"Chłopiec w pasiastej piżamie" - The Boy in the Striped Pyjamas (2008)

Historia syna niemieckiego oficera SS- Bruna, który wraz z rodziną przenosi się do Po-świecia. Tam właśnie zaciekawiony i samotny chłopiec zaprzyjaźnia się z Szmulem - żydowskim chłopcem, który wraz z ojcem przebywa w obozie. Świat "za drutami" jest czymś niezwykle interesującym i tajemniczym dla niemieckiego chłopca, a rozmowy i potajemne spotkania dzieci, dają początek niezwykłej przyjaźni.

Jakieś cztery lata temu, cudem zdobyłam książkę „Chłopiec w pasiastej piżamie”, przeczytała Mama, przeczytałam ja, obie byłyśmy wstrząśnięte. Ja na tyle, że chociaż mniej więcej wtedy na ekrany kin wchodziła ekranizacja tej książki, nie byłam w stanie przemóc się i oglądnąć. Później dostałam ten film na płycie, przeleżał swoje wśród innych filmów. Nawet gdy ostatnio puszczali go w TV, zdezerterowałam. W końcu zabrałam go do Lublina, ale u koleżanki nie chciał się otworzyć. Pomyślałam – znak. Ale gdy we Wszystkich Świętych TVP znowu go puściła, nie wytrzymałam. Wprawdzie nie dokończyłam seansu bo poszłam na cmentarz, ale cały wieczór myślałam, że chyba już czas. Jestem w końcu dużą dziewczynką, mogę być nawet wójtem i posłem i nie ma co bać się filmu prawda?

Jack Scanlon jako Szmul

W roli Brona - Asa Butterfield

Zaczęłam oglądać.  Pozwólcie, że nakreślę Wam fabułę.  Ojciec małego Bruna, niemiecki żołnierz dostaje awans, z nową posadą wiąże się niestety przymus przeprowadzki. Matka, Ojciec i siostra Bruna – Gretel wyjeżdżają z Berlina i udają się do nowego miejsca. Po przybyciu do nowego domu, okazuje się, że w sąsiedztwie znajduje się farma, której nadzorowanie jest obowiązkiem ojca Bruna. Z okna w pokoju chłopca widać fragment tej „farmy” i jej mieszkańców, zdaniem chłopca bardzo dziwnych, bowiem cały dzień chodzących w pasiastych piżamach.  Ponieważ w nowym miejscu Bruno nie ma żadnych kolegów, a rodzice są zajęci, szybko zaczyna się nudzić. Łaknie kontaktu z rówieśnikami. Niespodziewanie spotyka chłopca w swoim wieku, tylko oddzielonego od niego kolczastym drutem, jednak dzieli ich więcej, właściwie drut powinien być symbolem przepaści nie do pokonania, Szmul jest Żydem, a jak uczy Bruna nowy nauczyciel, Żydzi to najwięksi wrogowie, nosiciele zła. Pomimo tego Bruno spędza z żydowskim chłopcem coraz więcej czasu…

David Thewlis - Ojciec Bruna

Tak jak przypuszczałam, film był mocny… chociaż nie emanuje

Matka Bruna - Vera Farmiga

przemocą, opiera się na niedomówieniach, na tym o czym widz wie. Siłą tego filmu jest uczynienie dzieci bohaterem. I z jednej strony drutu mamy Szmula, który jest więźniem obozu, widział dużo okrucieństwa, ale mimo wszystko jest dzieckiem, ośmioletnim chłopcem, którego rodzice starają się ochronić, chłopcem, którego umysł pewne rzeczy wypiera. Po drugiej stronie drutu mamy Bruna, syna komendanta obozu – świetna rola Lupina, to jest Davida Thewlisa, który każe nam kolejny raz zastanowić się na problemem zbrodniarzy nazistowskich. Mamy zwykłego człowieka, kochającego męża, syna, troskliwego ojca, oddanego patriotę, który gdy wychodzi do pracy staje się potworem, katem tysięcy ludzi. Do pewnego momentu może być reklama nazizmu z ludzką twarzą, ale gdy matka Bruna – bardzo śliczna – Vera Farmiga, dowiaduje się o tym co z ludźmi robi się w „farmie” jej męża, ojciec Bruna przestaje być ludzki. Jakbyśmy najpierw patrzyli na niego oczami rodziny, która nie wie jaka hekatomba ma miejsce za płotem, bo rodzina nie wie, gdy żona komendanta się dowiaduje, pogrąża się w katatonii. Bruna jest jednak wciąż nieświadomy, ciągle jest dzieckiem, który świat postrzega jako pole do eksperymentów i fascynujących odkryć, na którym zło jest pojęciem abstrakcyjnym.

Radość z awansu na komendanta obozu...

Film, nie tylko przez wzgląd na zakończenie, porusza. Dosłownie mrozi widza… skłania do refleksji, kolejny raz. Może dlatego, że nie jest przeładowany obrazem, nie jest przegadany, musimy uruchomić wyobraźnię, aby dopowiedzieć, to co dzieje się poza kadrem.  Dzięki temu ten film jest tak mocny. Poruszający. Po końcowym kadrze, nie sposób się otrząsnąć, pozbierać. Siedzi się po prostu i wpatruje w migające napisy.

Bardzo polecam! Aż żałuję, że tyle zwlekałam, a może, właśnie to dobrze? Może dojrzałam do tego filmu? Bo on jest wielowymiarowy, nie opowiada tylko o wojnie, holocauście, opowiada o relacji między ludźmi, ach!! To naprawdę wielowątkowy film, który jest naprawdę uniwersalnym!

Zdjęcia i  plakat pochodzą ze strony filmu