"Historia dla odważnych" - Rafał Sadowski [czy kiedyś przestanę kupować książki, pod wpływem chwili?]

 Gdyby ktoś mnie zapytał dlaczego kupiłam książkę Historia dla odważnych to miałabym problem z odpowiedzią na to pytanie. Ogólnie nie jestem odbiorcą podkastów, w drodze do pracy raczej słucham muzyki, bo wtedy mogę śpiewać(niestety dobry Bóg poskąpił mi pożądanego talentu śpiewaczego po Mamie, ale nie pokarał mnie totalnym brakiem umiejętności trafiania w czystą nutę po Tacie). Na siłowni oglądam seriale, jednak w ubiegłym roku znalazłam przestrzeń przy kilku czynnościach, do których podkasty pasują. I tak natknęłam się na odcinek o Titanicu. Zbiegło się to z zapowiadaną premierą tej książki, a ja jestem niespełnionym historykiem i lubię wspierać ludzi z pasją, a bezdyskusyjnie Rafał Sadowski do takich należy. Książka swoje odleżała, a ja się za nią zabrałam, a nadmienię, że kupując nie czytałam opisu, więc nie wiedziałam o czym będzie.

 

Przekraczaj własne granice i podejmuj wyzwania. Zainspiruj się historiami ludzi, którzy zmienili świat.

„Historia dla odważnych” Rafała Sadowskiego to pełna emocji opowieść o ludziach, którzy swoimi działaniami wpłynęli na losy świata. To książka o marzeniach, odwadze i wyborach, która zainspiruje również Ciebie.

Zanurz się w przeszłość i odkryj, jak historia może pomóc zmieniać przyszłość!

Więc tak, książka dzieli się na trzy osobne części, których wspólnym mianownikiem jest sięganie po nieznane, wydzieranie naturze ich tajemnic. Co ciekawe, 2/3 tematów należy do tych, którymi na jakimś etapie życia interesowałam się bardzo, a ostatni to temat, w którym według standardów naszego kraju powinnam być ekspertem(80%dzieciństwa spędziłam na lotnisku, mieszkam blisko lotniska, więc oczywiście nie rozumiem dlaczego nie byłam w żadnej komisji śledczej, bo z automatu jestem specjalistą od awiacji).

Pierwszy temat dotyczy bomby atomowej, dla mnie temat na czasie ponieważ zbliża się rocznica zrzucenia bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki. Autor świetnie konstruuje akcję, od lotu ku Hiroszimie, będziemy cofać się by zrozumieć decyzję o tym by użyć broni która odmieni oblicze ziemi. O konstrukcji bomby, procesie jej tworzenia czytałam sporo, ale bardzo mnie zainteresowały potencjalne scenariusze wojny z Japonią. To jak przedstawia to autor, totalnie do mnie trafia i jestem w stanie zrozumieć prezydenta USA. Oczywiście dzięki książce jesteśmy świadkami zrzucenia tych bomb i to dosłownie, ponieważ opisy są nader plastyczne. Przerażające, oddziałują na wyobraźnię. Naprawdę lektura na czasie o powstawaniu ery atomowej.

Drugi rozdział, tu już miałam obawy. Od dwudziestu pięciu lat czytam o Marii Skłodowskiej wszystko, co wpada mi w ręce. Miałam przygotowany zmysł krytyczny i szukałam pretekstu by się przyczepić, ale nie mogę. Oczywiście mogę komentować to jak rozkłada akcenty autor, ale wtedy ktoś mi powie „skoro wiesz lepiej – to trzeba było napisać”. Po pierwsze w tej książce znalazłam piękny fragment o procesie żałoby, godny literatury pięknej, po drugie autor tłumaczy skomplikowane zjawiska w bardzo przystępny sposób, ale bez prostactwa. Chciałabym napisać, że jest tu dużo informacji oczywistych, które powinniśmy znać, ale nie oszukuję się, dla większości Polaków, wiedza o przenośnych aparatach rentgenowskich, romansie Marii, tytanicznej pracy jaką włożyła w wyodrębnienie radu – to będzie coś nowego. I chociaż wiedziałam to wszystko, to jednak lektura była dobrym przeżyciem. Nie było nudy.

Trzeci rozdział to rozdział o odwiecznym marzeniu by latać. Od mitycznego Dedala, który pierwszy wzniósł się w przestworza, przez mistrza Leonarda, który pierwszy projektował maszyny do latania, przez balony na ogrzane powietrzne, aż po pierwsze próby latania – nie szybowania. Ten rozdział podobał mi się najmniej, nie dlatego że odbiega stylem, czy poziomem od poprzednich, po prostu mnie nigdy latanie jakoś nie jarało. Wolałabym wątek najsłynniejszych katastrof lotniczych – tym się interesuję. Jednak jeśli ktoś byłby w stanie zainteresować mnie historią lotnictwa, to autor był najbliżej celu, jak to tylko możliwe.

 

Reasumując – to jest naprawdę ciekawa i inspirująca książka, by sięgać dalej, nie poddawać się, pracować ciężko, bo to co uważamy dziś za pewnik, za coś normalnego: rezonans magnetyczny, zagrożenie atomowe, samolot – kiedyś było rojeniem naiwnych. I chociaż jestem cynicznym przeciwnikiem takiego motywowania, tak tutaj uległam i przez chwilę uwierzyłam, że warto walczyć o marzenia.