"Melanżeria" - Anna Klara Majewska [ gorzka opowieść o życiu]

Czy książka o tytule Melanżeria może być wielka? Tytuł sugeruje opowieść o młodych, pięknych i bogatych, którzy przepijają fortunę, nigdy nie schodzą z bani i korzystają z życia pełną piersią i obolałą wątrobą. Chciałam komedii w stylu Przyjaciół, chciałam lekkiego powieścidła w którym odnajdę sens moich ostatnich, imprezowych wakacji. Nie odnalazłam, dzięki Bogu, a książka okazała się… naprawdę mocnym przeżyciem. Nie chcę rozwlekać wstępu, szczerze, chociaż od półtorej godziny układam w głowie co napisać, jeszcze nie wiem. Pójdę na żywioł.

Nowa powieść Anny Klary Majewskiej, autorki między innymi bestsellerowego „Roku na Majorce” i „Powrotu na Majorkę”.
Wciągające studium relacji przyjaciół, w których pozornie beztroskie i frywolne życie wkrada się tragedia. Osadzona w Warszawie, w środowisku modnych klubów, branży modowej, ludzi bogatych, wpływowych, ale niekoniecznie spełnionych czy szczęśliwych, historia wieloletniej przyjaźni młodej kobiety i jej homoseksualnego przyjaciela.

Melanżeria zaczyna się opowieścią o trzech różnych osobach. Jest Iza, pochodząca z Białegostoku, która marzy o lepszym świecie, chce się wyrwać z szarzyzny miasta, gdzie wschodnie wpływy są synonimem zacofania. Jest Anita, dziecko, które ma wszystko i uważa, że na wszystko zasługuje, która ma pazury, by to co wymarzyła zdobyć. Jest Tomek, który pochodzi z nieźle sytuowanej rodziny, a jednak czuje, że jest inny. Ucieka do Włoch, a później wraca do Polski i żyje ponad stan i używa życia.  Drogi tej trójki spotykają się w Warszawie w latach dziewięćdziesiątych, transformacja ustrojowa, nowe nieograniczone możliwości. Świat należy do nich. I chociaż każde z nich jest tak różne od pozostałych, to w jakiś sposób ta relacja się zacieśnia i przeradza w pewien rodzaj symbiozy. Żyją, jak królowie życia. Imprezy, narkotyki, luksusowe hotele, ekskluzywne wyjazdy. Mają życie jak w serialu. Tylko, że za wszystko w życiu trzeba zapłacić i niepostrzeżenie ta bajka zamienia się w prozę życia. Paskudną, odrażającą. Jakby życie chciało odpłacić im proporcjonalnie, za super dotychczasowe życie, dając w kość.

Nie mogę odnieść się do moich wspomnień z lat dziewięćdziesiątych, bo na mojej prowincji grałam w gumę i emocjonowałam się nowym odcinkiem Czarodziejki z księżyca, ale pewne rzeczy są powszechnie znane. My zachłysnęliśmy się gorbaczówką(aluzja do kabaretu Tey), to właśnie opowieść o takich ludziach, którzy uznali, że nowa rzeczywistość daje im niemalże nieograniczone możliwości, że są panami życia, że są nieśmiertelni a błędy nie mają konsekwencji. Cudownie napisana jest postać Izy, sądzę że wciąż są takie szare dziewczyny, z szarych mieścin, które ciągną do stolicy, pełne ideałów i marzeń, po kolei odrzucają zbędne balasty i okazuje się, że przeobrażają się nie do poznania. Tylko później, odrzuciwszy istotę swego człowieczeństwa, zostaje tak jakby pusty szkielet. Jako kontrapunkt mamy Anitę, która jest wyrachowana, prędko dławi ewentualne wyrzuty sumienia i zawsze spada na cztery łapy. Zupełnie wyjątkową postacią jest Tomek, niby niebieski ptak, który jak Ikar wznosi się coraz wyżej, aż w końcu…

Gorzka jest ta lektura, refleksyjna. Taka bardzo dobra, pomimo, że nie ma jakiejś oszałamiającej objętości, to jednak daje do myślenia i naprawdę rusza.  Jedyne co mogę jej zarzucić, to, to, że jest taka krótka. Tylko tyle.

Książka recenzowana dla portalu Duże Ka