Pierwszy raz w tym roku

Pierwsza środa Nowego Roku. A ja nadal kontynuuję moje miłosne wywody. Wprawdzie ostatnio z romansami mi nie podłodze, ale to musi się zmieni. Haftując przypomniałam sobie świetny polski serial „Noce i dnie”, który jest dowodem, że kiedyś w Polsce kręcono naprawdę dobre adaptacje książek. Książkę znam i bardzo cenie, a serial  zajmuje szczególne miejsce w moim sercu. Za moich czasów ta książka nie była w kanonie lektur szkolnych, ale przeczytałam ją jeszcze w gimnazjum. I chociaż jest typową książką opowiadającą o życiu pod zaborami, ze sporą dawką martyrologii, to odłączając nawet części dydaktyczne, to po prostu bardzo dobra powieść, którą w tym miejscu polecam.

Barbara i Bogumił Niechcicowie.

Jedna z ciekawszych par w polskiej literaturze. On ideał faceta, ona – najbardziej irytująca kobieta. Życie z taką Barbarą(świetnie zagraną przez Jadwigę Barańską) to jeden wielki horror, a Bogumił jest u bram nieba, tylko dlatego, że ona jest obok. Czy to nie jest prawdziwa miłość? Chociaż rodząca się w bólach?

Barbara to taka nasza Scarlett O`Hara, jako panienka ma spore powodzenie, zakochuje się – wszystko wskazuje na to, że z wzajemnością – w Józefie Tolibowskim, który dla niej brodzi w stawie, aby narwać jej nenufarów, która to scena jest już na stałe obecna w katalogu każdej romantyczki. Niestety Barbara nie jest zamożna, a Tolibowski żeni się z panną posażną. Serce Barbary, a przede wszystkim jej duma są złamane. Prawdopodobnie to duma pcha ją w małżeństwo z prostym, również niezamożnym Bogumiłem. Bogumił jest niemalże chłopem, jego zainteresowania koncentrują się wokół uprawy roli, do pieniędzy nie przykłada wagi. Dla Barbary to mezalians, ale woli Bogumiła niż staropanieństwo. Nie może znieść, że ktoś będzie na nią patrzał z politowaniem. Wychodzi za mąż za Bogumiła i razem z nim przenosi się na zapadłą wieś.

Książka opowiada o codziennym życiu, troskach, małych radościach. Nie chcę się skupiać na fabule powieści, bo to powieść rzeka, chyba każde z Nas w tej powieści znajdzie cząstkę siebie.

Mi najbardziej się rozchodzi o parę bohaterów. .. Strasznie mi żal Bogumiła. Kocha on tą Basię, miłością wierną i cierpliwą, w miarę możliwości pragnie jej nieba przychylić, ale zawsze dostaje po głowie, wodospad pretensji i żalów jakie na niego spadają, normalnego i przeciętnego człowieka przyprawiłyby o silną depresję. Tymczasem Bogumił nic! Raz się potyka, w mojej opinii nie rozgrzesza go postawa żony, ale między Bogiem a prawdą trudno mu się dziwić. Chciałabym wierzyć, że Bogumił był pewny miłości żony, bo odejście z tego świata ze świadomością bycia niekochanym jest bardzo smutne. Zastanawiam się czy Bogumił w dzisiejszych czasach zostawiłby Barbarę, czy rozwiódłby się z nią licząc że pojmie co straciła?  Barbara bowiem dostrzega dopiero zalety  jakiegoś stanu rzeczy gdy ten się zmieni.

Barbara…  kto nie ma w uszach jej filmowego okrzyku „Bogumił”, jak już pisałam, jest okropnie irytująca. Nie może się wiecznie zdecydować, wiecznie płacze za księżycem, wydaje jej się że cały świat zmówił się, aby uczynić ją nieszczęśliwą, że byłaby szczęśliwa, tylko… no właśnie, nie dostrzega, że głównym problemem jest jej podejście. Pielęgnuje miłość do Tolibowskiego niczym relikwie, wciąż rozważa, jak bardzo byłaby szczęśliwa przy jego boku, wybudowała sobie piękny pomnik tej nieszczęśliwej miłości, pomnik idealnego bohatera romantycznego, pomnik z barokowymi ozdobami, ale pusty w środku.

Strasznie mnie irytują takie kobiety, które nie wiedzą czego chcą i zawsze znajdą powód, aby narzekać, może dlatego, że nasze wady denerwują nas u innych :P

Jeśli Barbara uświadomiła sobie jaki skarb miała pod dachem, to po odejściu Bogumiła, co bardzo dla niej typowe. I bardzo mnie to wkurza..