"Harry Potter i Zakon Feniksa" - Joanne Kathleen Rowling

Harry znów spędza nudne, przykre wakacje w domu Dursleyów. Czeka go piąty rok nauki w Hogwarcie i chciałby jak najszybciej spotkać się ze swoimi najlepszymi przyjaciółmi, Ronem i Hermioną. Ci jednak wyraźnie go zaniedbują.

 Jestem z pokolenia które czekało na kolejne tomy Pottera. Akurat pierwsze cztery tomy czytałam jeden po drugim, na piąty musiałam poczekać. Byłam w pierwszej klasie liceum i razem z gronem nowych znajomych z nowej szkoły potrafiliśmy przegadać przerwy, spekulując co będzie w kolejnym tomie. Do tego stopnia byłam zaintrygowana, że w sobotę wolną od lekcji pojechałam bladym świtem do miasta aby czekać na świt, bo o świcie miał być dostępny „Zakon feniksa”. Wróciłam do domu z nosem w książce, a w sobotę wieczorem Mama kazała mi iść porozmawiać z bratem bo nie da się tyle czytać… przynajmniej – nie powinno się. Z musu zgodziłam się, po czym wróciłam do lektury z wypiekami na twarzy.

Harry Potter to dla mojego pokolenia wspomnienia, młodość, lata gdy byliśmy nastolatkami, gdy czekaliśmy na kolejne tomy… „Zakon feniksa” to największy – objętościowo – tom. Tom mroczny – jak mroczny jest odcień niebieskiego koloru na okładce. Tajemniczy, smutny dla mnie szczególny. Przyznam się szczerze, że tym razem inaczej spojrzałam na tę książkę.  Dalej uważam ją za wyjątkową, dobrą, ale inaczej patrzę na Pottera.

Po zakończonym z przytupem tomie czwartym, długo musieliśmy czekać na tom szósty, co się stało ze światem czarodziejów? Jak magiczna społeczność odpowiedziała na powracające zagrożenie ze strony Voldemorta? Okazuje się, że pełna niedowierzania i negacji  reakcja Korneliusza Knota w „Czarze Ognia” nie zmieniła się… jeśli już to na gorsze… Ministerstwo neguje powrót Sami-Wiecie-Kogo, przeczy słowom Dumbledora i niszczy jego wiarygodność, pozbawiając go stanowisk. Potter jak zwykle wakacje spędza u wujostwa i odcięty jest od informacji, bo na pierwszej stornie, kontrolowanego przez Ministerstwo, Proroka Codziennego, nie znajduje interesujących wiadomości, jego życie w świecie jugoli jest nudne i nijakie. Nagle ni z tego ni z owego… na mugolską uliczkę niespodzianki spadają jak deszcz meteorytów. Pojawiają się de mentorzy, okazuje się że Pottera obserwuje grupka czarodziejów, dom Dursleyów zostaje zalany sowią pocztą z wyjcem włącznie, Pottera wyrzucają ze szkoły, a w końcu przybywa tajemnicza Straż Przednia. Jest Potter – jest impreza.

Potter zostaje zabrany do Londynu do tajemniczego domu, ociekającego czarna magia, mrocznego i ponurego, okazuje się, że to dom jego ukochanego Ojca chrzestnego i głównego konkurenta boskiego Severusa w walce o niewieście serca. Dom ten został zamieniony w Kwaterę Główną Zakonu Feniksa, na co rodzina Syriusza, będąca fanami Voldemorta przewróciliby się w grobie. Syriusz tylko tyle może dać z siebie, bowiem Ministerstwo wciąż go próbuje schwytać. Czym jest ów mityczny Zakon Feniksa? To tajne stowarzyszenie które stworzył Dumbledore, mające walczyć z Voldemortem. Jak oni walczą? W tym tomie skupiają się na pilnowaniu mitycznej broni. Tutaj troszkę koncepcja Joaśki się rozjeżdża… bo jak przeczytamy książkę, dowiemy się, że to nie jest żadna broń… zresztą cała książka ma dziury, co nie zmienia faktu, że jest bardzo dobra, bo i Severus pokazuje się nam od różnych stron i od strony tej jaką doskonale znamy, czyli Mistrz Sarkazmu i Ironii i Sarkazmu. Ale też mamy pewne sygnały, z jego przeszłości , dlaczego stał się tym kim jest.  Jest Umbridge, która jest cudownie napisana postacią, wredną, zakłamaną ale wnosząca wiele do akcji, dzięki temu możemy zaobserwować jak silną nauczycielką jest Minerwa i jak charakterna jest babeczką. Zakon Feniksa jest obszernym tomem, ale też nie sposób się nudzić podczas czytania. Autorka pilnuje, żeby ciągle coś się działo i ani przez chwilę nie można się nudzić. Zakończenie jest MOCNE!! To jest taki przytup, pierwszy zgon kogoś kogo mogliśmy pokochać, przywiązać się. Śmierć ta jest pierwszą z całego Dance macabre który będziemy obserwować, nim ta seria się skończy. Ta śmierć wstrząsnęła wieloma osobami i była tematem rozlicznych dyskusji… na szkolnych korytarzach, bo ja wtedy Internetem nie dysponowałam : P

Pewnie jesteście zdezorientowani, bo napisałam, że zmieniłam zdanie o tym tomie a tu walę – bądź co bądź – raczej pochlebnymi emocjami. Co mnie drażni w Zakonie Feniksa? Potter. O Borze Wszechpolski, jaki ten chłopak jest irytujący, Joaśka Rowling stworzyła Emo-chłopaka, zanim świat uczynił modnym bycie Emo.  Finałowa śmierć jest winą li i jedynie Pottera, który cierpi na pottrerocentryzm i zawsze uważa że jego osąd jest najsłuszniejszy, że to zawsze chodzi o Pottera. No Potter na prezydenta. Ach! Gdybym mogła to dotelepałabym chłopaka solidnie. Coś co było bardzo irytujące w tomie pierwszym i drugim, ale nieco przybladło w tomie trzecim i czwartym, tutaj nas po prostu zalewa.

Na pewno będę wracała do Zakonu Feniksa jeszcze nie raz, ani nie dwa razy(jak dożyję oczywiście), ale patrzę nieco inaczej.  Może proces starzenia się mojego sprawia, że inaczej odbieram ten tom. Oczywiście i za pierwszym razem rzucało mi się to w oczy, ale jakoś nigdy nie wysuwało mi się to aż tak na pierwszy plan.

Czytaliście? Znacie? Co myślicie? Zgadzacie się z moimi przemyśleniami? Zdarzyło się Wam zapłakać nad tym tomem?