"Maybe Someday" - Colleen Hoover

Zaczął się ten tydzień ewidentnie romansowo. Postanowiłam kontynuować przygodę z historiami romansowymi, a że dodatkowo wyczytuję książki, które kupiłam przynajmniej w ubiegłym roku. Wzięłam się więc za Hoover, bo leżała ta książka koło łóżka, a rok 2017 był takim rokiem odkrywania Hoover, był takim rokiem,  gdy odkryłam radość czytania lekkich książek, żeby udawać się na wewnętrzną emigrację. Irena, oczywiście polecała, ale ona jest nieobiektywna, bo każdy wie, że ona jest pierwszą kapłanką z sekty Hoover. Opis z tyłu książki niewiele mi mówił, początek książki zaś każe przygotować się na dawkę muzyki. Mnie to przekonuje średnio, bo wolę sobie sama muzykę dobierać do tego co czytam. Jednak uznałam, że nie będę się uprzedzała.

Książka autorki powieści „Hopeless”.Bestseller „New York Timesa”.Drugie miejsce w plebiscycie Goodreads Choice Awards 2014 w kategorii Romans.
On, Ridge, gra na gitarze tak, że porusza każdego. Ale jego utworom brakuje jednego: tekstów. Gdy zauważa dziewczynę z sąsiedztwa śpiewającą do jego muzyki, postanawia ją bliżej poznać.Ona, Sydney, ma poukładane życie: studiuje, pracuje, jest w stabilnym związku. Wszystko to rozpada się na kawałki w ciągu kilku godzin.Wkrótce tych dwoje odkryje, że razem mogą stworzyć coś wyjątkowego. Dowiedzą się także, jak łatwo złamać czyjeś serce…
„Maybe Someday” to opowieść o ludziach rozdartych między „może kiedyś” a „właśnie teraz”, o emocjach ukrytych między słowami i o muzyce, którą czuje się całym ciałem.

Sydney w swoje urodziny traci wszystko. Dowiaduje się, że jej chłopak zdradza ją z jej przyjaciółką i współlokatorką, dawszy im po twarzy, jak stała, wybiega z domu, chce się wyprowadzić, ale zapomina o torebce, wtedy w sukurs przychodzi jej dalszy sąsiad, z którym od pewnego czasu nawiązała relację. Chłopak ma zwyczaj grywać na gitarze, siedząc na balkonie. Sydney lubi wychodzić i go słuchać. Od miłości do muzyki, zaczyna się ich znajomość. Ridge przygarnia Sydney, w zamian za to, że ona będzie pisała teksty do jego piosenek. Dla dziewczyny, która jest sama w mieście i została zdradzona przez dwie bliskie osoby, to jak los na loterii, tylko fortuna bywa przewrotna.

Mam bardzo ambiwalentne uczucia, jeżeli chodzi o tę powieść. Bardzo. Nie chodzi o to, że Ridge jest facetem idealnym, a autorka wykorzystuje jego defekt, by pokazać, jego super ekstra wrażliwość, obdarowuje go traumatycznym dzieciństwem, a wyposaża go w cechy, które sprawiają, że każda kobieta się zakocha, jest wrażliwy, jest superbohaterem, nie użala się nad sobą, przeciwnie, próbuje  pomagać każdemu. Jest idealnym chłopakiem, kocha, szanuje, chociaż w pewnym momencie i na tym wizerunku pojawia się rysa, tylko, że nie będzie bucem, który się odkochał i nie umie zerwać, ale jest wrażliwcem, który zakochał się w dwóch kobietach jednocześnie. I tak powinien dostać po pysku. Niezależnie od tego co się dzieje w związku, należy go zakończyć, zanim chociażby pożądliwie zacznie się patrzeć na drugą osobę. Dla mnie taki wątek, tak poprowadzony, zasadniczo sprawia, że facet przestaje być dla mnie cudowny, staje się bucem, który raz znowu się zakochał będąc, w rzekomo udanym związku. I tyle.

Sydney zaś jest taką lebiegą, dziewczyną, która owszem, umie dać po pysku, gdy trzeba, ale zasadniczo płacze z byle powodu, bo ją pocałował, bo przestał ją całować, bo przestał grać, bo zamrugał, bo przełknął ślinę… Tak kobiety płaczą, ale gdyby robiły to tak często, z takich powodów, musiałybyśmy nosić ze sobą worek z kroplówką i nawadniać organizm, bo groziłoby nam odwodnienie i OIOM.

Nie umiem się zdecydować, co przeważa, czy te wątki które mi się podobały, a więc niepełnosprawność, uwrażliwienie w tym temacie, ładny wątek muzyczny, czy te infantylne fragmenty, które jednak mi przeszkadzały. Chyba się nie zdecyduję!

Ocena: 5