„Chamstwu w życiu należy się przeciwstawiać z siłom i godnościom osobistom”

Znowu marudzę. A dlaczego? Już odpowiadam.

Pracuje ze mną Pan w bardzo średnim wieku, bardziej starszy niż młodszy. Jest bardzo szarmancki, Gdy któraś z nauczycielek wchodzi do pokoju, On wstaje, witając się z kobietą całuje w rękę i pomaga zdjąć okrycie, odwieszając do szafy. Wróciłam do domu i opowiadałam o tym Mamie i złapałam się na tym że mówię o tym jakby to było coś niezwykłego. Bo jest, jest to zjawisko niezwykle rzadkie. Mówi się, że człowiek szybko przyzwyczaja się do dobrego, okazało się że do złego też się przyzwyczajamy, również szybko i coś co kiedyś było objawem złego wychowania dziś jest normalne.

Powiecie – świat idzie do przodu, nie sposób kultywować wszystkich zwyczajów. Inni powiedzą, feministki same tego chciały.

Wkurza mnie definicja feministki, w wydaniu niektórych ludzi. Wiele kobiet deklaruje że są feministkami do momentu gdy poznają faceta, wtedy wprost przyznają – już nie jestem. Czy feministka to kobieta samotna? Która „feminizmem” maskuje gorycz samotności? Przecież to paranoja. Wbrew Opinom niektórych moich znajomych nie jestem feministką. Uważam, że równouprawnienie kobiet i mężczyzn, takie doskonale i stuprocentowe jest utopią. Ja chcę aby uznawano mnie, mimo mojej płci, za pełnoprawnego człowieka, nie za idiotkę. Owszem rzucam anty-męskimi tekstami, ale jest to mój sposób bycia i często forma żartu.

Natomiast irytuje mnie, zwłaszcza jedna koleżanka, która chyba nie zna definicji feminizmu i zawzięcie deklarowała że jest feministką. Oczywiście – do czasu. Dlatego ja nie krzyczę, gdy mężczyzna przepuści mnie w drzwiach, ustąpi miejsca, czy ośmieli się pocałować mnie w rękę. Doceniam mężczyzn, którzy są dobrze wychowani, wiedzą kiedy kobietę puścić przodem, a kiedy to mężczyzna powinien iść pierwszy. U których te zachowania wynikają z wychowania a nie ślepego stosowania reguły „panie przodem”. Niestety na palcach jednej ręki mogę policzyć mężczyzn, którzy schodząc po schodach idą pierwsi.

Dla pokolenia moich rodziców pewne zachowania były oczywiste, mój Tata chyba nigdy nie zaklął w obecności Mamy, ani innej kobiety(inna sprawa, że On prawie nigdy nie przeklina), podobno są społeczeństwa, w których nie do pojęcia jest użycie wulgaryzmu w obecności kobiety. Szanujący się mężczyzna nie będzie rozmawiał z kobietą siedząc, gdy ona stoi, nie usiądzie, nim ona nie zajmie miejsca. A pozdrawiając kogoś na ulicy wyjmie ręce z kieszeni i uniesie czapkę, lub przy obecnej pogodzie, chociaż wykona gest markujący unoszenie nakrycia głowy.

A tymczasem chamstwo się szerzy,  sama nie jestem idealna, ale zapowiadam poprawę. Nie wiem czy nie walczę po przegranej stronie, bo ciężko  mi uwierzyć że wrócimy jeszcze do czasów kultury, zamiast gnać ku całkowitej degrengoladzie. Czy moja Siostrzenica młodsza ode mnie zaledwie o jedenaście lat, będzie rozumiała zachowanie swoich Dziadków a moich Rodziców, skoro już tak afirmowane przeze mnie postawy, przez moją Siostrę są uważane za przejaw sztuczności.

Dla mnie te zachowania nie są sztuczne, są przejawem szacunku dla drugiego człowieka, a okazywanie szacunku drugiemu człowiekowi, chyba wciąż jest zaletą. Nikt mi nie wmówi że pisanie smsów czy uporczywe wpatrywanie się w ekranik telefonu podczas rozmowy z drugą osobą są przejawem tego szacunku. Są objawem lekceważenia, takim samym jak trzymanie rąk w kieszeni, czy dmuchanie balonów z gumy do żucia. Czy takie zachowanie przystoi osobom kulturalnym? Nie…

A to jest normalne. Urodziłam się w dwudziestym wieku, moje dzieciństwo upłynęło wśród ludzi którzy kultywowali zasady, dziś uznawane za anachroniczne, a ja nie mogę się z tym pogodzić. Dlatego tak zareagowałam na sobotni incydent. Zdziwiło mnie coś co nie powinno mnie dziwić, a coś co powinno oburzać, jest dla mnie normalne.

Dlatego postanawiam, biorąc za motto słowa ze skeczu o Jasiu i Majstrze „Chamstwu w życiu należy się przeciwstawiać z siłom i godnościom osobistom”