"Walizka pani Siclair"- Louise Walters [na dnie walizki wspomnień]

Książkę Walizka pani Sinclair wskoczyła do torebki jako lektura podróżna. Jej objętość czyni z niej idealną książkę, do czytania w podróży. A treść, a treść idealnie wpisuje się w jesień, w całą tą melancholię, która nas otacza, gdy nastają deszczowe dni. Uwielbiam powieści, w których autor nie stawia tylko na dynamiczną akcję, ale operuje słowem, uczuciami, jak malarz światłocieniem. Każda rodzina ma jakieś sekrety, czasami zastanawiam się czy powinno się je odkrywać, czy mamy prawo grzebać w przeszłości naszych bliskich, skoro oni postarali się, aby pewne sprawy zostały ukryte. Czy nasze prawo do wiedzy, przebija prawo do intymności?

Wzruszająca powieść o sekretach rodzinnych, bratnich duszach i straconych szansach.


Roberta uwielbia kolekcjonować listy i pocztówki, które znajduje w używanych książkach, przeznaczonych do ponownej sprzedaży. Kiedy ojciec przekazuje jej część rzeczy należących do babci Dorothy, znajduje wśród nich zaskakujący list od dziadka, którego nigdy nie poznała. List opatrzony jest datą, która wskazuje, że został napisany po jego rzekomej śmierci w czasie II wojny światowej.


Dorothy jest nieszczęśliwa w małżeństwie z Albertem, który został zmobilizowany i pojechał walczyć przeciwko Niemcom. Kiedy tuż za jej domem rozbija się wojskowy samolot, przychodzi do niej dowódca dywizjonu, Polak Jan Pietrykowski. Pomiędzy Dorothy i Janem rozwija się uczucie, kobieta coraz śmielej myśli o tym, że mogłaby znaleźć z nim szczęście. Jednak zapisane dla nich przeznaczenie jest zupełnie inne, a w życiu Dorothy pojawia się tajemnica, która wstrząśnie jej wnuczką jeszcze wiele lat później…

Roberta pracuje w antykwariacie, niezwykle klimatycznym miejscu. Jest właściwą osobą na właściwym miejscu, bo kocha przedmioty z historią, z duszą. Pewnego dnia jej ojciec przynosi jej walizkę, która ongi należała do jej babuni. Kobieta zaczyna przeglądać rzeczy i uderza ją coś niezwykłego, życie babci o którym nie miała pojęcia.

Poznajemy historię Dorothy, która późno wyszła za mąż, wbrew woli apodyktycznej matki i chociaż na początku była rada ze związku, który zawarła, prędko pojawiły się schody i dramaty. W końcu wybucha wojna, jej mąż wyjeżdża na wojnę, cała wieś ją o to obwinia. A przewrotny los stawia na drodze Dorothy innego mężczyznę, który wstrząsa jej światem.

Zaczęłam czytać w pociągu i nie mogłam od tej książki się oderwać, chociaż nie ma w niej dynamicznej akcji, jest raczej niespieszność i melancholia. Subtelne, chociaż silne(tak wiem, to oksymoron) uczucia, proza codzienności i wielkie uniesienia.

Tematyka tej książki, jej delikatność skojarzyły mi się z filmem Lawendowe wzgórza, które mają w sobie subtelne i piękno i szlachetny smutek. Ubogacają!

Natchnęła mnie ta książka do przemyśleń, o przemijaniu, miłości, przyjaźni, przewrotności losu. Lubię takie książki. Zaskakujące, ożywiające.

Jestem pewna, że ta opowieść was nie zawiedzie.