"Sekretny język kwiatów" - Vanessa Diffenbaugh

Jak nauczyć się porozumienia i miłości? Victoria spędziła młodość w rodzinach zastępczych i domach dziecka. Aspołeczna. Porywcza. Małomówna. Bezczelna – oto, co zapisywano w raportach. Ale jest bardzo wrażliwa i kocha kwiaty. Nieufna, porozumiewa się z otoczeniem za pomocą języka roślin. Poznała go dzięki Elisabeth, jednej ze swych przybranych matek. Nieprzystosowana i zła na cały świat, napotkanym ludziom najchętniej dawałaby bukiet nagietków, oznaczający żal, lub osty, sygnalizujące mizantropię.
Osiemnastoletnia Victoria zaczyna teraz dorosłe życie. Chce być florystką i dostaje pracę w kwiaciarni, gdzie przygotowuje bukiety o specjalnym znaczeniu, pomagające klientom w wyrażaniu wielu dobrych uczuć. Sama jednak nie chce o nich słyszeć, nie wierzy w nie, nie rozumie. Gdy spotyka Granta, który również zna język kwiatów w dziewczynie rozkwitają wcześniej nieznane uczucia. „Sekretny język kwiatów” jest pasjonującą opowieścią o odkrywaniu prawdziwych sensów, znaczeń i intencji, odbieranych inaczej przez każdego z nas. I o tym wspólnym, najintymniejszym obszarze porozumiewania się, możliwym, gdy w grę wchodzi to jedno jedyne, najpiękniejsze uczucie. Vanessa Diffenbauch podarowała nam prawdziwy skarb: bukiet z paproci (szczerość), mimozy (wrażliwość), dzięgiela (inspiracja), portulaki (wyznanie miłości) i dzwonów irlandzkich (szczęście).

Praca na milion etatów nie sprzyja czytaniu. Dodatkowo przyplątało się do mnie przeziębienie, a to już całkiem eliminuje mnie z rynku czytelniczego… mój organizm walczy, więc stara się przejść w stan uśpienia przy każdej okazji. A jednak znalazłam książkę, która z tego marazmu mnie wyrwała. Nie dał rady uczynić tego Mann, ale książka o której Wam napiszę… szczególna… przezwycięży senność i Was porwie.

Victoria całe życie błąkała się po rodzinach zastępczych. Nie zna stałości, zna tylko odrzucenie i brak stabilizacji. Raz jeden była blisko adopcji… poznajemy ją gdy kończy osiemnaście lat i musi rozpocząć samodzielne życie. Bez pieniędzy, bez wsparcia, bez perspektyw. Co najgorsze, nikt nie wierzy, że się jej uda. Victoria posiada szczególną umiejętność, rozumie język kwiatów. Potrafi bukietem powiedzieć to, czego klient potrzebuje. Chociaż w kontaktach osobistych jest oschła i zimna, co wynika z trudnego dzieciństwa, pracując przy kwiatach zmienia się. Na swej drodze spotyka chłopaka, mężczyznę, który tak jak ona kocha kwiaty i je rozumie. Wbrew rozsądkowi, przyrzeczeniom danym sobie zaczyna się coś nowego. Tylko, że Victoria tyle razy przeżywała otwarcie nowego rozdziału, że nie chce mieć nadziei, nie chce sobie nic obiecywać i w nic angażować. Bo po co, skoro i tak to wszystko runie.

O „Sekretnym języku kwiatów”, było głośno dawno temu. Mnie moda na tę książkę ominęła i kupiłam ją stosunkowo niedawno po szaleńczo promocyjnej cenie. Jest pięknie wydana, a zieleń z okładki uwodzi i czaruje. Kocham taki kolor. No, ale ta książka nie jest o kolorach, ale o kwiatach. Autorka używa kwiatów jako pretekstu, aby opowiedzieć o problemach w nawiązywaniu relacji.

Victoria… jest jak kaktus, wyewoluowała, obrosła w kolce, nauczyła się żyć w ekstremalnych warunkach. Sadzę, chociaż o tym w książce nie ma słowa, że kiedyś była dzieckiem czekającym na miłość, pełnym nadziei. Wydaje mi się, że każdy z Nas ma w sobie taką iskierkę, która często gaśnie, niknie, pod wpływem przeżyć. Victoria nie umie kochać, nie nauczono jej życia w rodzinie, w harmonijnym społeczeństwie… nie nauczono jej potrzeby miłości, jednak pewne instynkty wciąż w niej się tlą.

Pomimo własnego, wewnętrznego wypalenia Victoria ma talent, dzięki któremu pomaga ludziom. Jej język, to język kwiatów, wśród nich czuje się względnie bezpieczna, bo w sercu ciągle nosi zadrę.

Ta książka jest niezwykła… napisana w interesujący sposób, zmusza do przemyśleń i intryguje. Tak naprawdę ja ciągle ją przegryzam, myślę o bohaterce, o jej życiu o jej szansie…