"Zapomniane warzywa" - Teresa Lewkowicz-Mosiej

Liczbę roślin warzywnych uprawianych na świecie szacuje sie na około 250 gatunków, z czego w naszym kraju znane jest tylko około 50. Z tych względów warto wprowadzić i spopularyzować gatunki dotychczas mało znane, które odznaczają się wysoką wartością odżywczą i z powodzeniem mogą być uprawiane w klimatyczno-glebowych warunkach naszego kraju.
Niektóre z tych gatunków, na przykład pasternak czy soczewica, bardzo często gościły na stołach dawnej Polski. Były składnikami wielu naszych tradycyjnych regionalnych potraw, do których obecnie tak chętnie wracamy.
W niniejszej książce podano wskazówki i przepisy na potrawy z nich, co może być przydatne dla gospodarstw agroturystycznych.
Mam nadzieje, że moja praca przyczyni sie do upowszechnienia uprawy warzyw o wysokich walorach smakowych i dietetycznych i wzbogaci nasze jadłospisy

Przeleżała u mnie ta książka długo, bez recenzji. O dziwo nie dlatego, że nie chciało mi się jej czytać, tylko dlatego, że częstowałam się nią po kawałku, oszczędzając jak ulubione ciasto.

Teresa Lewkowicz-Mosej stworzyła książkę niby to kucharską, bo przepisów w niej sporo, ale również świetne dzieło popularnonaukowe, które czyta się z ogromną przyjemnością.

„Zapomniane warzywa”, pierwsze co rzuca się w oczy to fantastyczne wydanie, piękna twarda oprawa, szycie, doskonały papier i dbałość o szczegóły. Autorka przedstawia nam, mniej znane warzywa, robi to w taki sposób, że książka ta wygląda jak skrzyżowanie zielnika naszych babć, z tradycyjną książką kucharską typu „Kuchnia polska”. Od czasu do czasu trafimy na zdjęcie potrawy. Tutaj postawiono na tekst, co mnie cieszy, bo wczoraj przeglądałam w empiku, książki kucharskie, ceny bajońskie a książka przypomina raczej album fotograficzny. Ja wiem, że jemy oczami, ale litości!!

czepiać się nie można...

książka jest przepięknie wydana

Zaraz jak tylko książka dotarła do domu, z Mamą siadłyśmy i zaczęłyśmy przeglądać te zapomniane warzywa. Z chęcią poczytałabym opinie innych, bo w moim regionie nie wszystkie warzywa z tej książki odeszły w zapomnienie. Nie mogę sobie wyobrazić domu, zimy bez rzeżuchy na talerzyku, lato i wakacje mają smak bobu, który w domu uwielbiamy i bywają okresy, że garnek z bobem nie schodzi z kuchenki(chociaż my nie dodajemy masła). Zdarzają się lata, że hodujemy ów bób w ogródku. O ile pamiętam dynię makaronową, znoszę w pocie czoła z samego końca ogrodu(nie rozumiem dlaczego Mama sieje ją na samym końcu i później trzeba tachać z tak daleka). Manna oczywiście wciąż króluje, chociaż ja się do niej wciąż nie przekonałam.

Ale już na ten przykład o rodzynku brazylijskim nie słyszałam, chociaż nazwa miechunka już mi coś mówi. Ta książka to kopalnia ciekawostek, nowych wiadomości, które porwą każdego pasjonata gotowania, skoro zaciekawiły mnie, z zamiłowania cukiernika, nie gotowacza : p.

W książce nie znajdziemy TYLKO przepisów. Autorka przybliża Nam każde warzywo, pisze o jego historii, regionie skąd pochodzi, o tradycjach kuchni polskiej związanych z danym warzywem. Czyta się to wszystko wspaniale… ja muszę na wiosnę zmobilizować się i ograniczyć pieczenie na rzecz gotowania i to właśnie z tradycyjnych warzyw. W końcu mieszkam na Podkarpaciu, bastionie tradycji… u nas jak w Shire, zmiany zachodzą tak wolno, że czasami nawet wcale nie przychodzą. U nas ta kuchnia wciąż jest tradycyjna.

A ja teraz zabiłabym za pierogi z jagodami, albo za bób : D