"Ciotka Zgryzotka" - Małgorzata Musierowicz [ nihil novi sub sole ]

Są w naszym życiu chwile, w których nie wiemy dlaczego podejmujemy taką, a nie inną decyzję. Na ten przykład, ja nie wiem, dlaczego kupuję kolejne tomy Jeżycjady, chociaż od kilku tomów, więcej mam słów krytyki, niż zachwytu. Nie chcę przecież wracać do oceniających, moralizujących Borejków z ironiczną Milą na czele, a jednak siłą rozpędu, zamawiam kolejne tomy. Ciotkę Zgryzotkę kupiłam w przedsprzedaży i dostałam niemalże od ręki, bardzo przydało mi się przeto niespodziewane wolne w pracy. Jak wstałam dziś, książka czekała w kuchni, gdyż kurier ledwo pięć minut temu ją dostarczył. Zaczęłam czytać, a że Musierowicz czyta się szybko, to na gorąco spieszę, by donieść o mych wrażeniach. Pozwólcie, ze ułożę je sobie na bieżąco.

Któż jest Ciotką Zgryzotką? Czy tylko Ida?
I co słychać w rodzinie Borejków? Czy nadal jest w tym samym składzie? A może nawet się powiększyła?
Kolejny tom niezawodnej „Jeżycjady”- jak zawsze dowcipny, wzruszający i ciekawy – rozśmiesza, podnosi na duchu i skłania do myślenia.
A przede wszystkim sprawia, że chce się radośnie żyć - pomimo wszelkich zgryzot!

Borejkowie chyba definitywnie przenieśli się na wieś. W mieszkaniu na Roosvelta ostał się Ignacy Grzegorz z małżonką Agnieszką, która spodziewa się dziecka i dogląda pracowicie remontu, malując freski, konkurujące z tymi sykstyńskimi, chociaż w nieco mniej sakralnej tematyce. Józinek przygotowuje się do ślubu, Ida remontuje swoją chaupkę, którą synowa dała jej w prezencie, a ucieka do niej najmłodsza latorośl Górskich, czyli Nora. To ona będzie centrum tej części, chociaż autorka, chyba postanowiła definitywnie zamknąć usta krytykom, którzy zarzucali jej, że porzuciła barwnych bohaterów, więc wspomina ich tak w sumie z czapy, bo na weselu swojskim i wiejskim, rodem z Wyspiańskiego, obejrzymy korowód gości, których nie widzieliśmy na weselu Tygryska, ale u Józinka się zjawili. Niektórych nie widzieliśmy od kilkunastu lat, ale na weselu syna Idy się pojawiają. Wesele też będzie organizowane w ostatnich dniach, bez ładu i składu, ale i tak zachwyci wszystkich. Będzie jesiennie i w sumie możemy zakrzyknąć nihil novi. Nie ma chyba wątku, który mnie zaskoczył, który był jakoś nowatorsko poprowadzony.

Znów mamy dowód, że autorka po napisaniu nie przykłada wagi do wcześniejszych opisów, bo znów nie ustrzegła się pomyłek(tym razem okazuje się, ze Bernard wywiózł suknię Laury do Lublina, nie do Zamościa, ale pewnie z dalekiego Poznania, to jedno i to samo). Jednak nie te pomyłki są najgorsze, bo przecież nikt nie jest encyklopedią, robotem, bardziej przeszkadza mi miałkość i wtórność powieści. Znowu mamy ten sam, identyczny schemat, znowu mamy młodocianą postać ze specyficznym charakterem, która stoi u bram swojej młodości i wielkiej miłości na całe życie. Najwyraźniej u Musierowicz, trzeba się zakochać mając maksymalnie 18 lat, bo inaczej to już nowomodne dziwactwo. Borejkowo nadal kryształowo przejrzyści, bez ikry, bo wycięci według tego samego schematu a ich świat skupiony na krwi Borejków bo autorka zapomniała, że chociażby Grześ ma córkę i jest już dziadkiem, bo o Rojkównie sobie łaskawie i skromnie przypomniała, tak jak o Żakach i o przyjaciółce Mili i Ignacego Loni, która wyskakuje jak Filip z konopii, ale dała Mili zakładkę z latareczką, która przydaje się przy awariach prądu, więc zasłużyła, by na wesele przybyć.

I chociaż Musierowicz opisuje piękną jesień, to zasadniczo całość jest mdłe, nie ma prawie tego humoru, bo jednak wątek z gotowaniem kurczaka, jest jak echo przeszłości, echo humoru i lekkości. Reszta tej książki po prostu nie zapada w pamięć. Wszystko jest niejakie i schematyczne, znowu ci mieszkańcy wsi, z gwarą i ciasnymi horyzontami, ale plus za coraz bardziej rozbudowany wątek zwierzęcy. Moim zdaniem ta część jest słabsza niż dwie poprzednie, już chyba McDusia podobała m się bardziej.

Podobno książka trzyma w napięciu, może w zamierzeniu, ale z wykonaniem jest raczej kiepsko, mnie tam w niczym nie trzymała, żaden wątek mnie nie wciągnął tak, żebym nawet zbliżyła paznokieć do zębów. Żaden. To wszystko naprawdę już było. I dom Florków z gumy, wesele na ostatnią chwilę, perturbacje u Róży, no dosłownie wszystko.

Po prostu nic nowego. A i ma być nowy tom. Cóż, nikt o zdrowych zmysłach nie zarzyna kury, która znosi złote jajka.