"Testament" - Remigiusz Mróz [ niektóre książki męczą bardziej niż kac ]

Wiadomo, że Święta, to czas, gdy przebrniemy przez wszystkie obowiązki, to mamy nieco czasu dla siebie. Oczywiście, trzeba oddać trybut dla rodziny i przyjaciół, ale później możemy skupić się na czytaniu. Pewne książki jednak nie są warte marnowania czasu i żałuję, że nie umiem odpuścić serii, która naprawdę nie rokuje. Lepiej było znów pić z rodziną, bo niektóre powieści po wielu litrach alkoholu stają się znośniejsze. Gdy zaś promile zejdą, jest to doświadczenie bolesne. Nawet, gdy udało się nie dostać kaca stulecia, to męka brnięcia przez kiepską literaturę, przerasta to jak się czujemy na kacu. Chociaż nie wiem, dlaczego mam pretensję, bo autor przyzwyczaił nas do braku realizmu, dziwnych zabiegów fabularnych i całego pomieszania z poplątaniem. Chociaż umówmy się, wielu ludziom ta seria wciąż się podoba. Mnie Testament zaskoczył, mimo wszystko. Bo według mnie jest to chyba najgorsza książka w dorobku autora. A czytałam ich sporo.

Znany warszawski ginekolog niespodziewanie otrzymuje ogromny spadek od jednej ze swoich pacjentek, choć przyjął ją w gabinecie tylko raz. W skład masy spadkowej wchodzi zapuszczona nieruchomość, która lata temu po reprywatyzacji stała się własnością kobiety. Kiedy lekarz jedzie na miejsce, czeka go kolejne zaskoczenie – odnajduje zwłoki w stanie zaawansowanego rozkładu, a niedługo potem ginekologiem interesuje się policja, gotowa aresztować go za przestępstwo.Lekarz chce, by reprezentowała go Joanna Chyłka, która jakiś czas temu była jego pacjentką. Mecenas waha się, jest bowiem zaabsorbowana obroną kogoś innego. Kiedy jednak okazuje się, że ginekolog może pomóc w wyciągnięciu tej osoby z więzienia, natychmiast się zgadza. Nie wie, jak wiele sekretów drzemie w rodzinnej przeszłości spadkodawczyni…

Sklećmy parę zdań o fabule. Do Chyłki dochodzącej do siebie po wydarzeniach z poprzedniego tomu zgłasza się jej ginekolog i szuka jej pomocy, bo wpakował się w spore tarapaty. Otóż dostał spadek, od pacjentki, którą widział raz. Gdy pojechał zobaczyć swoje mienie dokonał tam makabrycznego odkrycia. Otóż pacjentka leżała tam nieżywa. I chociaż przeczy to elementarnym zasadom logiki, to jedziemy dalej. Lekarz ów, obawia się, że zostanie oskarżony o morderstwo tej kobiety, chociaż przysięga, że jest niewinny. Jako kartę przetargową wykłada chęć pomocy przy wyciągnięciu Zordona z aresztu, gdzie eks-aplikant oczekuje na proces w sprawie uprzywilejowanej formy zabójstwa, gdyż miał podobno pomóc chorej matce w zejściu z tego świata. Autor sięga po kolejną aferę z prawem w tle którą żyje Polska, tym razem próbuje przybliżyć nam sprawy reprywatyzacji mienia. Wszystko to okraszone dylematami bohaterów, absurdalnymi dialogami, sporą liczbą trupów…  Wszystko to sprawia, że po zakończeniu lektury wydałam z siebie westchnienie ulgi. Bynajmniej, nie dlatego, że zeszło ze mnie napięcie, w którym autor umiejętnie mnie trzymał.

'

Nie, po prostu nie dla tej książki. Jest w niej wszystko to, za co nie lubię prozy Remigiusza Mroza, te dziwne dialogi będące skrzyżowaniem, wykładu o wszystkim, z bulwarowym słownictwem i zwykłym chamstwem. Jest zagadka, która tak naprawdę nie jest ani odrobinę ciekawa i wyjaśniona zostaje bez polotu, gdzieś tam pomiędzy jednym dramatem bohatera, a kolejną śmiercią uczestnika akcji. Autor postanowił pokazać nam jak widzi sprawy reprywatyzacji, ale w sumie ten wątek jest wciśnięty na siłę i zostawiony. Brakuje tej książce powiewu świeżości, wszystko już było i zamiast ekscytacji, budzi tylko znudzenie. A ja jestem na siebie wściekła, że wybrałam tę książkę na świąteczną lekturę.

Naprawdę nie wiem czy sięgnę po kolejny tom, bo moim zdaniem pomysły autora na bohaterów już się skończyły. Inna sprawa, że im zawsze brakowało jakiejś prawdziwości, teraz są coraz bardziej papierowi. No nic, za błędy się płaci.