"Złudzenie" - Thomas Erikson

W przeciągu jednego tygodnia w Sztokholmie zostaje zastrzelonych dwóch biznesmenów. Zanim z zimną krwią publicznie wykonano na nich wyrok, obaj byli szantażowani. Zabójca zdaje się nie popełniać żadnych błędów. Behawiorysta Alex King, początkowo wezwany przez policję w roli świadka, szybko wplątuje się w wydarzenia związane ze śledztwem. Do spółki z komisarzem Gabrielem Hellmarkiem oraz panią inspektor Niną Mander, próbuje rozwikłać tę niezwykłą zagadkę. Wszystko wskazuje bowiem na to, że policja ma do czynienia z zupełnie nowym graczem w sztokholmskim świecie przestępczym. THOMAS ERIKSON – behawiorysta, trener, specjalista w zakresie coachingu liderów. Mieszka pod Sztokholmem z partnerką życiową oraz piątką dzieci. Złudzenie to jego debiutancka powieść.

Mało jest miejsc, które posiadają tak pełen grozy klimat, jak państwa skandynawskie. Polski czytelnik, myśląc Skandynawia, widzi fiordy, lód skąpany w poświacie zorzy polarne, dużo nocy. Ogólnie opada nas klimat, będący kwintesencją mroku. Trudno o lepszy pakiet startowy, wyjściowy do czytania powieści, która właśnie ma wzbudzić w nas dreszczyk emocji, niepokoju.

Dałam się uwieść kolejnej powieści z lodowej Skandynawii, czy polski rynek już się nasycił kryminałami oraz thrillerami z Północy?  Posłuchajcie…

Alex jest behawiorystą, pracuje, jako trener do wynajęcia, szkoli pracowników dużych korporacji. Na jednym z jego wykładów – sala pełna ludzi – niemalże na jego oczach zostaje zastrzelony mężczyzna. Śledztwo, w początkowej fazie, wykazuje, że tak naprawdę podejrzanych może być bardzo wielu. Zamordowany nie był, bowiem dobrym człowiekiem, przeciwnie, był bezwzględny, przez jego politykę wielu ludzi straciło pracę i w rezultacie odebrało sobie życie. Tylko, że ta zbrodnia jest zbyt perfekcyjna, jak na zwykłą zemstę. Kolejne dni, rzucają więcej cienia na tajemnicę morderstwa. Ofiara dostała kilka anonimów „namawiających” na zakup dożywotniej ochrony, za kilkadziesiąt milionów. Bez zbędnych słów, bez rozbudowanej argumentacji: zapłać, inaczej nie będziemy mogli Cię ochronić. Ofiara nie zapłaciła. 

Kolejna osoba dostaje taki list, w tym przypadku, jednak adresat pojmuje powagę sytuacji i udaje się na policję. Czy zdoła ocalić życie?

Tymczasem brat komisarz, który prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa i anonimów dostaje przedziwne zlecenie. Doskonale płatne, ale nie do końca współgra to z jego etyką.  Jednak po podpisaniu umowy nie ma szans na negocjację warunków. Frederik musi wywiązać się ze swoich zobowiązań, co okazuje się być grą o śmierć i życie.

Dodatkowo akcja powieści przerywana jest, co jakiś czas zapiskami, najpierw dziewczynki, później nastolatki, jeszcze później kobiety. Kobiety z problemami psychicznymi, Zaburzenia te, według mnie, miały źródło w tym, że ojciec, na podziwie, którego zależało jej bardziej niż na czymkolwiek, lekceważył ją, ponieważ była dziewczyną. Postanowiła udowodnić, że może być doskonała, z dążenia do doskonałości uczyniła cel.  Tylko, kim jest ta, w gruncie rzeczy nieszczęśliwa istota? Czy poznajemy lepiej, w ten sposób Ninę, policjantkę, która z Alexem, komisarzem Hellmarkiem próbuje rozwikłać tajemnicę zabójstwa? Czy może jest to enigmatyczna Zabójczyni? Ciekawe czy dacie się wciągnąć w układanie hipotez i zgadywanki?

Ciężko jest napisać obszerny kryminał i przez ponad pięćset stron utrzymywać uwagę czytelnika, wyłącznie na książce, ciężko sprawić, żeby fabuła niepodzielnie panowała w myślach, żeby luźniejsze strumienie świadomości nie wędrowały gdzieś, tam. Trudne zadanie, aby przez tyle stron czytelnika nie znudzić. Tutaj Autorowi nie do końca się udało, przynajmniej w moim przypadku, około strony nr 300 myśli mi zaczęły uciekać, zaczęłam się nudzić, jasne bliżej końca znowu wróciła ciekawość i czytałam z uwagą skupioną na książce w całości. Ale czuję niedosyt, że jednak były te strony, gdy czytałam, bo czytałam, oczami, ale nie do końca sercem. Na pewno w idealnym kryminale nie powinno tak być.

Pierwsze, co mi się skojarzyło z tą powieścią, przez te wstawki z dziennika nieznanej osoby to książka „Krzyk podwodą”, być może pamiętacie moją recenzję sprzed kilku miesięcy. Byłam zachwycona „Krzykiem”. Czytało mi się go błyskawicznie, całym sercem, książka mniej obszerna, ale bardziej wyrazista. Tutaj czułam pewne rozwodnienie.

Nie zrozumcie mnie źle, „Złudzenie” było fajną przygodą, po której mam jeszcze większy apetyt na książki ze Skandynawii. Bardzo zaciekawiły mnie te wstawki behawiorystyczne, co mnie dziwi, gdyż osobiście jestem sceptyczna, wobec takiego diagnozowania, Autor jednak zajmuje się zawodowo, tym co Alex, bohater przez niego stworzony, wiec wie, o czym pisze. Na pewno daje to do myślenia.

Mam spory problem z oceną tej książki, myślałam o tym pól nocy dzisiaj. Strasznie ciężko wydać mi osąd. Nie żałuję czasu spędzonego na lekturze. Uważam, że ta książka to świetna rozrywka na długie, chłodne, jesienne wieczory, ale mogłaby być w pewnym momencie nieco bardziej skondensowana. Emocje są, ale troszkę za mało jak na taką objętość.

Spróbujcie i oceńcie;)