"Intruz" - Stephenie Meyer

Przyszłość. Nasz świat opanował niewidzialny wróg. Najeźdźcy przejęli ludzkie ciała oraz umysły i wiodą w nich na pozór niezmienione życie. W ciele Melanie jednej z ostatnich dzikich istot ludzkich zostaje umieszczona dusza o imieniu Wagabunda. Wertuje ona myśli Melanie w poszukiwaniu śladów prowadzących do reszty rebeliantów. Tymczasem Melanie podsuwa jej coraz to nowe wspomnienia ukochanego mężczyzny, Jareda, który ukrywa się na pustyni. Wagabunda nie potrafi oddzielić swoich uczuć od pragnień ciała i zaczyna tęsknić za mężczyzną, którego miała pomóc schwytać. Wkrótce Wagabunda i Melanie stają się mimowolnymi sojuszniczkami i wyruszają na poszukiwanie człowieka, bez którego nie mogą żyć.

Tak,  mam kryzys czytelniczy. Mam rozpoczętych kilka książek a nie mogę skupić się na jednej. Jako, że głośno o filmie „Intruz” postanowiłam sobie powtórzyć książkę. Czytałam ją z cztery lata temu. Zapomniałam szczegóły, zapomniałam jakie emocje mi towarzyszyły, a że z filmem mam ochotę się zapoznać, uznałam że taki „ogórkowy sezon” to dobry pretekst. Wyciągnęłam tomiszcze z półki i zaczęłam czytać. Myli się ten kto pomyśli, że oto przełamałam kryzys. Skądże!! „Intruza” zaczęłam przed weekendem. Czytać skończyłam dziś.

Pamiętałam, że książka mi się podobała, czytałam ją w środku lata, na wakacjach, w pełnym odprężeniu. Podobała mi się saga „Zmierzch” i „Intruz” też mnie nie odrzucił. Tym razem jednak szczególnie mnie również nie zachwycił. Miałam momenty gdy się zaczytywałam, ale były też chwile, gdy usypiałam znudzona dłużyzną. Moim zdaniem pomysł jest ciekawy, wykonanie może nie jest powalające, ale przeciętne – co najmniej

Pewnie znacie fabułę. Ziemia została najechana przez Dusze, które wszczepiane w ciała ludzie przejmują kontrolę nad swoim żywicielem.  Wprawdzie Ziemia już została zdobyta, inwazja się udała, to jednak wciąż, żyją „dzicy” czyli ludzie bez wszczepionych Dusz, ale są w zdecydowanej mniejszości. Jedna z nich Melanie została osaczona przez Dusze, próbuje popełnić samobójstwo, aby nie dać sobie wszczepić pasożyta, jednak zostaje uratowana. Wszczepiono jej wyjątkową duszę – Wagabudnę, która mieszkała już na wielu planetach, miała wielu żywicieli. Ale Melanie jest silną istotą, nie daje się stłamsić przez Wagabundę, która jednak nie ustaje. Wewnątrz ciała Melanie toczy się walka pomiędzy Wagabundą a Melanie. Melanie podsuwa Wagabundzie różne migawki ze swojego życia, rozbudza w niej miłość i tęsknotę, sprawia iż Dusza, pragnie odnaleźć ludzi, nie po to, aby ich wydać na pastwę Łowców, którzy wszczepiliby im dusze, ale aby odnaleźć ludzi których kocha Melanie. Jest tylko jedno ale, Łowczyni przydzielona do Wagabundy zaczyna coś podejrzewać. Dostrzega sygnały świadczące o tym iż Melanie wciąż walczy i stanowi realne zagrożenie. Łowczyni jest odpychającą istotą, wzbudza negatywne emocje w Melanie oraz, co dziwniejsze w Wagabundzie. To głównie strach przed Łowczynią, antypatia do niej, w połączeniu z pragnieniem odnalezienia bliskich sprawia iż Wagabudna ucieka, próbuje odnaleźć wolnych ludzi, ale przecież jest Duszą, z góry wiadomo, że nie spotka się z miłym przyjęciem.

Ale może nie wszystka nadzieja stracona.

Wiele osób reaguje na samo nazwisko autorki z alergiczną niechęcią. Na szczęście ja, wolna byłam od uprzedzeń. I wciąż tych uprzedzeń nie nabyłam. Może „Zmierzch” nie jest literaturą najwyższych lotów, może i styl „Intruza” wzbudza sporo do życzenia, ale „Intruz” jest interesującą historią, dającą do myślenia. Chociaż sama nie zaczytuję się w literaturze SF to tę książkę czytałam z autentycznym zainteresowaniem. Podobały mi się pomysły autorki, Dusze wszczepiane do ludzkiego ciała, zachowujące pamięć swych poprzednich wcieleń. I chociaż Dusze występują tutaj w roli agresora, najeźdźcy to są to istoty dobre, łagodne i pragnące pokoju. Ziemia pod ich rządami jest utopijną krainą pełną dobra, uczciwości. Nie ma tu zawodów, są powołania, nie ma pieniędzy, ponieważ wszyscy pracują dla wspólnego dobra. Nie ma przemocy, nie ma zła. A jednak ludzie nie są tym zachwyceni, ponad dobra materialne pragną niezależności, wolności. Buntują się przeciwko wszczepianiu pasożytów, wolą zginąć niż się poddać. Mało tego Wagabunda, która lepiej niż ludzie poznała system, w pewnym momencie dostrzega zło, przechodzi na stronę ludzi, zdradza swój gatunek.

Pozostaje też wątek romansowy. Bardzo ładny moim zdaniem, chociaż momentami zbyt kiczowaty. Tak rzadko zdarza mi się napisać, że romans jest kiczowaty, ale tutaj słowa które wypowiadają bohaterowie, zamiast wzruszenia, czy poruszenia wzbudzały raczej chichot w mojej głowie – czasami.

Aczkolwiek owe Ianowe: „Trzymałem cię w ręce Wagabundo. Byłaś przepiękna”, jest bez wątpienia poruszające i bardzo ładne.

Mam problem z oceną tej książki, nie będę ukrywała, że momentami wynudziłam się strasznie, książka chwilami mnie wręcz usypiała, ale z drugiej strony były chwile gdy – mimo ponownego czytania – nie mogłam się oderwać i chodziłam z nosem w książce.

Teraz czeka mnie przeprawa z filmem, który z tego co słyszałam, jest jeszcze nudniejszy.

Mam to stare, pierwsze wydanie, które wolę zdecydowanie – zaczynam pałać antypatią do wydań filmowych. Książka po kilku latach trzyma się wciąż świetnie, brzeg nie popękał, klej trzyma… może mnie przeżyje ; )