"Perswazje" - Jane Austen

Anna Elliot, skromna i delikatna, przed ośmiu laty za namową rodziny zerwała zaręczyny z przystojnym, lecz niezamożnym kapitanem Wentworthem. Teraz ma lat dwadzieścia siedem i ponieważ odrzucała względy innych mężczyzn, wydaje się skazana na staropanieństwo. Gdy rodzina z powodu kłopotów finansowych przeprowadza się do Bath, los znów stawia na jej drodze ukochanego. Czy kapitan Wentworth odkryje na nowo wdzięk i szlachetność Anny? I czy ona rzeczywiście pragnie odzyskać jego miłość, tym bardziej, że o jej względy zabiega bogaty i utytułowany kuzyn?

Długo żyłam w świecie bez Jane Austen. Osiemnaście lat… wprawdzie w Liceum podeszłam raz do jej powieści, ale wtedy „Rozważna i romantyczna” mnie pokonały, oddalam książkę do szkolnej biblioteki  i zapomniałam o autorce. Chociaż ekranizacja z Alanem wciąż była w moim sercu. Aż pewnego upalnego letniego dnia, gdy stresy matury były już za mną, buszowałam w mojej ulubionej księgarni Stańczyk w Stalowej Woli, w ręce wpadła mi „Duma i uprzedzenie” z Keirą i Mateuszem na okładce. Kupiłam i od razu zaczęłam czytać.  Połknęłam błyskawicznie, oglądnęłam film i sięgnęłam po kolejne książki Austen. W Stańczyku bywałam regularnie, zamawiałam kolejne powieści. Do dziś mam je na półce i sentymentem darzę. Jak widać lubię do nich wracać, tak bardzo, że 52 książką w tym roku są właśnie „Perswazje”. Jedna z piękniejszych, chociaż z delikatną nostalgią,  historia miłosna.

Anne Elliot jest starą panną, ma prawie trzydzieści lat. Druga z kolei córka baroneta, jej ojciec jest mężczyzną próżnym i płytkim, takoż i jej najstarsza siostra. Dla jej ojca i najstarszej siostry Elizabeth liczy się uroda, pozycja, koneksje i nazwiska. Niewiele lepsza jest najmłodsza siostra Mary, która jest dodatkowo hipochondryczką i jest okrutnie upierdliwa. Matka dziewcząt zmarła gdy były one małe, opiekę w jej zastępstwie sprawuje przyjaciółka pani Elliot – lady Russell. To za sprawą lady Russell Anna odrzuca starającego się o jej rękę początkującego marynarza Fryderyka Wentwortha, który wraca na morze. Później o rękę Anny stara się inny młodzian, ale wtedy Anna nikogo nie pyta o zdanie i daje mężczyźnie arbuza, a ten żeni się z jej siostrą Mery. Chociaż cala jego rodzina i zapewne on również, wolałaby Annę.

Ponownie ścieżki Anny i Fryderyka splatają się za sprawą klopotów finansowych jej ojca. Walter jest zmuszony oddać dom w dzierżawę z powodu problemów finansowych(żyje ponad stan). Rodową siedzibę wynajmuje siostra Fryderyka z mężem - admirałem Croftem. To za sprawą siostry Fryderyk zaczyna bywać w towarzystwie Anny, ale wydaje się, że przed laty jej rekuza głęboko go zraniła. Tak głęboko, że nie ma nadziei na odbudowanie dawnej zażyłości. Dziś zamożny, szanowany kapitan Wnetworth planuje wstąpić w związek małżeński, ale kandydatki upatruje raczej w jednej ze szwagierek Mary Elliot, w jednej z uroczych

panien Musgrove. Wydaje się, że Anna i Fryderyk to zamknięty rozdział. Zwłaszcza, że w pobliżu Anny zaczyna się kręcić dobrze urodzony, daleki krewny – dziedzic tytułu i majątku jej ojca William Elliot.


„Perswazje” to, pomimo upływu lat, jedna z ukochanych książek Austen. Prześciga nawet najsłynniejszą „Dumę i uprzedzenie”. Z wiekiem dostrzegam w tej książce jeszcze więcej zalet. Dostrzegam ironiczne poczucie humoru Austen. Upajam się również nastrojem nostalgii jaki bije z tej książki.






Anna jest niesamowitą postacią, budzi współczucie, ale i podziw. Ma tak niesamowicie irytującą rodzinę, że aż normalnego człowieka telepie, nie można, nie podziwiać jej siły i cierpliwości. Jest mi jej żal nie tylko przez to co przechodzi z krewnymi, jak jest pomiatana i lekceważona, ale również ze względu na jej miłosny dramat. Przez niespełna dekadę Anna żyje samotna z poczuciem utraconej miłości. Tym smutniejsze są jej losy iż, samotność jest jej wyborem. To, ze jej romans nie miał happy endu jest jej winą, tego iż usłuchała namów i poddała się perswazjom. Może mieć pretensje tylko do siebie, może wyrzucać sobie, że była za słaba.


A gdy jej ukochany zjawia się po latach, niemalże w glorii, ona jest już kobietą dobiegającą trzydziestki, według pojęć swojego pokolenia, jest już w wieku średnim, stara panna. Wysuszona, zabiedzona, jej uroda przeminęła. Jakże może konkurować z pięknymi młodymi panienkami? Nic dziwnego, że nowe skłonności Fryderyka jej nie złoszczą, nie czyni mu w myślach wyrzutów. Według niej zasłużyła na to, a postępowanie mężczyzny jest usprawiedliwione. Da temu wyraz w pewnej rozmowie z przyjacielem Fryderyka. Jemu zwierzy się z siły kobiecej miłości, nawet gdy gaśnie wszelka nadzieja, w przeciwieństwie do męskich uczuć, które – bez ujmowania im siły – gasną, gdy braknie obiektu uczuć.






W tej powieści przeczytamy pewien przepiękny list, który chyba poruszy każde niewieście serce.






„Perswazje” to poruszająca opowieść o miłości dojrzałej, o pojawiającej się szansie, gdy brakło już nadziei.


Ta książka to klasyka poruszająca i zabawna. Cudowna!


W pełni zasługuje na swoją etykietkę: klasyka – przeczytać koniecznie!