"Pieśń o poranku" - Paullina Simons

"Pieśń o poranku" to niezapomniana opowieść o więziach, które nas łącza i pożądaniu, które

nas rozdziela.

Larissa Stark ma cudownego męża, piękne dzieci i dom, który uwielbia. Ale czasami, gdy posiada się wszystko, przestaje to wystarczać. Przypadkowe spotkanie z młodszym nieznajomym mężczyzną odmienia jej idylliczne życie. Larissa zadaje sobie pytanie, czy to, w co do tej pory wierzyła, jest prawdą oraz zastanawia się nad tym, co wydawało się nie do pomyślenia. Ale jeśli odważy się na niemożliwy krok, czym stanie się jej życie? Obojętnie jakiego dokona wyboru, ktoś zostanie zdradzony...

"Po części kryminał, po części romans, po części dramat rodzinny – jednym słowem idealna książka." - Daily Mail

"W jednej chwili będziecie wypłakiwać sobie oczy, a w następnej śmiać się przez łzy... Czytajcie i płaczcie... - dosłownie." - COMPANY

 Paulinę Simons znam dzięki jej najsłynniejszej powieści  „Jeździec miedziany” swego czasu zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Czytałam ją z wypiekami na twarzy, nie mogłam się oderwać.

Po „Pieśni  o poranku” również spodziewałam się lekkiej i przyjemnej historii miłosnej. Historii o miłości, z problemami, ale lekkiej, poruszającej. Tymczasem autorka wali z grubej rury.

Larissa ma życie jak z żurnala, jest dobrze sytuowana, ma zaradnego męża, który dobrze zarabia. Ma trójkę zdrowych, udanych dzieci. Stać ją na realizowanie pasji, nie musi pracować. Zajmuje się domem i spędza czas jak tylko chce. Tylko, że przypadkowe spotkanie, najpierw jedno, później następne sprawiają, że chce więcej. Kobieta uświadamia sobie jałowość własnej egzystencji o wdaje się w romans z chłopakiem, który mógłby być jej synem.

Do tych zdań sprowadza się fabuła tej książki. Akcji tam wiele nie znajdziecie. Będzie, za to sporo dylematów. Autorka tworzy bardzo specyficzną bohaterkę, taką której nie da się lubić. Larissa jest irytująca, wkurza. Jest klasycznym przykładem „w głowie od dobrobytu się poprzewracało”. Bo ona ma wszystko, na dodatek nie spadło jej to z nieba. Był okres gdy z mężem się borykali z biedą, Larissa zna więc cenę luksusu. A jednak podejmuje ryzykowną grę. Magnetyzm Kaia jest  bezdyskusyjny, uwodzi większość klientek, jest sprzedawcą w sklepie z drogimi autami, więc to jakby część jego pracy, ale stosunki z Larissą wykraczają zdecydowanie dalej, niż zwykłe handlowe stosunki. Pomiędzy nim a Larissą nawiązuje się bliska relacja, bliska do tego stopnia, że Larissa bez swojego kochanka(przypomnijmy, ona ma czterdzieści on circa dwadzieścia) jest jak na narkotycznym głodzie. Wykonuje domowe prace myśląc o Kai`u, kocha się ze swym mężem(aby ten nie nabrał podejrzeń) z ciałem Kai`a przed oczami. Prowadzi podwójne życie, z pozoru wszystko jest w najlepszym porządku, ale w istocie, wywróciła wszystko do góry nogami.

Próbowałam, ale nie mogę wykrzesać współczucia dla Larissy, dla mnie jest bezmyślną babą, która dla zachcianki rujnuje życie swojej rodziny. Porzuca rodzinę z dnia na dzień, znika bez śladu, jakby nie interesowało ją co będą przeżywali. Dlaczego? Bo jej kochanek nie chce aby z jego lóżka wracała do męża.  Dla Larissy to kwintesencja miłości, jak nastolatka wierzy że ten wielki płomień będzie trwał wieczność, nigdy się nie wypali. Larissa nie pyta co będzie dalej, liczą się jej pragnienia, jej chcice, reszta świata ma się do niej dostosować. Po prostu egocentryczna baba.

"Pieśń o poranku" w towarzystwie zblendowanych truskawek :)

Pomimo irytującej głównej bohaterki książka niesamowicie mnie wciągnęła i zaangażowała emocjonalnie. To nie jest książka na jedno popołudnie, nie tylko przez objętość. Za sprawą ogromnego ładunku emocjonalnego czyta się ją powoli, bowiem nagromadzono w niej sporo wątków. To nie tylko opowieść o kobiecie która nie wie co ze sobą zrobić. Jej problemom towarzyszą dramaty osób z najbliższego otoczenia. Chociażby przyjaciółka Larissy – Che, która przebywa w Manilii i rozpaczliwie chce zajść w ciążę, dźwigając z poczuciem winy bagaż przeszłości.

To nie jest książka po przeczytaniu której wraca się, ot tak, do rzeczywistości. Kolejny raz Paullina Simons udowodniła, że potrafi czytelnika porwać wywołać w nim silne emocje, że potrafi stworzyć niezwykłych bohaterów, którzy nie są odrealnieni, których się darzy, albo szczerą sympatią, albo zgrzyta się zębami nad ich charakterem.

Bardzo polecam!