"Emilka z Księżycowego Nowiu" - Lucy Maud Montgomery

Emilka, po śmierci ukochanego ojca, zamieszkuje w Księżycowym Nowiu ze snobistycznymi krewnymi. Trudno jej się przyzwyczaić do surowych metod wychowawczych i prowadzenia życia panienki z dobrego domu.

Święta miały być czasem nadrobienia zaległości, w pracy, w czytaniu. Uznałam jednak, że kurczę… a kiedy coś dla przyjemności? W końcu spotkać się z bliskimi, z przyjaciółmi i znajomymi też trzeba, kiedy powtarzać też książki dobre, jak nie wtedy, gdy życie zwalnia? Po kiepskiej „Służącej” sięgnęłam po powieść autorki, która momentalnie przenosi mnie do krainy szczenięcych lat. I chociaż L.M. Montgomery znana jest głownie z serii o rudowłosej Ani, to przecież cykl o Emilce też ongi bardzo mi się podobał. A ponieważ za sprawą kolekcji gazetowej uzupełniłam swoje braki, uznałam, że pora te książki napocząć, niech nie kurzą się na półce.

Emilka wiedzie szczęśliwe życie ze swoim ojcem. Przed wielu laty, jej matka wbrew woli rodziny uciekła z ojcem Emilki, co sprawiło, że jej bliscy się jej wyrzekli. Gdy Emilka miała cztery lata matka umarła. Teraz ojciec jest umierający i próbuje przygotować córkę na to, że niedługo wszystko się zmieni że rodzina jej matki, dumni i zamożni ludzie się nią zaopiekują. Umierający ojciec przekazuje córce testament miłości i troski. Po jego śmierci zjeżdżają się Murrayowie i rozpoczyna się dyskusja, u kogo Emilka powinna zamieszkać. Los wskazuje Elżbietę i Laurę z Księżycowego Nowiu, w ten sposób spełniają się życzenia Emilki, ponieważ ciotka Laura jest podobna nieco do jej matki, a także pełna ciepła i nie skupia się na szukaniu wad Emilki.

Życie w Księżycowym Nowiu jest zupełnie inne, niż to do którego Emilka przywykła, panują tam surowe zasady, ale dziewczynka odnajduje życzliwe dusze, znajduje przyjaciół i zaczyna czuć, tak, jakby się tam urodziła.

Ta książka, to opowieść o dziewczynce, mającej ogromną wyobraźnię i wrażliwość, o jej wzlotach i zawodach. Subtelna opowieść, pełna ciepła, poezji i piękna.

Lucy Maud Montgomery znana jest przede wszystkim jako matka Ani z Zielonego Wzgórza, tymczasem, lektura, ponowna lektura pierwszego tomu przygód Emilki, uświadomiła mi, że napisała też inne książki, równie dobre. No, nie uświadomiła – przypomniała. W tej powieści odnajdujemy fragment życia autorki, oddanie pod opiekę, bądź co bądź, obcych ludzi, wyrwanie z naturalnego środowiska, dyscyplinę, surowe zasady, ale mimo wszystko dużo miłości. Wprawdzie Emilka jest w nieco innej sytuacji, ona przed osieroceniem zaznała wielkiej miłości i akceptacji i była tego świadoma, nie jest typową sierotą, zagłodzoną, niekochaną, która łaknie ciepła, po długim okresie tułania. Jednak, czy Emilka nie ma powodów by się bać, że po tym ukochanym Tatusiu nic już nie będzie dobrze? Przekonuje się, że może być, inaczej, ale też dobrze.

Zapomniałam już, co będzie dalej, tym bardziej cieszę się na kolejne  dwa tomy, które mam nadzieję poczytać, nim te Święta przeminą… nim wezwie mnie obowiązek, np. rozliczanie Pitów krewnym i znajomym. Bo do kolejnej tury spotkań towarzyskich mam jeszcze trochę czasu.

Mam nadzieję, że też spędzacie te chwile przyjemnie, z miłymi osobami, wśród śmiechu, chociaż nie wszyscy… smutek nie opuszcza świata… czasami myślę, że smutek w Święta jest spotęgowany, boli bardziej… Niestety.