Amor vincit omnia? Odsłona druga

Pora na drugą parę o której pragnę Wam opowiedzieć. Zapowiedziałam, że będzie to para współczesna. Wiem, wiem niektórzy byli sceptycznie nastawieni wobec tego pomysłu. Ale nie mogłam się powstrzymać. Dziś jest dla mnie wyjątkowy dzień, więc i para będzie wyjątkowa. Ciekawe ile osób mnie zakrzyczy, za ten wybór.

Nic na to nie poradzę uwielbiam Severusa Snape`a, po premierze tomu siódmego i finału ekranizacji książek autorstwa Rowling, świat nigdy nie będzie już taki sam. Skoro po tylu latach wciąż przeżywam jak ta podła kobieta potraktowała postać z największym potencjałem wciąż miotam avadą.

Lily i Severus

Wiem, że jestem nudna z tym Alanem i Severusem, że  to było bardzo prawdopodobne, że gdzieś on się pojawi, bo pojawia się zawsze. Chciałabym napisać, że mi przykro, ale nie jest mi przykro, bo uważam, że fakt iż tak emocjonuję się tą historią świadczy o tym, że została ona dobrze napisana, tak że wywarła na mnie wrażenie, które trwa i trwa.

Dlaczego tak często wracam myślami do tej historii? Ze skłonności do samoudręczenia! Nawet największe uczucie, ex lege nie ma zagwarantowanego happy endu. Od czego ów happy end zależy? W dużej mierze od szczęścia, James miał farta, zaś Severus był takim moim odpowiednikiem w świecie magii, oboje moglibyśmy być pewni jedynie: śmierci, podatków i pecha.

Według mnie to kolejna niesprawiedliwa historia książkowej miłości. Severus jest dzieckiem mroczny, zahukanym, pozbawionym ciepła. Gdy poznaje Lily i dowiaduje się, że Ona też jest „magiczna” znajduje jasny punkt swojego życia. Czy trzeba być dorosłym, dojrzałym, w pełni ukształtowanym, żeby pokochać?  To na pewno materiał na kolejną dyskusję, można się spierać, że Severus nie pokochał Lily przy pierwszym spotkaniu, że nawet w okresie dzieciństwa nie kochał koleżanki, a widział w niej pokrewną duszę, a przyjaźń z czasem może ewoluować w  miłość jaka łączy kobietę i mężczyznę. Dobrze! Więc uczucie Severusa poszło w stronę miłości, chociaż… do tego wrócimy, a co z Lily? Przyjaźniła się z Severusem, czy był to świadomy wybór, czy konieczność, to z nim mogła rozmawiać o czarach, magii i perspektywach w Hogwarcie. Za taką wersją wydarzeń mogłoby przemawiać to, że po przybyciu do Hogwartu i znalezieniu sobie grupki przyjaciół jej więź z Severusem osłabła, czy przyczyną były tylko niecne czyny Severusa? Na dwoje babka wróżyła. Do Hogwartu przychodzi się w wieku lat jedenastu, to głupi wiek, do mniej więcej piętnastego, a nawet szesnastego roku życia charakteryzuje się ogromną potrzebą akceptacji, dzieci chcą być częścią jakiejś paczki. Poświęcą wiele, aby nie narazić się na ostracyzm ze strony rówieśników. I przejawy tego zachowania mamy i u Lily i  u Severusa. Lily dostrzega sygnały, że zadawanie się z Severusem nie jest „trendy”, Severus zaś zabiegając o akceptację zbliża się do czarnej magii. W efekcie oboje oddalają się od siebie.

I wszystko zmierza ku najgorszemu. Severus staje się coraz mroczniejszy, przesuwa się bardziej w  stronę granicy, tego co powszechnie uznaje się za złe.

  A Lily dołączyła do hordy dziewuszek, które wybierają Lalusia który wkurza je najbardziej na świecie. Owszem, żadne rozwiązanie nie byłoby oryginalne. Ale Lily powinna być z Severusem. Jestem przekonana, że gdyby Voldemort nie wpadł do nich pewnej pięknej Nocy Duchów z wizytą,  to małżeństwo Lily i Jamesa by nie przetrwało. Muszę w to wierzyć jeśli chcę żyć w przekonaniu, że każdemu człowiekowi przeznaczona jest jedna połówka, taka tylko jego.

 Lily była miłością Severusa, więc muszę wierzyć, że ona się po prostu nie połapała w tym wszystkim z powodu młodego wieku i braku doświadczenia.

Każdy popełnia błędy. Snape za swój błąd zapłacił skopanym życiem. Skopanym, absolutnie po całości. Jest chyba jedynym bohaterem w całej sadze o Potterze, który wzbudza we mnie żal, tak bezgraniczny, jego życie było pasmem nieszczęść. Nieszczęśliwe dzieciństwo, trauma lat szkolnych, utrata kobiety którą kochał ze świadomością, że przyczynił się do tego. Następnie rola podwójnego agenta, ochranianie syna Lily i człowieka który mu ją odebrał. Traumatyczne zabicie Albusa, które sprawiło, że przez ogół został uznany za zdrajcę i tchórza. Wreszcie śmierć. Tyle, że na chwilę przed zejściem mógł spojrzeć w oczy Harrego, które były identyczne z oczami tej, którą kochał przez całe życie.

Ta historia jest zaprzeczeniem mojej tezy. Miłość nie zwycięża wszystkiego. Nie sama. Niektórych błędów nie jesteśmy w stanie naprawić. Później musimy żyć z poczuciem zawalenia fundamentalnej sprawy w naszym życiu. Pozostaje gorycz i samoudręczenie.

Dlatego tak silne uczucia wzbudza we mnie rozdział poświęcony wspomnieniom Severusa, owo słynne już always sprawia,, ze zalewam się łzami, sama melodia z soundtracku przyprawia mnie o gęsią skórkę. I nadzieję, że jednak chociaż raz uda mi się czegoś nie zepsuć. Nadzieja, niby, zawieść nie może, ale jest też, z definicji, moją matką.

Wybrałam kolejną historie bez happy endu. W przyszłym tygodniu obiecuję, postaram się o coś bardziej optymistycznego. Nic nie poradzę, że urodziny będące dowodem przemijania działają na mnie depresyjnie… Strzelce podobno tak mają… bo świadomość tego, że to zawsze dzień i rok bliżej do KOŃCA, poprawiają mi nastrój, ale dla NORMALNEGO człowieka, to też podobno przygnębiające. Nie rozumiem dlaczego…

I tu garść moich pytań. Czy Wy też tak emocjonowaliście się wspomnieniem Severusa? Może dla Was, cały ten post to stek egzaltowanych głupstw? Czy sądzicie, że Lily dobrze wybrała? A może ona jako jedyna mogła odmienić losy czarodziejskiego świata. Ona jedyna mogła zmienić charakter Severusa? Co o tym wszystkim sądzicie?