"Parabellum. Prędkość ucieczki" - Remigiusz Mróz [ biały kruk czy czarna owca?]

I znowu wyjdę na hejtera, złą, nieprzyjemną i czepliwą. A przecież jestem tak miłym, dobrym i pełnym ciepła człowiekiem.  Pierwsze dwa tomy Parabellum, nabyłam jeszcze na wakacjach, bez świadomości że Prędkość ucieczki jest niemalże nie do dostania w sprzedaży. Zaczęłam nawet szybko czytać, ale… no nie szło. Mam tak, że jak widzę jakąś nieścisłość, merytoryczne potknięcie to skacze mi ciśnienie i wolę lekturę odłożyć niż w tym gniewie się zapętlać. Bo po co? Czekam aż się wyciszę, aż przemyślę sprawę, czy wyjaśnię nieścisłości. Szkoda, że nikt z osób rugających mnie za niezakochanie się w Parabellum nie powiedział, poczytaj posłowie, autor z pewnych rzeczy się tłumaczy. Nie ze wszystkiego niestety się wytłumaczył, ale dobrnęłam do końca. Jeszcze dwa tomy przede mną. Boże chroń bohaterów.

W sierpniu 1939 roku sierżant Bronisław Zaniewski, służący w jednostce stacjonującej pod granicą rumuńską, ma znacznie większy problem niż przejmowanie się doniesieniami o zagrożeniu niemieckim. Tym razem nie tylko zadarł, ale i pobił się ze swym przełożonym, chorążym Chwieduszko. A w wojsku podniesienie ręki na starszego stopniem to nie przelewki...
W tym samym czasie młodszy z braci Zaniewskich, Stanisław, myśli przede wszystkim o własnych zaręczynach. Tylko jak ma powiedzieć ojcu, że jego wybranka jest Żydówką?
Pierwszego września bójki i zaręczyny przestają być ważne.
Powieść Prędkość ucieczki otwiera cykl Parabellum, opisującego niezwykłą tułaczkę obu braci po ogarniętej wojną Europie. Będą walczyć, zabijać, uciekać przed faszystami i bolszewikami, wplątywać się w afery szpiegowskie... Oraz kochać piękne kobiety.

Powieść zaczyna się we wrześniu 1939, gdzieś opodal granicy Polski z Rumunią. Zaczyna się wojna sierżant Bronisław Zaniewski musi zjednoczyć siły ze swoim przełożonym, z którym już zdążył się pobić i ogólnie nie przepadają za sobą, ale tu wojna vis maior i skoro w trójkę bo jest jeszcze kapitan Obelt, muszą jakoś przeżyć. Niemcy zdają się być wszędzie, a szanse na przeżycie kurczą się w zawrotnym tempie. Zaczyna się ich tułaczka, przypominająca błąkanie się Żydów po pustyni, tylko że perypetii jest więcej. W Warszawie, brat Bronka – Staszek, wykształcony medyk wraz ze swoją narzeczoną – żydówką Marią, postanawiają uciekać z Ojczyzny, na Zachód , wraz z szemranym znajomym, knują sprytny plan i zaczynają go wcielać w życie. Gdzieś tam jest jeszcze najsensowniejsza postać tej powieści – Leitner, przedstawiciel Rasy Panów. Będzie się działo dużo, krwawo, brutalnie – dobra w końcu wojna.

Wydaje mi się, że ta książka bardzo przypadłaby do gustu mojemu bratu – jakieś… 17 lat temu. Owszem, pojawiają się słowa i opisy, które dziś pewnie nikogo by nie zbulwersowały, wtedy mogłyby jeszcze zgrzytnąć, ale nie. Sądzę, że dalej może być fajnym prezentem dla młodego chłopaka, ale i dziewczyny, którzy zaczynają się interesować historią. A tak już jest, że zazwyczaj, właśnie interesowanie historią zaczynamy od II wojny światowej, bo spory wybór książek, filmów. Może ja za duże tego poczytałam? Bo apogeum mojej drugo wojennej fazy wypadało z piętnaście, może trzynaście lat temu? Bo z przykrością stwierdzam, że mnie ta opowieść nie porywa. Nie mam potrzeby bycia zachęcaną do poznania historii II wojny światowej bo ją poznałam, z różnych publikacji, a kampania wrześniowa to taka podstawa. Dlatego opowiadanie o tym w konwencji powieści tak przygodowej, do mnie nie przemawia. Bynajmniej nie uważam, że o wojnie trzeba mówić tylko z patosem, ale w Parabellum. Prędkość ucieczki brakowało mi myśli przewodniej. Próbowałam odpowiedzieć sobie na podstawowe pytanie, co autor chciał mi przekazać, no i nie wiem. Mamy informacje, momentami polemizowałabym z ich prawdziwością, ale to autor robił porządną kwerendę nie ja, chociaż akurat szczęka wyrywana z zawiasów – sprawiła, że ja chciałam sobie coś wyrwać. Mamy bohaterów, mamy jakąś fabułę, ale to tak średnio – w moim odczuciu harmonizuje. Na pewno mnie nie porywa.

Zgrzytała mi również warstwa stylistyczna. Remigiusz Mróz jest już powoli znany ze swojego – w odczuciu blogosfery – wyszukanego słownictwa. Faktycznie nie można odmówić mu pewnej słownej finezji, ale dla mnie zestawianie właśnie pięknego języka, z wulgaryzmami – powiedzmy akapit dalej, może być środkiem stylistycznym(jak pokazuje historia literatury), ale w tym wypadku ja tego celu nie widzę(który miałby być osiągnięty), a więc mnie to troszkę razi.

Do strony dwusetnej męczyłam się bardzo, później jakoś się wczytałam i bez fizycznego bólu, chociaż bez ekstazy dobrnęłam do końca.

Znacie mnie – jestem optymistką. Wierzę, że dalej będzie lepiej.