"Opium w rosole" - Małgorzata Musierowicz

Homer Jeżyc!!! Jeszcze po stuleciach czytelnicy będą się mogli z tej książki dowiedzieć, co pod panowaniem Jaruzelskiego ludzie na Jeżycach przeżywali, jak mieszkali, w co się ubierali, a nawet, co jedli. Tak właśnie powstają największe postaci literatury i teatru. Ale trzeba wyjątkowych dyspozycji, żeby takie przeniknięcie obserwacji życiowych w tkankę literacką bez żadnego filtra mogło się dokonać. & zbigniew Raszewski Listy do Małgorzaty Musierowicz& Opium w rosole otrzymało nagrodę & Orle Pióro tygodnika & Płomyk w 1985 roku.

Pierwszy kontakt z Jeżycjadą miałam właśnie poprzez „Opium w rosole”, moje pokolenie, w podręczniku do języka polskiego miało fragment tej powieści. Fragment z Aurelią, która usypia z pieskiem-maskotką, a w oddali słychać przelatujący samolot. Dlatego lata mijają a ja do „Opium” mam bardzo sentymentalne podejście. Tym bardziej, że jest to naprawdę piękna, poruszająca książka.

Akcja powieści dzieje się we wczesnych latach osiemdziesiątych. Jak wtedy było? Ja znam tylko z opowieści. Czas bezdyskusyjnie jest ponury, cenzura, wojsko, milicja, zwolnienia, wśród tej politycznej sadzawki przycupnęło normalne życie. Na poznańskich Jeżycach toczy się powolutku do przodu. Do profesora Dmuchawca, wielkiego autorytetu poznańskiej młodzieży wprowadziła się wnuczka Janka, zwana Kreską. Rodzice Janki zniknęli, tak jak Ignacy Borejko, dopiero później dowiemy się, że byli w więzieniu. Profesor jest chory, właściwie żegna się z życiem(ach autorka nie przewidziała, że pochowa go dopiero trzy dekady później), został zwolniony z  pracy. Jego ukochana wnuczka niestety nie może odnaleźć się w Liceum, zwłaszcza nie dogaduje się z matematyczką. A dodatkowo Janka przeżywa nieszczęśliwe zakochanie. Perypetiom mieszkańców Jeżyc, przygląda się mała, zakaszlana dziewczynka, która puka do drzwi i wprasza się na obiadek.

Kolejna książka w której Musierowicz dzieli się z czytelnikami ciepłem i dobrem. Ludzie, którzy kochają Jeżycjadę, włąśnie „Opium w rosole”, najczęściej wymieniają, jako ulubioną część. Trudno się dziwić, to prawie książka idealna. Ma zabawne fragmenty, przy których czytelnik się uśmiechnie, a więc większość scen z Gieniusią, ale również są momenty wyciskające łzy.

Ka książka jest taka inna od najnowszych książek Musierowicz, pełnych snobstwa i pogardy, dla ludzi o innym stylu bycia. Chociaż, wiedząc jak to wyewoluowało, może dostrzeżemy pewne symptomy. Musierowicz nie lubi kobiet które pracują, które mają inne cele niż wielodzietna rodzina. Jak się zastanowimy w Jeżycjadzie nigdy nie było starej panny, singielki, normalnej, zadowolonej z życia. Nie ma też kobiet, które radość czerpią ze swojej pracy. Autorka wybrała, miała możliwość poświęcenia kariery na rzecz wychowywania dzieci, uważa to najwyraźniej za jedyną słuszną ścieżkę. Ewa Jedwabińska, jest pierwszą z kobiet z której MM zrobiła zafiksowanego na punkcie kariery potwora, wprawdzie później nieco to łagodzi, ale jednak. Ewa wyłamuje się z Borejkowskiego stylu, chce mieć ładny, elegancki dom, a nie zakurzone składowisko książek, z meblami, każdy z innej bajki. Sama mam dom będący koszmarem bibliotekarza, w którym nim postawisz krok, lepiej upewnij się, że nie trafisz w hałdę książek, ale nie uważam, że elegancie, modnie umeblowane mieszkanie jest złe i automatycznie dowodzi płycizny właściciela.

„Opium” jest książką smutną, ale z ogromną dawką ciepła, przynosi nadzieję, że po każdym smutku, może przyjść pocieszenie i odmiana losu. Może dużą zaletą tej książki jest brak Ignacego, który snułby się z łacińskimi i greckimi sentencjami na ustach i wszystkich wkurzał? „Opium w rosole”, to historia kobiet, silnych, twardo stąpających po ziemi, ale wrażliwych, niosących pomoc i serce. Aby rozświetlić czyjeś życie nie trzeba być filozofem, czasami wystarczy tylko talerz rosołu i odrobina serca.

Ciekawie opisana jest też męska głupota na przykładzie Maćka Ogorzałki, który jest w mocy kobiety fatalnej. Zresztą czy to tylko męska słabość? Każdy z nas często, trwa zapatrzony w pięknego egzotycznego motyla, gdy tymczasem, osoba o prozaicznym wyglądzie, ale atrakcyjnym wnętrzu, mija nas niezauważona.

Już w „Opium” powoli Gabrysia wciela się w świętą, niezłomną i dzielną, ale jest to jeszcze znośne.

Lata mijają, a „Opium w rosole” wciąż napełnia mnie ciepłem i otuchą, wciąż wzrusza…

||Szósta klepka || || Kłamczucha|| || Kwiat kalafiora||

||Ida sierpniowa|| || Opium w rosole|| || Brulion Bebe B.|| || Noelka|| || Pulpecja || ||Dziecko piątku||

||Nutria i Nerwus|| || Córka Robrojka|| ||Imieniny || ||Tygrys i Róża|| ||Kalamburka|| ||Język Trolli || ||Żaba||
||Czarna polewka|| || Sprężyna|| || McDusia|| ||Wnuczka do orzechów||