkie słabsze książki i teraz będę czytać same WOW.

"Uwięziona w bursztynie" - Diana Gabaldon

Jest rok 1968. Claire Randall powraca wraz z dorosłą córką Brianną do Szkocji. Tu pragnie wyznać prawdę równie zaskakującą, jak wydarzenia, które ją zrodziły: prawdę o starodawnym kręgu kamiennym... o miłości przekraczającej granice czasu... o szkockim wojowniku Jamesie Fraserze...
Ale jest też rok 1745. Claire udaje się do Paryża, aby zapobiec skazanemu na klęskę powstaniu w Szkocji pod wodzą księcia Karola Stuarta. Chce ocalić córkę i mężczyznę, którego kocha...

Mam kilka, a nawet wiele irytujących cech. Na pewno lubię dokańczać zaczęte serie oraz jestem masochistką, dlatego postanowiłam zaryzykować unicestwienie mózgu, aby jednak dokatować Obcą do końca… spokojnie, Ci którzy już chcą pisać wniosek o ubezwłasnowolnienie, nie kupiłam, a dostałam, trzy brakujące tomy – na początek i postanowiłam zmierzyć się z dalszymi losami epickiej sagi o chędożeniu i podróżach w czasie. Tym razem całkowicie na trzeźwo.

"Pochłaniacz" - Katarzyna Bonda

Zima 1993. Tego samego dnia, w niejasnych okolicznościach, ginie nastoletnie rodzeństwo. Oba zgony policja kwalifikuje jako tragiczne, niezależne od siebie wypadki.Wielkanoc 2013. Po siedmiu latach pracy w Instytucie Psychologii Śledczej w Huddersfield na Wybrzeże powraca Sasza Załuska. Do profilerki zgłasza się Paweł „Buli” Bławicki, właściciel klubu muzycznego w Sopocie. Podejrzewa, że jego wspólnik - były piosenkarz i autor przeboju "Dziewczyna z północy" - chce go zabić. Załuska ma mu dostarczyć na to dowody. Profilerka niechętnie angażuje się w sprawę. Kiedy jednak dochodzi do strzelaniny, Załuska zmuszona jest podjąć wyzwanie. Szybko okazuje się, że zabójstwo w klubie łączy się ze zdarzeniami z 1993 roku, a zamordowany wiedział, kto jest winien śmierci rodzeństwa. Jednym z kluczy do rozwiązania zagadki może okazać się piosenka sprzed lat.

Nikt czytający nie mógł przegapić szumu medialnego wokół premier powieści Katarzyny Bondy. Jedni mają tego dosyć, inni są zaintrygowani, jeszcze inni zazdroszczą rozgłosu. Był taki okres, że miałam alergię, gdzie bym nie zerknęła, wszędzie Bonda, ale ponieważ często moja silna wola to żart, jednak się ugięłam. Chociaż gdy wrzuciłam fotki na Instagrama, a na fejsa wiadomość, że zaczęłam czytać… to zdania były podzielone. Jedni zachwalali – inni przeciwnie. Wybrałam doskonałe warunki, pociąg, trochę czekania w mieście i szlaban na nowe zakupy… Bo przed wyjazdem zaczęłam i tak… nie wdarło mnie bez reszty na początku…  ale jak wróciłam ze spaceru i musiałam iść spać to oczywiście… poszłam spać o drugiej, o piątej musiałam wstać na pociąg… Każdy czytelnik to zrozumie i z litością pokiwa głową… Gdyby nie święto i nie szlaban na zakupy, już jechałabym do księgarni po Okularnika, chociaż nie podchodzę do prozy p. Bondy bezkrytycznie…

"Kres królów" - PhiliGooden

Dzieła genialnego dramatopisarza kryją mroczne tajemnice
Anglia za panowania Elżbiety I
Na początku każdego nowego stulecia mnożą się pełne grozy przepowiednie. Tak było również w 1601 roku w Londynie. Starzejąca się Elżbieta I nie ma następców. Czy jej śmierć zachwieje imperium, które zbudowała? Kto zyska, a kto straci?
Nick Revill, aktor i miłośnik kryminalnych zagadek, gra w sztuce Ryszard II. Tragedia Szekspira odzwierciedla wszystkie ówczesne obawy. Czy autor próbuje usprawiedliwić królobójcę? Czy Anglię czeka wojna domowa?
Nick zostaje wciągnięty w wir dramatycznych wydarzeń przez zwalczające się dworskie frakcje. Ktoś go śledzi i próbuje zastraszyć. Potem w tajemniczych okolicznościach ginie jego przyjaciel. Nick przeczuwa, że może być następny.

O Szekspirze słyszał oczywiście każdy, widziałam również film Zakochany Szekspir, ale tak, to niezbyt interesuję się czasami elżbietańskimi. Nie moja kultura, naprawdę średnio mnie to kręci, ale od czasu do czasu, gdy szukam książkowej inspiracji, a powieść trafi w moje ręce to czytam. Nie mam jakiejś awersji.  Wcześniej sporo słyszałam o autorze – pomyślałam, więc – dlaczego nie?!

Kres królów jest drugą częścią z serii, niestety pierwszego tomu nie czytałam, nie był to dobry pomysł, druga część jest wyraźną kontynuacją losów bohatera i ja to czułam…

"Marcowe fiołki" - Philip Kerr

Wyśmienity kryminał osadzony w realiach Trzeciej Rzeszy!Powieść rozpoczyna serię o Bernim Güntherze, byłym oficerze policji kryminalnej, teraz prywatnym detektywie. Trzy lata po dojściu Hitlera do władzy, w przeddzień Igrzysk Olimpijskich w Berlinie, Günther otrzyma zlecenie, które wciągnie go w sieć intryg na najwyższych szczeblach nazistowskiej władzy.

Koniec świata, Kasiek się starzeje, porzuciła powieści romansowe, już nie upaja się motylkami, a siedzi w świecie zbrodni. Normalnie siebie nie poznaję, bo jak sięgam po powieść to jest to kryminał… nigdy bym nie posądzała siebie o takie zboczenie… Akcja pod tytułem trupy z półki sprawiła, że w końcu wyciągnęłam i dokończyłam Marcowe fiołki. Na książkę czaiłam się od razu po lekturze Miłość i śmierć w Pradze, Kerr jest królem kryminału retro. Moim prywatnym mistrzem, jego książki nie tylko wciągają, ale i bawią. Ale zacznijmy od początku…

"Pod osłoną nieba" - Paul Bowles

Literacka legenda dwudziestego wieku„Pod osłoną nieba”, najsłynniejsza powieść Paula Bowlesa, jednego z najwybitniejszych pisarzy amerykańskich XX wieku, jest historią niemal mistycznej wędrówki pary małżeńskiej przez Saharę, a jednocześnie metaforą ludzkiego losu. Mąż poszukuje natchnienia, żona – nadziei na ocalenie rozpadającego się małżeństwa. Wspaniała książka o miłości i wyobcowaniu, o duchowym bankructwie, o ludziach pozbawionych korzeni, o „chorych na duszy”. Powieść, uważana za dzieło inspirujące ruch bitników, natychmiast po wydaniu stała się bestsellerem, a w 1990 roku została zekranizowana przez Bernardo Bertolucciego.

Książki o których jest głośno. Książki legendy, reklamowane jako najważniejsze powieści epoki, a przynajmniej jedne z najważniejszych. Nie chcę czytać tylko powieścideł, czasami mnie chwyta szalona ochota na coś ambitnego, takiego, żebym mogła usiąść jak Lenin frasobliwy i zamyślić się nad książką… Powinnam napisać, że później siadamy ze znajomymi przy kieliszku wina i do białego rana toczymy dyskusje nad treścią książki, rozważając różne jej aspekty. Niestety, ponieważ moi znajomi z realu nie czytają zwykle tych książek co ja i ja nie przepadam za winem(chyba, ze czytam komentarze do ustaw), to zwykle pijemy piwo i gadamy o facetach i o życiu. Miało być pięknie i wzniośle, a wyszło, wiejsko i prozaicznie…

"W oparach absurdu" - Antoni Słonimski, Julian Tuwim

„Istota rzeczy polegała na prostym fakcie, że nas pisanie absurdów bawiło i dawało radość nie mniejszą od pisania wierszy, artykułów czy sztuk teatralnych" – tak tłumaczy Słonimski, dlaczego przez piętnaście lat wspólnie z Tuwimem z lubością udawali się do „krainy bzdury". Jak sam jednak przyznaje, ta działalność miała również pewien aspekt wychowawczy: „Uczyliśmy czytelnika, że te same czcionki jego codziennej gazety, odbite na tym samym papierze, czernione tą samą farbą drukarską, mogą pewnego dnia oszaleć i głosić oczywiste brednie".W rezultacie W oparach absurdu jest jednym z najwspanialszych dzieł humorystycznych, jakie powstały w naszym kraju. Wykorzystując znane prasowe formy (ogłoszenia, zagadki, porady, przepisy kulinarne) i dodając do nich szczyptę smakowitego purnonsensu, autorzy wywoływali w czytelnikach niepohamowane ataki śmiechu, ale także uczyli dostrzegania absurdu w codziennym życiu.

Mam problem ze śmiesznymi książkami, mianowicie taki, że mnie nie śmieszą. O ile w rzeczywistości łatwo mnie rozbawić, a rzadko płaczę, o tyle w odniesieniu literatury jest dokładnie odwrotnie. Śmieję się na trzech książkach; Dzieciach z Bulerbyn, serii o Mikołajku, serii o Don Camillo, na tych książkach dosłownie parskam śmiechem. Zwykle inne książki, takie ha ha śmieszne, wzbudzają u mnie li i jedynie irytację. Tak było do czasu, gdy otworzyłam W oparach absurdu, cudowny zbiór absurdalnych tekstów Słonimskiego i Tuwima… wprawdzie wstęp prof. Bralczyka, nie powiem… mnie przeraził, to gdy przeszłam do właściwych absurdaliów trzęsłam się ze śmiechu. Ubaw po pachy, a nawet po nos!!

"Henryk VIII" - Francis Hackett

Wśród biografistyki literackiej książka o Henryku VIII wyróżnia się maestrią języka, potoczystością stylu i pasją w relacjonowaniu historii.
Sam autor pisze o swojej metodzie: „Chciałbym zaznaczyć, że nie wymyślałem dialogów. Dzięki zdumiewająco kompletnej korespondencji dyplomatycznej [przeszło dwadzieścia tysięcy gęsto zadrukowanych stronic] mogłem się trzymać dokumentów, a mimo to przytaczać bezpośrednie rozmowy. […] Źródła są tak bogate, że prawie niemożliwe do wyczerpania […]. Wczuć się w daną epokę, puścić wodze wyobraźni i intuicji, dać sugestię życia – oto zadanie psychohistoryka. Ale ponieważ najżywszy nawet obraz nie usprawiedliwia nieścisłości faktów, starałem się przeto oprzeć te dzieje w całości na materiale dostarczonym przez bezinteresowną prace całej rzeszy uczonych, do których – o ile chodzi o fakty – należy ostatnie słowo” (z Przedmowy).
Ta edycja jest w zasadzie polską premierą tej fascynującej opowieści (nakład wydawnictwa J. Przeworskiego z 1939 roku niemal w całości spłonął w magazynach zbombardowanego Domu Książki Polskiej na placu Trzech Krzyży).

Parę lat temu sławny był serial The Tudors, opowiadający o Henryku VIII, który zapisał się w pamięci zbiorowej tym, że miał sześć żon i że zerwał z papieżem. Telewizja BBC i nieznana mi, ale będąca koproducentem Showtime, przybliżyła – umówmy się – mniej światłym widzom kulisy powstania kościoła anglikańskiego, oczywiście dokonano pewnych uproszczeń, okraszono to sporą dawką erotyki, postaciom historycznym dano twarze dobrych aktorów i poszedł ten impuls, zaczął się boom na Tudorów. I super. A teraz od popkultury, pora przejść do czegoś zdecydowanie ambitniejszego.

"Następczyni" - Kiera Cass

Dwadzieścia lat temu America Singer wzięła udział w Eliminacjach i zdobyła serce księcia Maxona. Teraz nadszedł czas, by swoje Eliminacje zorganizowała księżniczka Eadlyn. Eadlyn nie oczekuje, że jej Eliminacje będą choć odrobinę przypominać bajkową historię romansu jej rodziców. Jednak gdy rozpoczyna się rywalizacja, dziewczyna odkrywa, iż znalezienie szczęśliwego zakończenia nie jest tak niemożliwe, jak zawsze się spodziewała.

Jak być może zwróciliście uwagę, ostatnio siedziałam albo w kryminałach, albo w historyczno-biograficznych książkach. Chodziła za mną powieść, ot żeby dać się porwać… a że wzrok mój, gdzie nie spoczął, napotykał jakąś zaczętą książkę, to stwierdziłam KONIEC, zarządziłam(jednoosobowo) akcję trupy z półki i złapałam za książkę, którą oczywiście MUSIAŁAM mieć tuż po premierze, a minęło kilka miesięcy i leżała, solidnie nadgryziona, ale jednak niedoczytana.  Mówię o najnowszej szczęści Selekcji, Rywalek, czy jak ta seria po polsku się nazywa… Następczyni, kolejna książka po Książe i gwardzista, którą autorka chce wydusić jeszcze trochę grosza od fanów. Miałam ochotę na ten tom, bo trylogia naprawdę mi się podobała…

"Brzechwa nie dla dzieci" - Mariusz Urbanek

Prezentacja postaci i dorobku znanego nam wszystkim od wczesnego dzieciństwa, autora zabawnych wierszyków, bajek i pełnych humoru rymowanek. Mało kto wie, że był on także wybitnym prawnikiem walczącym o prawa autorskie twórców literackich, jednym z założycieli ZAiKS-u i jego długoletnim prezesem, namiętnym karciarzem, a o jego przygodach miłosnych można by napisać barwną powieść...Bogate tło historyczne - świat kabaretów i teatrzyków rewiowych dwudziestolecia, literaci i ich dzieła w trybach socrealizmu, nierozwiązany problem, czy autor wierszy o Stalinie może być obecnie patronem instytucji kultury - dopełnia opis losów i rozwoju osobowości twórczej pisarza doskonale rozpoznawanego przez pokolenia dziadków, rodziców i najmłodszych czytelników książek.

Mogę zacząć być nudna z tymi wyrazami uwielbienia i dla biografii i dla talentu Mariusza Urbanka, ale ja nic nie poradzę na to, że facet genialnie pisze a jest o nim tak cicho! Dlaczego? Wychwalane są chłamowate książki, które po lekturze nie zabawią ani chwili w naszej pamięci, a tu mamy kilka doskonałych biografii, napisanych pięknym językiem, ze znajomością tematu i cisza. Gdyby nie moja praca, nie słyszałabym o tych biografiach. I byłabym na siebie wściekła – nieświadomie. Wiem, wiem, że wyolbrzymiam, bo jednak docierają do mnie sygnały, że nie tylko ja kocham te biografie i autora(polecam na YT poszukać wywiadów, super się słucha).

No! Po tym panegiryku, może kilka słów wstępu, o że tak powiem przedmiocie biografii. Jan Brzechwa – zna go każde dziecko, jakby na przekór całej współczesnej wojnie o Brzechwę… Akademia Pana Kleksa, jedna z moich ukochanych lektur z podstawówki. Oczywiście wierszyki, jak na ironię bo Brzechwa chciał być poetą dla dorosłych, lirycznym, chciał być wieszczem. Niestety nawet najżyczliwsi nie mogą zaliczyć go w poczet poetów wielkich… jeśli chodzi o poezję w którą celował, zawsze był gorszą kopią kuzyna – Leśmiana.  O tym – między innymi – dowiedziałam się z książki Brzechwa nie dla dzieci, bo dla mnie przecież to autor dzieciństwa… wielkim odkryciem było wejrzenie w jego życie – bynajmniej nie dla dzieci :P.

"Dochodzenie. Na styku" - Karen Dionne

Thriller z czasów, zanim Linden i Holder zostali partnerami.
Na osiedlu przyczep mieszkalnych w Seattle dochodzi do wybuchu, prawdopodobnie przy wytwarzaniu metamfetaminy. Stephen Holder, tajniak z wydziału narkotykowego, ratuje życie kilkuletniemu synowi ofiary i znika, by uniknąć przypadkowej dekonspiracji. Policjanci zabezpieczający miejsce znajdują w sąsiedniej przyczepie ciało – z kulą w głowie. Na miejsce przyjeżdża detektyw Sarah Linden.
Tymczasem na terenie terminalu kontenerowego znalezione zostaje inne ciało, również z kulą w głowie. Szybko staje się jasne, że obie sprawy się łączą, co zmusza do współpracy prowadzących śledztwo – Linden oraz nieco już zmęczonego pracą w wydziale zabójstw Johna Goddarda. Oboje borykają się z problemami osobistymi, oboje potrafią oddać się pracy bez reszty. Zanim znajdą morderców, muszą odnaleźć sens w skomplikowanej sieci uzależnień, chciwości, zazdrości i zdrady. Muszą poznać odrażający świat narkomanów i ludzi zapomnianych przez Boga. Linden szuka głównej podejrzanej, Goddard zwraca się o pomoc do Stephena Holdera, tajnego agenta, który ten świat infiltruje i walczy, by go nie pochłonął.

Ostatnio mam fazę na kryminały.  Okazało się, że gatunek do którego ongi byłam uprzedzona, jest doskonałym sposobem na relaks, na odstresowanie się. Kryminały wspaniale nadają się na taką pogodę jaką mamy teraz – upał, nie chce się żyć, ale rozwiązać jakąś zagadkę – zawsze jest dobrze! To drugi kryminał, który obecnie mam w domu, nawiązujący do serialu o którym wcześniej nie słyszałam. Tutaj – zgodnie z tekstem z okładki mamy prequel  w stosunku do serialu. Był czas, gdy byłam na bieżąco z większością seriali kryminalnych, ale te czasy minęły, więc bez uprzedzeń, bez ogromnych nadziei, bez twarzy bohaterów, zrośniętych nierozerwalnie z aktorami odgrywającymi ich role wzięłam się do czytania. Poszłam w heroizmie krok dalej, w apogeum upału wychodziłam czytać na zewnątrz.

"Triumf chirurgów" - Jürgen Thorwald

Kontynuacja znakomitego Stulecia chirurgów, czyli kolejna odsłona heroicznej opowieści o początkach i dziejach chirurgii.
Jürgen Thorwald, posługując się zapiskami swego dziadka Henry'ego Stevena Hartmanna, z wykształcenia lekarza, a z zamiłowania podróżnika i historyka medycyny, odkrywa przed nami kręte ścieżki, jakimi przyszło podążać prekursorom nowoczesnej chirurgii. Przedstawia dramatyczne dzieje ich nowatorskich odkryć i wynalazków, opowiada niezwykłe historie pionierskich operacji i zabiegów na poszczególnych narządach. Dzięki wartkiej i obrazowej narracji Thorwalda mamy wrażenie, jakbyśmy sami zaglądali przez ramię lekarzowi przy stole operacyjnym lub badaczowi pochylonemu nad mikroskopem bądź też przysłuchiwali się burzliwym sporom podczas kongresów medycznych i dyskusjom na przyjęciach lekarskiej śmietanki towarzyskiej sprzed stu lat. Fascynująca lektura.

 Moja znajomość z Thorwaldem, zaczęła się w sumie przypadkiem i od mojej rosyjskiej pasji. Otóż interesując się zmierzchem Rromanowów, siłą rzeczy musiałam zetknąć się z tematem hemofilii. Ta choroba w jakiś sposób mnie zafascynowała, szukałam każdej informacji – a w czasach przed internetem – nie było łatwo. Mama mi opowiedziała o rodzinie w której był chłopiec chory na hemofilię(mieszkali blisko domu rodzinnego Matkosia), i tak trafiłam na książkę o hemofilii Thorwalda. Zaczarował mnie swoim talentem, a że słyszałam, że inne jego książki są co najmniej tak samo dobre, to możecie się domyślać :P Rok temu poddałam się specyficznemu urokowi Stulecia chirurgów, teraz przyszła pora na kontynuację. Czy warto?

"Wielka Trwoga. Polska 1944 – 1947. Ludowa reakcja na kryzys" - Marcin Zaremba

Obraz narodowej histerii, która prowadziła do wstrząsających zbrodni, znanych między innymi z książek Jana Tomasza Grossa.
Czerwonoarmiści, sprzedajni milicjanci, dezerterzy, bandyci, setki tysięcy kalek, sierot i żebraków. To oni tworzyli prawdziwy krajobraz powojennej Polski. Marcin Zaremba zabiera czytelnika w szokującą podróż po czasie, który zniknął z pamięci Polaków. Po spustoszonym przez wojnę państwie strachu, biedy i niepewności. Wielka trwoga to odarta z mitów i komunistycznych naleciałości historia pierwszych lat po II wojnie światowej.
Autor pokazuje rozbite społeczeństwo, w którym na porządku dziennym były gwałty i grabieże, a niepewność jutra spędzała sen z powiek ludziom udręczonym przez pięcioletnią okupację. Czy wybuchnie kolejna wojna? Czy zdołam przetrwać głód i epidemie? Czy znajdę dom i jakiekolwiek zajęcie w kraju, który nawet nie ma ustalonych granic? Takie pytania zadawały sobie miliony Polaków.
Wielka trwoga to przełomowa praca naukowa, ale też fascynująca opowieść historyka i publicysty, obecnego na łamach „Polityki”, „Gazety Wyborczej” i „Rzeczpospolitej”.

Sierpień w Polsce jest miesiącem pamięci, w telewizji dużo apeli, dużo wspomnień, zwłaszcza z tej w miarę świeżej historii. Cieszyć się trzeba, że w Polakach budzi się ciekawość własnej historii, że coraz młodsi ludzie zaczynają się interesować własnymi dziejami i rozumieją, że coraz mniej czasu zostało, aby zapytać świadków historii o to, jak to naprawdę wyglądało.

Koniec II wojny światowej, pokazywany w zachodnich filmach jest po prostu wybuchem radości, oznacza powrót dzielnych chłopców, ukochanych. To powrót do normalności, w polskiej filmografii jest praktycznie nieobecny, zakończenie wojny kojarzę z serialu Dom, który najbliższy jest smutnej codzienności powojennej, ale dopiero specjalistyczna lektura otworzyła mi głowę… Dzień Zwycięstwa, był dopiero początkiem koszmaru, początkiem Trwogi, na ziemiach polskich trwającej trzy lata. Trzy trudne, krwawe, brutalne lata. Nie wyobrażam sobie świadomego Polaka, który nie znałby treści niniejszej książki. Wielka Trwoga. Polska 1944-1947.

Łojej - jak gorąco - ale i kryminalnie

Witajcie w piekle... pod względem gorąca...

Nie zapomniałam jednak wczoraj o kryminalnej serii, mam nadzieję, że nie będziecie zawiedzeni, to wtedy wieczorem dostaniecie tekst o po prostu G E N I A L N E J książce

"Entliczek pentliczek" - Agata Christie

W studenckim pensjonacie przy Hickory Road 26 nic nie idzie tak, jak powinno.Tak przynajmniej sądzi pani Hubbard, siostra sekretarki Herkulesa Poirota. Najpierw giną przypadkowe, zdawałoby się, przedmioty, a później giną zupełnie nieprzypadkowi, jak się okazuje, ludzie. Co za hańba dla domu studenckiego!Na szczęście w pobliżu jest Poirot, a Poirot zna związek między stetoskopem a autostopem.W tle powieści psychoanaliza, komunizowanie i inne nie tak odległe echa lat 50. minionego stulecia.

Nie wiem jak u was, ale u mnie jest po prostu piekło… upał taki, że białko się ścina… Energii starcza mi jedynie na wyjmowanie kostek lodu i dorzucania ich do orzeźwiających trunków, typu woda z miętą i cytryną, lub kawa… Wprawdzie coś tam dłubię zawodowo, ale naprawdę żyć się nie chce. Nie chce się też czytać książek wyczerpujących umysłowo, o dużym ładunku emocjonalnym, czy więc może być lepsza pora na stare dobre kryminały? Nie może! Zawsze deszczowa Anglia i chłodne kalkulacje Poirota, dobrze, że mam jeszcze jakiś zapas, bo bałabym się, że zetnie mi się białko w mózgu : P

"Kot wśród gołębi" - Agata Christie

W pawilonie sportowym ekskluzywnej szkoły dla dziewcząt zostaje zamordowana nauczycielka gimnastyki. Wkrótce potem w tym samym miejscu ginie następna osoba. Ktoś najwyrażniej szuka czegoś w szafkach ze sprzętem sportowym. Sprawą zajmuje się wywiad wojskowy, podejrzewa się bowiem, że tym czymś, czego poszukuje zbrodniarz, są klejnoty szejka pewnego islamskiego państwa, który zginął w podejrzanych okolicznościach. A jego kuzynka i niedoszła małżonka jest uczennicą szkoły w Meadowbank... Klejnoty odnajduje czternastoletnia Julia i bardzo rozsądnie zwraca się o pomoc do Herkulesa Poirota. Tymczasem pada następny trup, a księżniczka Shaista zostaje porwana...

Wzięło mnie na powtarzanie Agaty Christie, tzn. nadrabiam książki, których nie czytałam, ale powtarzam też książki, które już czytałam, zwłaszcza książki, których słuchałam w wersji audio. Kota wśród gołębi słuchałam ze dwa lata temu, może nawet ze trzy. Haftowałam sobie krzyżykami a książkę mi ktoś czytał. Nawet film widziałam i nawet mi się podobał, miałam ochotę zapoznać się z historią raz jeszcze. Pamiętałam, że bardzo byłam zainteresowana, chociaż książka ma wątek polityczny… Czytanie ma przewagę nad słuchaniem, że zdecydowanie więcej przyswajam – jestem wzrokowcem. Wczoraj zaś przywieźli nam dużo kupę/hałdę węgla, a ja zaparłam się, że łopata po łopacie to wrzucę do piwnicy. Ignorując stwierdzenia Mamy jak jesteś taka głupia, to wrzucaj, tylko jutro nie skamlaj. Niestety już wieczorem padłam jak mak cięty kosą. A w takich warunkach lekka książka, która nie obciąża mięśni a pobudza mózg jest idealna!!

"Uczta dla wron, część 1: Cienie śmierci" - George R.R. Martin

Po stuleciach ciągłych wojen i zdrad siedem osłabionych potęg dzielących władzę nad krainą zawarło ze sobą rozejm. Tak się przynajmniej wydaje. Po śmierci króla potwora, Joffreya, Cersei przejęła władzę w Królewskiej Przystani. Śmierć Robba Starka złamała kręgosłup buntowi północy, a rodzeństwo Młodego Wilka rozproszyło się po całym królestwie. Trwająca tak długo wojna wreszcie się wypaliła. Jednakże wkrótce zaczynają się zbierać niedobitki, banici, renegaci i padlinożercy, którzy ogryzają kości poległych i łupią tych, którzy wkrótce również rozstaną się z życiem. W Siedmiu Królestwach ludzkie wrony zgromadziły się na bankiet z popiołów…

 Chyba każdy słyszał o Grze o tron. Serial robi furorę, za jego sprawą ludzie rzucają się po prostu na książki Martina. To już kolejna powieść z serii, a ciężko się pisze takie teksty. Wiadomo, że osoby, które nie są zainteresowane powieścią, nie przekonają się po lekturze nawet panegirycznego teksu, ci którzy czytali poprzednie tomu i tak sięgną po kolejny. A ja? A ja pewnie powtórzę swoje zachwyty, znowu i znowu ; )

"Wyścig z czasem" - Justin Go

Młody Amerykanin Tristan Campbell dowiaduje się, że może być spadkobiercą fortuny Ashleya Walsinghama, brytyjskiego oficera i weterana I wojny światowej, który zginął przed osiemdziesięciu laty podczas wyprawy na Mount Everest w 1924 roku. Ashley zapisał wszystko swej ukochanej, Imogen Soames-Andersson. Ta jednak nigdy nie zgłosiła się po pieniądze. By odziedziczyć spadek Tristan musi dowieść, że jest spokrewniony z Imogen - i z tym zadaniem wyrusza w podróż po Europie.
W londyńskich archiwach, na polach bitewnych Sommy i pośród islandzkich fjordów Tristan kawałek po kawałku składa historię życia Ashleya, historię namiętnych schadzek na kilka dni przed wyjazdem na front, służby wojskowej i odwagi w obliczu niebezpieczeństw, romansu wbrew sprzeciwom rodziny, wyprawy w Himalaje podjętej mimo złamanego serca.

Za oknem skwar, sierpień chce przegonić połowę lipca, pod względem upałów… na taki czas przyda się lektura przenosząca nas w chłodniejsze rejony ziemi. Bardzo lubię powieści w których akcja toczy się dwutorowo – w teraźniejszości i w przeszłości. Lubię obserwować, jak losy naszych przodków przeplatają się z naszymi, jak w jakiś sposób to, co wydarzyło się dziesięciolecia temu, determinują nasze teraz.

Video - lipiec

A tak jak obiecywałam. Lipiec na video.
Ja już zdążyłam posprzątać, ułożyć książkowe tetris na półkach i mogę brać się do pracy.

Będę wdzięczna za opinie :)

"Cudze jabłka" - Agnieszka Krakowiak-Kondracka

Nowa powieść Agnieszki Krakowiak-Kondrackiej autorki bardzo ciepło przyjętego Jajka z niespodzianką, scenarzystki serialu Na dobre i na złe.Od pucybuta do milionera – tę ścieżkę znamy bardzo dobrze. Ewie i Markowi, bohaterom Cudzych jabłek przyszło jednak pokonać drogę o wiele trudniejszą. Żyli dostatnio, nie brakowało im na prywatną szkołę dla córki Poli, zagraniczne wypady w środku roku, ogrodnika, sprzątaczkę. Mieli dwa samochody, dom i basem w ogrodzie. Nigdy nie mieli poczucia, że żyją rozrzutnie, że trwonią pieniądze. A jednak… Gdy długo przygotowywany nowy interes Marka wziął w łeb, zer na koncie zaczęło ubywać, a oczekiwany kredyt nie przychodził, musieli zmienić swoje spojrzenie na życie i… zakasać rękawy.Co za ironia! Jedyną pracą dostępną od zaraz dla niedoszłej pani psycholog okazało się… sprzątanie. Markowi nie poszło dużo lepiej. Czy uda im się ocalić związek? Czy potrafią jeszcze patrzeć na siebie bez wyrzutu, jak przed laty, gdy pieniądze nie miały znaczenia? Jak bardzo zmienia się życie, gdy ubywa zer na koncie?Cudze jabłka to mądra, wzruszająca i jednocześnie zabawna książka o tym, że „kupujemy rzeczy, których nie potrzebujemy za pieniądze, których nie mamy, aby imponować ludziom, których nie lubimy”. Może nie warto…

W tamtym roku, Wydawnictwo Literackie wypuściło na rynek serię książek – charakterystyczna szata graficzna – obiecujących dobrą rozrywkę dla pań. Książki te, mające być z definicji powieściami kobiecymi, miały bawić, wzruszać… Na ubiegłoroczny urlop zabrałam Zaczaruj mnie, najpierw przeczytała ją moja Mama i była zachwycona, to za jej sprawą sięgnęłam po uroczą błękitną książkę. Jako, że książka po prostu mnie zachwyciła i była idealna na urlop, gdy zobaczyłam następną powieść obyczajową uznałam, że jest idealna na wakacje. A teraz wiem, że pozostałe książki z serii muszę zdobyć.

połowa wakacji spadła - podsumujmy lipiec

Dziś pierwszy sierpnia, jak wszyscy wiemy, to przede wszystkim czas pamięci o Powstaniu, jednak jest to również dzień lipcowego podsumowania. A w tym miesiącu będzie naprawdę epicko. Sama zdziwiłam się wynikiem. Zresztą to był miły miesiąc, gdy patrzę na zdjęcia z Instagrama - naprawdę jest do czego wracać wspomnieniami.