"Jak oddech" - Małgorzata Warda

Jasmin i Staszek obiecali sobie jeszcze w dzieciństwie, że kiedyś się pobiorą. Jako nastolatki zostali parą, a po ukończeniu szkoły średniej, postanowili razem zamieszkać. Kilka dni później Staszek znika... 
Pełna ciepła opowieść o miłości i przyjaźni zmienia się w mroczną historię, w której przeczucia i świat pozamaterialny okazują się równie ważne, jak codzienność. Policja, rodzina i Jasmin – wszyscy szukają Staszka na swój własny sposób. Policja porusza się podrzuconym jej tropem: wstrząsającą fotografią chłopaka. Rodzina Staszka szuka odpowiedzi w przeszłości i zdarzeniach mogących mieć wpływ na zniknięcie. Natomiast Jasmin dociera o wiele dalej niż do rozwikłania tajemnicy. Otwiera się przed nią świat, w którym wszystko jest możliwe, gdzie czas można dowolnie naginać, a miłość nie ma końca. 

 Do tej pory znałam Małgorzatę Wardę z jednej książki „Dziewczynki która widziała zbyt wiele”. Gdy zobaczyłam okładkę nowej książki dech mi zaparło. Z zachwytu. Sama ta okładka wzbudzała wiele uczuć, wśród których przeważał niepokój.

„Dziewczynka która widziała zbyt wiele” mnie niezwykle poruszyła. Zanim wzięłam się za lekturę „Jak oddech” czytałam wiele recenzji, które obiecywały wielkie emocje, wielkie wzruszenia. Założyłam, że większość tych tekstów była przesadzona. Nie wierzyłam, że można TAK przeżywać taką książkę. Okazuje się, że stara jestem, ale mało jeszcze wiem.

Jasmin i Staszek od powijaków są nierozłączni. Ich matki się przyjaźnią, obie mają za sobą wspólne doświadczenia, sieroce dzieciństwo i patologię rodzin zastępczych. Tylko, że obie wybrały inny drogę, co widać po dzieciństwie Staszka i Jasminy.  Te różnice nie przeszkadzają dzieciom, wręcz przeciwnie, wszystko zdaje się idealnie uzupełniać. Między dziećmi tworzy się coraz to trwalsza nic przyjaźni. Przyjaźń przekształca się w miłość do tego stopnia, ze Staszek i Jasmina chcą być razem. Już zawsze. Ale Staszek, pewnego dnia wychodzi z domu i ślad po nim znika… nie do końca jednak bo ktoś wysyła, po zniknięciu chłopaka, bardzo niepokojące zdjęcia. Zdjęcia które odbierają sen i każą wymyślać najgorsze scenariusze.

Jasmin rozpoczyna poszukiwania chłopca i nie zawaha się przed szukaniem pomocy u jasnowidzów, aby tylko odnaleźć Staszka.

Małgorzata Warda znowu udowodniła, że jest wirtuozem słowa. Za pomocą obrazów, trafnych retrospekcji potrafi wzbudzić w czytelniku całą gamę uczuć. „Jak oddech” to książka, która po prostu porusza. Nie da się jej odłożyć, a po ostatniej kropce nie jest łatwo się pozbierać. Lubię takie książki, które dosłownie masakrują, chociaż czytanie nie jest łatwe, wręcz obciąża psychikę, męczy, ale w pozytywnym sensie.

Wtedy czuję, że literatura, zwłaszcza ta najlepszego sortu wywiera wpływ na moje życie i na moją dusze. Że nie jest to kolejne miałkie czytadło, o którym za godzinę zapomnę. „Jak oddech” jest książka, której tak łatwo się z głowy nie wyrzuci.

Dlatego jak najgoręcej polecam.

Nie mogę sobie teraz miejsca znaleźć po tej książce… że nie wspomnę o tym, że żadne słowa moich emocji chyba nie oddadzą. Idę upolować jakąś czekoladę